Δεν τον λες και Αριστερό. Πρώην υπουργός οικονομίας της Γαλλίας σε δεξιές κυβερνήσεις, πρώην πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος μεγάλων εταιρειών, όπως η France Telecom και πρώην επίτροπος (κάτι σαν υπουργός της ΕΕ) Εσωτερικής Αγοράς από το 2019 έως το 2024 με ευρείες αρμοδιότητες στα ψηφιακά και βιομηχανικά θέματα, ο Μπρετόν, θεωρείται αρχιτέκτονας της ευρωπαϊκής οδηγίας για τις ψηφιακές υπηρεσίες (DSA), που ψηφίστηκε στην προηγούμενη θητεία του Ευρωκοινοβουλίου.
Λίγο πριν κλείσει το 2025, η κυβέρνηση Τραμπ επέβαλε κυρώσεις σε πέντε Ευρωπαίους αξιωματούχους και εκπροσώπους ΜΚΟ, απαγορεύοντας τους να ταξιδέψουν στις ΗΠΑ. Μεταξύ των 5, το πιο ηχηρό όνομα ο πρώην Ευρωπαίος Επίτροπος Τιερί Μπρετόν.
Είχε κάνει προσεγμένη δουλειά, είχαμε μάλιστα συνεργαστεί στη σχετική νομοθεσία για τη διαφάνεια και την πολιτική διαφήμιση.
Ηταν υπέρμαχος της ρύθμισης στον τομέα του ανταγωνισμού και της ενιαίας αγοράς, υπέρμαχος του καπιταλισμού αλλά με κανόνες. Είχε έρθει σε σύγκρουση με την αδίστακτη Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και ο Γάλλος πρόεδρος δεν ανανέωσε τη θητεία του (οι Επίτροποι ως γνωστόν υποδεικνύονται από τις κυβερνήσεις των 27 κρατών-μελών).
Το αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών δικαιολόγησε την απόφασή του υποστηρίζοντας ότι οι ενέργειες των συγκεκριμένων ατόμων συνιστούν «λογοκρισία» εις βάρος αμερικανικών συμφερόντων και πλατφορμών (Facebook, Χ, κλπ).
Ο Μάρκο Ρούμπιο, επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας (που λέει ο λόγος) δήλωσε ότι «οι Ευρωπαίοι ιδεολόγοι πραγματοποιούν συντονισμένες ενέργειες για να αναγκάσουν τις αμερικανικές ψηφιακές πλατφόρμες να τιμωρήσουν τις αμερικανικές απόψεις στις οποίες αντιτίθενται» .
Ο Τιερί Μπρετόν αντέδρασε επικαλούμενος έναν «άνεμο μακαρθισμού» στις ΗΠΑ, παραπέμποντας στο αντικομμουνιστικό κυνήγι μαγισσών της δεκαετίας του ’50 . Υπενθύμισε μάλιστα ότι η οδηγία DSA εγκρίθηκε από το 90% του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και ομόφωνα από τα 27 κράτη-μέλη, επισημαίνοντας έτσι τη δημοκρατική νομιμοποίηση του εγχειρήματος.
Οι υπόλοιποι τέσσερις που στοχοποιήθηκαν είναι επικεφαλής ή στελέχη ΜΚΟ στο Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γερμανία, που ασχολούνται με την παραπληροφόρηση και την προπαγάνδα μίσους: η στοχοποίησή τους εντάσσεται σε μια ευρύτερη αμερικανική αντίδραση στους ευρωπαϊκούς κανόνες, που επιβάλλουν στις εταιρείες των κοινωνικών δικτύων υποχρεώσεις για την αντιμετώπιση επιβλαβούς περιεχομένου.
Τα χρόνια όμως που ο κ. Μπρετόν ήταν Επίτροπος, άρα μέλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Κομισιόν), η τελευταία δεν είχε αντιδράσει στην επιμονή της Ουάσιγκτον να μην μου χορηγεί βίζα για τις ΗΠΑ, ακόμη και την περίοδο που ήμουν ευρωβουλευτής. Αποκλειστική αιτία του αποκλεισμού, είναι τα ντοκιμαντέρ μου.
Από την εποχή της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ στο 2003 και μετά το ντοκιμαντέρ «25+1 Ψέματα για να πουλήσετε έναν πόλεμο», η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα έκανε διαβήματα στην ελληνική κυβέρνηση για το περιεχόμενο της εκπομπής μου «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα».
Αντιδράσεις προκάλεσε και η ταινία μου «Απολογία ενός οικονομικού δολοφόνου», που απέσπασε 2 διεθνή βραβεία και προβλήθηκε σε κινηματογράφους στην Νέα Υόρκη και το Λος Αντζελες.
Σε μια συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου της δημόσιας τηλεόρασης το 2008, σύμφωνα με τα επίσημα πρακτικά, συζητήθηκαν «τα προβλήματα τα οποία είχε δημιουργήσει η εκπομπή στον (πρωθυπουργό) κ. Σημίτη όταν διαπραγματευόταν σοβαρά θέματα στις ΗΠΑ».
Ένα μήνα αργότερα με απέλυσαν από την δημόσια τηλεόραση, με αφορμή το ντοκιμαντέρ για τη γενιά των 700 ευρώ, που προβλήθηκε αυτό το Σαββατοκύριακο στους συνδρομητές του Tvxs.
Είχα ελπίσει ότι η εκλογή μου στο Ευρωκοινοβούλιο θα άλλαζε τα πράγματα, αλλά η μαύρη λίστα των ΗΠΑ είναι σαν τις φυλακές τους: μπαίνεις εύκολα, αλλά βγαίνεις πολύ δύσκολα. Τα χρόνια 2015-24, δεν μου χορηγήθηκε βίζα τέσσερις φορές, παρότι στις τρεις ήμουν μέλος επίσημης ευρωκοινοβουλευτικής αντιπροσωπείας που ταξίδευε στις ΗΠΑ.
Αμέτρητες ήταν οι αντιδράσεις, από απλούς πολίτες μέχρι οργανώσεις για την ελευθερία των ΜΜΕ. Ακόμη και o Τζον Κυριακού, έναν πρώην πράκτορας της CIA, μίλησε για τις δημοσιογραφικές μου έρευνες και κατήγγειλε την απαγόρευση.
Οι πρόεδροι του Ευρωκοινοβουλίου είχαν αντιδράσει δημοσίως, ο αείμνηστος και αξέχαστος Ντέηβιντ Σασόλι με δημόσια και οξεία παρέμβαση. Αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Το θέμα, τόνισαν τότε όσοι υποστήριξαν το αίτημα μου, ήταν σημαντικό για την ελευθερία των ΜΜΕ αλλά και το κύρος της ΕΕ: μοναδικό προηγούμενο απαγόρευσης ευρωβουλευτή ήταν, τη δεκαετία του 2000, του Ζοζέ Μποβέ, του διάσημου Γάλλου αγρότη-ακτιβιστή κατά του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και των Μακ Ντόναλτς.
Έτσι το 2022 απευθύνθηκα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που είναι άλλωστε και η αρμόδια στις επίσημες σχέσεις με τις ΗΠΑ. Ο Ζοζέ Μπορέλ τότε αρμόδιος Επίτροπος (κάτι σαν υπουργός Εξωτερικών) δεν έκανε την παραμικρή κίνηση. Έκανε το κορόιδο.
Μου απάντησε ότι το θέμα μου ήταν προσωπικό! Ο Μπορέλ υπήρξε μια τραγική περίπτωση. Και να φανταστεί κανείς, για την ταχύτητα της παρακμής, ότι η σημερινή διάδοχος του Κάγια Κάλας, είναι πολύ χειρότερη.
Ο Μπρετόν είναι φυσικά πολύ πιο μεγάλο ψάρι από εμένα. Υπογραμμίζει όμως την ανάγκη να υπάρχουν έγκαιρες αντιδράσεις απέναντι στις αντιδημοκρατικές πρακτικές που πολλαπλασιάζονται. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, γίνονται περίπου 1000 συλλήψεις τον μήνα για αναρτήσεις στο διαδίκτυο.
Ακόμη χειρότερη είναι η επιβολή κυρώσεων αλά Κάφκα σε Ευρωπαίους πολίτες για τις απόψεις τους.
Έχω αναφερθεί σε δύο πρόσφατα αναλυτικά άρθρα για αυτές τις απίστευτες οργουελιανές υποθέσεις, τις οποίες γνωρίζουν αλλά δεν αναδεικνύουν μεγάλα διεθνή μέσα ενημέρωσης είτε για λόγους σκοπιμοτήτων ή απλώς επειδή φοβούνται.
Δεν θέλουν να καταλάβουν ότι αν δεν αντιδράσουν, θα έρθει και η δική τους σειρά. Το ρητό του Μάρτιν Νίμελερ, Γερμανού πάστορα και θεολόγου, γραμμένο μετά την εμπειρία του με το ναζιστικό καθεστώς και τη φυλάκισή του σε στρατόπεδα συγκέντρωσης (Σάξενχαουζεν και Νταχάου) είναι σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ:
Πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές, και δεν μίλησα —Επειδή δεν ήμουν κομμουνιστής.
Μετά ήρθαν για τους σοσιαλιστές, και δεν μίλησα —Επειδή δεν ήμουν σοσιαλιστής.
Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές, και δεν μίλησα —Επειδή δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Μετά ήρθαν για τους Εβραίους, και δεν μίλησα —Επειδή δεν ήμουν Εβραίος.
Μετά ήρθαν για μένα — και δεν είχε μείνει κανείς να μιλήσει.