Τα 7 σημάδια που δείχνουν ότι δεν αξιοποιείτε τις πραγματικές σας δυνατότητες, και κατά βάθος το γνωρίζετε
Νιώθετε ποτέ εκείνο το δυσφορικό συναίσθημα ότι είστε ικανοί για πολύ περισσότερα από αυτά που κάνετε αυτήν τη στιγμή; Δεν μπορείτε πάντα να το εξηγήσετε. Δεν είναι εξουθένωση (burnout). Δεν είναι τεμπελιά. Είναι κάτι άλλο, σαν μια εσωτερική ανησυχία που ψιθυρίζει, «Δεν είσαι μόνο γι’ αυτό».
Και ενώ αυτό το συναίσθημα είναι ενοχλητικό, είναι επίσης απίστευτα χρήσιμο, επειδή ο νους σας σάς ζητά να σταματήσετε να παίζετε μικρό ρόλο και να προχωρήσετε σε κάτι μεγαλύτερο. Ας δούμε μερικά σημάδια που δείχνουν ότι δεν βρίσκεστε ούτε κατά διάνοια κοντά στις δυνατότητές σας, ακόμα κι αν επιφανειακά όλα φαίνονται καλά. Γιατί αν κάτι από αυτά σας αγγίξει κάποια ευαίσθητη χορδή, ίσως ήρθε η ώρα να σταματήσετε να αγνοείτε αυτή την εσωτερική ώθηση.
Τα 7 σημάδια που δείχνουν ότι δεν αξιοποιείτε τις πραγματικές σας δυνατότητες, και κατά βάθος το γνωρίζετε
Βρίσκετε διαρκώς περισπασμούς
Βάζετε διαρκώς στόχους που δεν επιδιώκετε ποτέ
Ζηλεύετε τους ανθρώπους που κάνουν αυτό που εσείς θέλετε
Επαναλαμβάνετε δεξιότητες που έχετε αποκτήσει από χρόνια
Κωλυσιεργείτε άσκοπα
Θυμώνετε με τον μελλοντικό σας εαυτό
Λέτε στον εαυτό σας ότι θα ξεκινήσετε όταν ηρεμήσουν τα πράγματα
Πόσο συχνά πιάνετε το κινητό σας χωρίς καν να βαριέστε, απλώς για να αποφύγετε κάτι; Για πολλούς ανθρώπους, αυτό αποτελεί ένα δυνατό καμπανάκι. Το scroll στο διάλειμμα, στις συναντήσεις, στη διαδρομή — οτιδήποτε για να αποφευχθεί η αντιπαράθεση με την αίσθηση ότι δεν κάνετε κάτι που έχει πραγματικό νόημα για εσάς. Οι περισσότεροι δεν χάνουν την προσοχή τους επειδή η ζωή είναι χαοτική, η διάσπαση προσοχής συμβαίνει επειδή η ησυχία τούς αναγκάζει να αντιμετωπίσουν δυσάρεστες αλήθειες.
Και μία από τις πιο δυσάρεστες αλήθειες είναι αυτή: Είστε ικανοί για πολύ περισσότερα, αλλά το να αναγνωρίσετε αυτή την πραγματικότητα σημαίνει να παραδεχτείτε ότι δεν έχετε φτάσει ακόμη σε αυτό το σημείο. Αν η συνεχής διάσπαση προσοχής είναι η φυσική σας κατάσταση, συνήθως δείχνει ότι κάτι σημαντικό μένει ανεκπλήρωτο ή παραμελημένο.
Λέτε ότι θα πάτε επιτέλους γυμναστήριο ή ότι θα μάθετε μια δεξιότητα ή θα ξεκινήσετε εκείνο το παράλληλο project που τόσο καιρό συζητάτε. Αλλά μετά το κίνητρό σας σβήνει κάπου μεταξύ του «Καλό θα ήταν αυτό» και του «Φαίνεται να απαιτεί προσπάθεια». Εδώ είναι το δύσκολο κομμάτι.
Οι άνθρωποι που δεν αξιοποιούν τις δυνατότητές τους λατρεύουν τον καθορισμό στόχων επειδή τους κάνει να νιώθουν παραγωγικοί χωρίς να κάνουν τίποτα στην πραγματικότητα. Αλλά βαθιά μέσα σας, ξέρετε πότε παίζετε με την ιδέα της βελτίωσης αντί να την επιδιώκετε.
Είναι αυτό που περιγράφει στο βιβλίο του ο Τζέιμς Κλιαρ «Δεν ανεβαίνεις στο επίπεδο των στόχων σου. Πέφτεις στο επίπεδο των συστημάτων σου». Και αν το σύστημά σας είναι ως επί το πλείστον ευσεβείς πόθοι, το αποτέλεσμα είναι ήδη προδιαγεγραμμένο.
Αυτό πονάει. Βλέπετε κάποιον που τα πηγαίνει περίφημα. Κάποιον που ξεκίνησε ένα podcast, ή δημιούργησε μια επιχείρηση, ή απέκτησε την καλύτερη φυσική κατάσταση. Και η πρώτη σας αντίδραση δεν είναι θαυμασμός, αλλά εκνευρισμός.
Όχι επειδή κάνουν κάτι λάθος, αλλά επειδή η πρόοδός τους αναδεικνύει τη δική σας απραξία. Η δυσαρέσκεια σπάνια αφορά το άλλο άτομο. Συνήθως είναι ένα σημάδι ότι έχετε αγνοήσει τις δικές σας φιλοδοξίες για πολύ καιρό.
Εξωτερικά, μπορεί να φαίνεστε επιτυχημένοι. Είστε καλοί σε ό,τι κάνετε. Είστε αξιόπιστοι. Αποδίδετε αρκετά καλά. Αλλά βαθιά μέσα σας, γνωρίζετε ότι δεν εξελίσσεστε. Ανακυκλώνετε παλιές δυνάμεις, παλιές ρουτίνες και παλιές δεξιότητες.
Είναι σαν να έχετε κολλήσει σε ένα εκτεταμένο highlight του ποιοι ήσασταν πριν τρία, πέντε ή ακόμα και δέκα χρόνια.
Κάθε φορά που συζητά κανείς με πολύ ικανούς ανθρώπους, αυτό είναι το πράγμα που τους τρομάζει περισσότερο: η ιδέα ότι μένουν στάσιμοι ενώ πιστεύουν ότι πετυχαίνουν. Η άνεση μπορεί να είναι ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς της επιτυχίας.
Η αναβλητικότητα μαρτυρά ότι βρίσκετε κάτι βαρετό. Υπάρχει και η αναβλητικότητα του φόβου. Δηλαδή ο φόβος σας αναχαιτίζει από το να αξιοποιήσετε τις ικανότητές σας. Φόβος αποτυχίας, φόβος μήπως φανείτε ανόητοι,
φόβος μήπως δεν ανταποκριθείτε στις προσδοκίες που έχετε δημιουργήσει για τον εαυτό σας.
Οι ψυχολόγοι το ονομάζουν αυτό αυτο-σαμποτάζ. Καθυστερείτε τα σημαντικά πράγματα, έτσι ώστε να έχετε πάντα μια δικαιολογία αν δεν πάνε καλά. Αλλά βαθιά μέσα σας, ξέρετε ακριβώς τι κάνετε. Προστατεύετε το «εγώ» σας με κόστος τις δυνατότητές σας.
Κάποιες φορές φαντάζεστε την εκδοχή του εαυτού σας που είναι σε καλύτερη φυσική κατάσταση, με οικονομική σταθερότητα, με αυτοπεποίθηση ή με μία δουλειά που σας ενθουσιάζει. Αντί να νιώθετε έμπνευση, νιώθετε εκνευρισμό επειδή δεν είστε ήδη αυτό το άτομο.
Είναι σαν να φαντάζεστε συνεχώς μια μελλοντική εκδοχή του εαυτού σας που θαυμάζετε και ταυτόχρονα ζηλεύετε. Και κάθε μέρα που δεν γίνεστε αυτή η εκδοχή, προσθέτει πίεση. Αυτό παρατηρείται συχνά όταν ξεκινά κάποιος μια νέα προσπάθεια. Υπάρχει μια νοητική εικόνα του «Εαυτού που επιτυγχάνει».
Η εκδοχή που ζει μια πιο συντονισμένη ζωή. Η εκδοχή που είναι πειθαρχημένη. Η εκδοχή που αγαπάει αυτό που κάνει κάθε μέρα. Για μεγάλο διάστημα, η απόσταση από αυτή την εκδοχή προκαλεί ενόχληση επειδή φαίνεται μακριά. Αυτή η ζήλια είναι ένδειξη ότι βλέπετε τις δυνατότητές σας καθαρά, απλώς δεν τις αξιοποιείτε ακόμα.
Λέτε στον εαυτό σας ότι θα ξεκινήσετε όταν ηρεμήσουν τα πράγματα
Η κλασική παγίδα του «όταν ηρεμήσουν τα πράγματα». Η αλήθεια είναι ότι η ζωή σπάνια ηρεμεί από μόνη της. Απλώς γίνεστε καλύτεροι στο να εργάζεστε γύρω από τον θόρυβο. Οι άνθρωποι που λειτουργούν πολύ κάτω από τις δυνατότητές τους κολλούν στη φαντασίωση μιας τέλειας στιγμής για να ξεκινήσουν.
Μετά το τέλος αυτού του project. Μετά τις διακοπές. Μετά τη νέα χρονιά. Αφού νιώσετε κατά κάποιο τρόπο πιο παρακινημένοι. Αλλά βαθιά μέσα σας, γνωρίζετε ότι δεν περιμένετε την «σωστή στιγμή». Περιμένετε να νιώσετε έτοιμοι. Και η ετοιμότητα είναι μύθος.
Η δράση δημιουργεί διαύγεια, όχι το αντίστροφο. Η αναμονή σάς κρατά κολλημένους. Το ξεκίνημα , όσο χαοτικό και αν φαίνεται, είναι το ήμισυ του παντός.
Αν κάποιο από αυτά τα σημάδια σας φάνηκε λίγο πολύ οικείο, τα καλά νέα είναι ότι η επίγνωση από μόνη της αποτελεί ήδη ένα σημείο καμπής. Οι περισσότεροι άνθρωποι ποτέ δεν σταματούν να εξετάσουν γιατί νιώθουν ανήσυχοι, ανικανοποίητοι ή κολλημένοι σε επαναλήψεις.
Αλλά αν αναγνωρίζετε αυτά τα μοτίβα μέσα σας, είναι γιατί ένα μέρος σας ήδη ξέρει ότι είστε ικανοί για πολύ περισσότερα. Και αυτό δεν είναι λόγος πανικού. Είναι κάτι που πρέπει να ακολουθήσετε.
Δεν χρειάζεστε μια δραματική ανατροπή της ζωής σας αύριο. Δεν χρειάζεται να παραιτηθείτε από τη δουλειά σας, να επαναπροσδιορίσετε την ταυτότητά σας ή να γίνετε μια μηχανή παραγωγικότητας. Απλώς χρειάζεται να σταματήσετε να αγνοείτε τη μικρή φωνή μέσα σας που προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή σας.
Γιατί το χάσμα ανάμεσα σε αυτό που είστε και σε αυτό που θα μπορούσατε να γίνετε δεν κλείνει τυχαία. Κλείνει με μικρά, θαρραλέα βήματα που συσσωρεύονται σε κάτι μεγαλύτερο. Τέτοια βήματα που, αν κοιτάξετε πίσω σε έναν χρόνο, θα σκεφτείτε: «Τελικά έγινα το άτομο που πάντα ήξερα ότι μπορούσα να γίνω».