Πώς ήταν η πρώτη φορά που παρουσίασαν συνθέσεις τους ενώπιον του κοινού; Τους ακούω να μου λένε πως αποφάσισαν δειλά στην αρχή να βάζουν και δικά τους κομμάτια γραμμένα από τα 16 τους χρόνια. Η Λυδία, ας πούμε, είχε γράψει το τραγούδι για τον «Άλφα», δηλαδή για τον δολοφονημένο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, που ήταν παιδί της γενιάς της. Συνήθως αρχικά κάνουν πρόχειρες ηχογραφήσεις των συνθέσεων τους, στα κινητά τους τηλέφωνα, στέλνοντας το υλικό ο ένας στον άλλον. Έχει τύχει να εμπνευστούν απ’ την παράσταση της Ελένης Ράντου, στην οποία συμμετείχαν, να γράψουν ένα τραγούδι δίχως να’χει ιδέα ο ένας προς τα που κινηθεί ο άλλος, δηλαδή να γράψει ο Κωνσταντίνος τα ρεφρέν, η Λυδία τα κουπλέ και μετά να τα ενώσουν σε μία κοινή σύνθεση. «Βλέπεις σημερινά τραγούδια» σχολιάζει ο Κωνσταντίνος, «και στα credits τους είναι δέκα άτομα! Και βλέπεις πως ένα ”Bohemian Rhapsody” το έγραψε ένας και μόνο άνθρωπος. Τρομερό»!
String Demons: Από τον Βιβάλντι στη Lady Gaga
Συνέντευξη με αφορμή τη μεγάλη συναυλία τους στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών το Σάββατο 29 Νοεμβρίου.
Η ψυχή των String Demons είναι τα αδέρφια Κωνσταντίνος και Λυδία Μπουντούνη, παιδιά του σπουδαίου κιθαριστικού ζεύγους Ευάγγελος Μπουντούνης και Μάρω Ραζή. Και οι δυο τους ξεκίνησαν στη μουσική από πεντέμισι ετών, κάτι απολύτως λογικό, αφού γυρνούσαν από το σχολείο και στο σπίτι τους έβλεπαν κάθε μέρα εφτά άτομα τουλάχιστον με τις κιθάρες στα χέρια.
Η Λυδία πάντα θυμάται τον εαυτό της να παίζει βιολί σε αντίθεση με τον Κωνσταντίνο που προτιμούσε το κοντραμπάσο. «Υπάρχει μια φωτογραφία που κρατάω ένα βιολί και από την ξινίλα στη φάτσα μου καταλαβαίνεις πως δεν μου άρεσε» εξομολογείται ο Κωνσταντίνος. «Εμένα το κοντραμπάσο μ’ άρεσε, μόνο που τα κοντραμπάσα τότε ήταν one size τεράστια. Στη διαδρομή με τους γονείς μου, πηγαίνοντας στο χωριό, άκουσα Χατζιδάκι, την ”Προσωπογραφία της μητέρας μου”. Εκεί είπα αυτό το όργανο θέλω να μάθω»! Η Λυδία πάλι θυμάται να βρίσκονται στη Ζάκυνθο, την γενέθλια γη της μάνας τους, με τον πατέρα τους να τους μαθαίνει τις τενούτες ως μία πρώτη εισαγωγή στην αίσθηση του ρυθμού.
«Μεγαλώνοντας αναμετρηθήκαμε με τη μουσική και ειδικά με την κλασική μουσική και τα όργανα της» λέει η Λυδία. «Όταν έγραψα το πρώτο μου κομμάτι για βιολί, νομίζω πως μου ανοίχτηκε ένα παράθυρο σ’ ένα νέο κόσμο και έτσι μπόρεσα να συνεχίσω, διαφορετικά μπορεί να τα είχα παρατήσει». Στο σημείο αυτό ο Κωνσταντίνος με ενημερώνει πως κάποια στιγμή, στα 18 του, τα είχε παρατήσει με τις κλασικές σπουδές εφόσον ήταν ντραμίστας σε μια χέβι μέταλ μπάντα.
Αγαπάει ακόμη τους φίλους του από το σχολείο που έπαιζαν ροκ μαζί και ένας απ’ αυτούς, που πια δεν έχει καμία σχέση με τη μουσική, δεν σταματά να του θυμίζει πως οι String Demons είναι ουσιαστικά το αποτέλεσμα της τριβής του με το ροκ. Πάντως, η μουσική με όλα τα είδη της κυριαρχούσε στις ζωές τους – μάλιστα η Λυδία αγαπούσε τα ρεμπέτικα και το να τα τραγουδάει, αποκτώντας έτσι και μια ελευθερία στην έκφραση της.
Και οι δύο συνθέτουν τραγούδια, στίχους και μουσική. Όσο για τους γονείς τους, αν τύχει να τα ακούσουν, τα άκουσαν…Πάντα θα έχουν κάτι να πουν σαν κάνουν ακρόαση του υλικού τους. «Ο Βαγγέλης ο πατέας μας όσο μεγαλώνει, μαλακώνει» παραδέχεται η Λυδία, «αφού είχε ανέκαθεν αυστηρότητα σε ότι αφορά την κλασική μουσική». Υπάρχει και μια όμορφη ιστορία με τον Μάνο Χατζιδάκι, του οποίου οι γονείς τους ήταν στενοί συνεργάτες. Είχε πάει κάποτε στο σπίτι τους επίσκεψη και ως ξενύχτηδες όλοι τους, μιλούσαν ώσπου η ώρα πήγε 4 τα χαράματα. «Που είναι τα παιδιά σας; Θέλω να τα δω» είπε ο Χατζιδάκις και του εξήγησαν πως τα παιδιά κοιμούνται στο μέσα δωμάτιο. Ο Χατζιδάκις δεν δίστασε να μπει στο δωμάτιο τους, να τα σηκώσει απ’ τις κούνιες τους και να τους δώσει από’ να φιλί. «Σίγουρα αυτό θα έγινε μετά το 1991» λέει η Λυδία, «αφού πριν εγώ δεν είχα γεννηθεί».
Ο Κωνσταντίνος αγαπούσε πολύ τους Iron Maiden, που τον «ακολουθούν» μέχρι σήμερα. Άκουγε όμως και Pink Floyd (το «The Wall» από κασέτα τον είχε συγκλονίσει, καθώς ίσαμε τότε ακολουθούσε έναν εντελώς ακαδημαϊκό τρόπο εκμάθησης της μουσικής). Ήταν η μουσική ένα καταφύγιο κατά το επώδυνο στάδιο από την παιδική ηλικία στην ενήλικη ζωή; Η Λυδία απαντάει αρκετά πρωτότυπα: «Η ίδια η μουσική ήταν η δυσκολία για μένα στην εφηβεία. Μελετούσα εφτά ώρες τη μέρα παράλληλα με το σχολείο και μόνη μου είχα τοποθετήσει τον πήχη ψηλά. Γυρνούσα απ’ το σχολείο και δεν μ’ έβλεπες μέχρι το επόμενο πρωί, έτρωγα, ξεπέταγα τα μαθήματα του σχολείου και μετά βιολί μέχρι το βράδυ. Επομένως, το καταφύγιο μου ήταν να βγαίνω βόλτα με τις φίλες μου και να μην ασχολούμαι καθόλου με τη μουσική. Έλεγα πως δεν ξέρω αν μ’ αρέσει τελικά να παίζω μουσική σε μια κλασική ορχήστρα».
Ο Κωνσταντίνος, αντιθέτως, ακριβώς λόγω της ενασχόλησης του με το ροκ, έκανε μια άλλη πιο «νορμάλ» εφηβική ζωή. «Σκέψου τους γονείς μου που με έβλεπαν να προοδεύω στο τσέλο» θυμάται με χιούμορ, «και να έρχονται στο Αν κλαμπ, όπου έπαιζα ντραμς με τη μπάντα και πριν ξεκινήσει το κάθε κομμάτι, συνήθιζα να φτύνω. Πολύ metal φάση! Δεν φρίκαραν, αλλά κάπου αναρωτιόντουσαν γιατί να αφήσω το τσέλο έτσι όπως με βλέπανε; Η Λυδία έβλεπε αυτή τη σύγκρουση με τους δικούς μας, τις εντάσεις, και μάλλον δεν ήθελε να το περάσει κι αυτή».
Οι String Demons φτιάχτηκαν στην αυγή του 2015, όταν βρίσκονταν στην ηλικία περίπου των 25 ετών. Ήταν η περίοδος που είχαν φτιάξει ένα τρίο γκρουπ με τη Βασιλική Καρακώστα με τον ήχο τους βασισμένο στα έγχορδα. Λόγω ταχύτητας στα παιξίματα τους, ονομάζονταν Δαίμονες τότε, κάτι που τους έκανε να βάλουν νερό στο κρασί τους σε ότι αφορά την κλασική παιδεία τους. Νιώθουν ακόμη να χαλαρώνουν από λάιβ σε λάιβ, ενθυμούμενοι πάντα πως η μουσική δεν ήταν το «escape» στην εφηβεία τους, αλλά το κέντρο βάρους τους. Στην ουσία ο ήχος της μπάντας είναι δύο έγχορδα. μια μπότα στο πεντάλι και δύο φωνές.
Κατάφεραν μέχρι στιγμής να εκδώσουν πέντε ολοκληρωμένα άλμπουμ σε εποχές που το τραγούδι διακινείται μέσω digital singles περισσότερο. «Μας αρέσει το στούντιο, βουλιάζουμε μέσα του» δηλώνει ενθουσιασμένη η Λυδία. Κι αν τα CD δεν πουλάνε πλέον, εκείνοι, παίζοντας καθημερινά στο θέατρο, έχουν την ευκαιρία να βλέπουν το φυσικό προϊόν τους να αγοράζεται. Το νέο τους άλμπουμ που λέγεται «Fantacia» περιλαμβάνει μουσικές και τραγούδια τους που έγραψαν για τον «Δον Κιχώτη».
Τραγουδάνε και παίζουν όλα τα όργανα σε σύμπλευση με τον παραγωγό τους, τον Δημήτρη Ντούλια, που βρίσκεται πίσω απ’ ότι κάνουν. Αν και η παραγωγή γίνεται εκ των ενόντων, σίγουρα ο Ντούλιας είναι το άτυπο τρίτο μέλος της μπάντας. Υπήρξε άλλωστε παλιός γνωστός και συνεργάτης του Χατζιδάκι, όπως και του πατέρα τους. Ήταν ο πρώτος, μαθαίνω, που έφερε το «Finale» στην Ελλάδα, το πρόγραμμα δηλαδή στα κομπιούτερ, πάνω στο οποίο γράφονται οι νότες ώστε να τυπωθούν μετά. Πάντως, στην πραγματικότητα έχουν έξι και όχι πέντε άλμπουμ μέχρι στιγμής, αφού είχαν δισκογραφήσει και τις μουσικές τους για τους «Όρνιθες» στο Ίδρυμα Νιάρχος που είχε γίνει με το θέατρο σκιών του Ηλία Καρελλά και τη συμμετοχή της Τζώρτζιας Κεφαλά και του Χρήστου Θηβαίου. Κυκλοφόρησε σε βιβλίο – CD.
Το θέατρο μπήκε για πρώτη φορά στη ζωή τους το 2019 ύστερα από μία πρώτη συνεργασία με τον Καρελλά το 2016 στο Μέγαρο Μουσικής. Ο Καρελλάς τους έκανε μετά πρόταση να συνεργαστούν στον «Συρανό» στο θέατρο Κάππα κι έτσι προχώρησαν σε διασκευές, αλλά και σε σύνθεση πρωτότυπων κομματιών. Πήγε ανέλπιστα καλά μέχρι που έσκασε ο κορονοϊός και το project σταμάτησε. Ακολούθησε ακόμη ένα έργο με τον Καρελλά για δύο χρονιές, που μάλιστα πήρε το βραβείο των κριτικών θεάτρου και παραστατικών τεχνών, ενώ αμέσως μετά τους πήρε η Ελένη Ράντου στο «Πάρτι της ζωής μου», που επίσης «πήγε» για δύο χρονιές. «Μουσική στο θέατρο υπάρχει πολλή πια» λέει ο Κωνσταντίνος, «αλλά οι άλλοι από εμάς ήθελαν την performance, δίνουμε ένα σόου με λίγα λόγια παράλληλα με τη μουσική μας και τα τραγούδια μας».
Ρωτάω και τους δύο αν ζουν από τη μουσική αυτή τη στιγμή. «Δύσκολα…» απαντάει ο Κωνσταντίνος. Και συνεχίζει: «Δουλεύουμε πάρα πολύ. Θέατρο, συναυλίες, αλλά και κάποιες άλλες παρεμφερείς δραστηριότητες». Εδώ αναφέρεται σε διάφορα events εταιρειών που τους καλούν να παίξουν σε κοκτέιλ πάρτι κλπ. Η Λυδία έχει μια άλλη άποψη: «Ο άνθρωπος φαίνεται να έχει βγει εκτός κάδρου στην τέχνη και να ‘ναι μπροστά τα προϊόντα και οι εταιρείες, που κατακλύζουν τα πάντα. Κάποτε είχαμε τους ροκ σταρ και σήμερα έχουμε τους CO.»
Βέβαια, αναγνωρίζουν πως απέναντι σ’ αυτό, οφείλουν να προσαρμοστούν, όπως και να αντισταθούν μ’ ένα τρόπο. Αποδίδουν ευθύνες και στην εποχή με την ταχύτητα, την υπερπληροφόρηση και το βήμα που δίνεται στον καθένα μέσω πια των social media. Θέλει μία ψυχραιμία, πιστεύουν αμφότεροι, μαζί με μία ενεργοποίηση. «Επανάσταση θα κάνεις αν βγεις απ’ το σπίτι σου και κινηθείς μέσα στην κοινωνία, όχι πίσω από μία οθόνη» δηλώνει ο Κωνσταντίνος. «Να δείξεις ποιος είσαι στην καθημερινότητα σου» συνεχίζει η Λυδία, «διότι στο facebook μπορεί να’σαι γλυκός και ευγενής, έξω όμως, στην κοινωνία, να’σαι εντελώς φαύλος».
Μπορούν να φανταστούν τους εαυτούς τους έξω από τους String Demons; Μου απαντάνε πως αυτή την περίοδο δεν έχουν καμία σκέψη αυτονόμησης. «Είμαστε πολύ ελεύθεροι μέσα σ’ όλο αυτό» υποστηρίζει η Λυδία και ο Κωνσταντίνος συμπληρώνει: «Ωραίες οι διασκευές, αλλά προτιμούμε να παίζουμε το δικό μας υλικό. Ακόμη στην αρχή είμαστε, τίποτα δεν έχουμε γράψει»!
Στη μεγάλη συναυλία τους στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών έστησαν μία γιορτή στην ουσία με την αρωγή του Συλλόγου Φίλων της Μουσικής που τους εμπιστεύθηκε. Κοντά τους είναι ο Αλέξανδρος Χαρκιολάκης, ο πρόεδρος του Συλλόγου, που πίστεψε στον συνδυασμό των ειδών στη μουσική τους. «Θα ακουστούν όλα όσα περάσαμε με τον Κωνσταντίνο αυτά τα δέκα χρόνια» λέει γελώντας η Λυδία, «δηλαδή δικά μας κομμάτια, διασκευές και μουσικές από το θέατρο». Special guest θα έχουν την Idra Kayne, με την οποία είχαν συνεργαστεί στο «Ραπουνζέλ χωρίς παραμύθι».
Με τη σκηνοθετική ματιά του Ηλία Καρελλά και με τη συμφωνική ορχήστρα «Camerata Junior» του Συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής, οι String Demons θα παρουσιάσουν ένα αναπάντεχο μουσικό παλίμψηστο: δυναμικά σάουντρακ, ατμοσφαιρικά ηχοτοπία, ρυθμικές ανατροπές, μελωδίες γεμάτες χρώμα και ήχους από μέταλ και ρεμπέτικα μέχρι ελληνικά παραδοσιακά και ραπ τεχνοτροπίες: Από τον Βιβάλντι και τον Χαίντελ, στον Άκη Πάνου, τους Iron Maiden και τη Lady Gaga.