Την Τετάρτη 24 Απριλίου η Κομισιόν εκταμίευσε τη 2η δόση της έκτακτης χρηματοδότησης-γέφυρας προς την Ουκρανία, ύψους 1,5 δισ. ευρώ. Την ίδια στιγμή, η ΕΕ υπέστη μια ήττα σε ένα εσωτερικό αφανές «μέτωπο».
Από την έναρξη του πολέμου, η ΕΕ έχει διαθέσει σχεδόν 93,3 δισ. δολ. σε οικονομική, στρατιωτική, ανθρωπιστική και προσφυγική βοήθεια στην Ουκρανία.
Την 1η Φεβρουαρίου 2024, οι Ευρωπαίοι συμφώνησαν να δεσμεύσουν έως και 50 δισ. ευρώ για μια νέα Διευκόλυνση για την Ουκρανία στο πλαίσιο της ενταξιακής της πορείας της μέχρι το 2027.
Έτσι, η Ουκρανία θα έχει λάβει συνολικά το ποσό μαμούθ των 143 δισ. ευρώ.
Ενώ λοιπόν, η ΕΕ χρηματοδοτεί έναν πόλεμο -τα 33 δισ. ευρώ είναι στρατιωτική βοήθεια- ο 1 στους 4 Ευρωπαίους ζει σε συνθήκες φτώχειας, ενώ το μπλοκ δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί ούτε τους άστεγους.
Ειδικότερα, από τα 450 εκατ., τα 95 εκατ. κατοίκων ζουν σε συνθήκες φτώχειας. Υπενθυμίζεται ότι η Ελλάδα σημειώνει από τα μεγαλύτερα ποσοστά φτώχειας στο 26%.
Όσο το μπλογκ μαγειρεύει σχέδια για ανάπτυξη αμυντικής βιομηχανίας και ευρωστρατού, όλες οι απόπειρες για μείωση των αστέγων και της φτώχειας φαίνεται να έχουν μείνει κούφια λόγια.
Η στρατηγική «Ευρώπη 2020» της Κομισιόν που εκπονήθηκε το 2010, είχε στόχο να βγάλει 20 εκατομμύρια ανθρώπους από τη φτώχεια έως το 2020. Αλλά αυτός ο στόχος δεν επιτεύχθηκε ποτέ, σύμφωνα με ειδικούς.
Έτσι, το 2020 ήρθε το Σχέδιο Δράσης του Ευρωπαϊκού Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων (EPSR), θέτοντας στόχο να μειώσει τη φτώχεια σε τουλάχιστον 15 εκατ. κατοίκους έως το 2030.
Ούτε το συγκεκριμένο σχέδιο πρόκειται να πετύχει, όπως σημειώνει η δημοσιογράφος Κέιτ Χόλμαν στο Social Europe.
Η φτώχεια και το αυξανόμενο κόστος ζωής είναι οι κύριες αιτίες της έλλειψης στέγης, η οποία έχει αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία δέκα χρόνια φτάνοντας περίπου τους 895.000 ανθρώπους.
«Η έλλειψη στέγης έχει γίνει ένα πανευρωπαϊκό πρόβλημα, με περίπου 895.000 άτομα να κοιμούνται ή σε ένα καταφύγιο κάθε βράδυ στην Ευρώπη, πληθυσμός ισοδύναμος με αυτόν μιας πόλης όπως η Μασσαλία, το Άμστερνταμ ή το Τορίνο!» σημειώνουν ειδικοί.
Το 2021, η Διακήρυξη της Λισαβόνας στόχευε στον τερματισμό της έλλειψης στέγης στην Ευρώπη έως το 2030.
«Όμως, παρά την πρόοδο σε μια μειοψηφία κρατών μελών (π.χ. τη Φινλανδία), αυτός ο στόχος μοιάζει επίσης με χίμαιρα—αν και σύμφωνα με το άρθρο 25 του Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων η στέγαση αναγνωρίζεται ως ανθρώπινο δικαίωμα» όπως παρατηρεί η Χόλμαν.
Μέχρι σήμερα η αντίληψη για το ποιος μπορεί να είναι άστεγος περιοριζόταν στην εικόνα ενός ηλικιωμένου, ίσως αλκοολικού. Ωστόσο πλέον υπάρχει μια νέα ομάδα αστέγων με προβλήματα ψυχικής υγείας, που ζουν μαζί προσωρινά σε ένα μικρής κλίμακας στεγαστικό έργο όπου είναι υπεύθυνοι για να διαχειριστούν την καθημερινότητά τους.
Συχνά υπάρχουν εμπόδια για να ενταχθούν άνθρωποι σε δομές γεγονός που τους οδηγεί στους δρόμους. Οι κανόνες και οι κανονισμοί συχνά αποκλείουν ζευγάρια, παιδιά, κατοικίδια, μετανάστες χωρίς έγγραφα και χρήστες αλκοόλ και άλλων ναρκωτικών.
«Κάποια από αυτά τα περιοριστικά μέτρα μπορεί να είναι κατανοητά, για την προστασία άλλων κατοίκων, αλλά υπάρχουν και άλλοι αποτρεπτικοί παράγοντες: ο κίνδυνος βίας, κλοπής, θορύβου, έλλειψη ιδιωτικότητας και προσωπικές εντάσεις. Οι δομές πρέπει να είναι φιλόξενοι χώροι, που όχι μόνο προσφέρουν ένα κρεβάτι για τη νύχτα αλλά προάγουν την αποκατάσταση» λέει η Χόλμαν.
Μιλώντας στο κοινοβούλιο, ο πρόεδρος της European Platform on Combatting Homelessness, (EPOCH) ο πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου Ιβ Λετέρμ, ζήτησε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης της ΕΕ για την καταπολέμηση των αστέγων, με χρηματοδότηση επί σειρά ετών.
Ωστόσο, με τους νέους δημοσιονομικούς κανόνες της ΕΕ που θέτουν όρια στις δημόσιες δαπάνες των κρατών μελών, αυτό φαίνεται ουτοπικό.
ΜΚΟ και συνδικάτα επέκριναν το δημοσιονομικό πλαίσιο, χαρακτηρίζοντάς το ως επιστροφή της λιτότητας. Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Συνδικάτων (ETUC), μόνο τρία κράτη μέλη θα μπορέσουν να επιτύχουν τους κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς στόχους τους.
Παρ’ όλα αυτά η ΕΕ διοχετεύει κονδύλια σε περισσότερα όπλα και πόλεμο.