Από το τηλέφωνο άκουσα τη φωνή της Ρένας, της γυναίκας του, να μου λέει: «Δεν είναι εδώ, κάπου στην Εύβοια γυρίζει με το σκάφος». Τι να κάνω; Σχημάτισα τον αριθμό του τηλεφώνου του και το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν «δεν μπορώ τώρα, πάρε μετά τις 8 το βράδυ».
Προηγουμένως είχα φροντίσει να κάνω μια μικρή έρευνα για τη θρυλική περίπτωση του Κώστα Θωκταρίδη. Και έτσι, τον φαντάστηκα να τρέχει σε βάθος 212 μέτρων και να ανταλλάσσει φιλάκια με τα ψάρια. Πώς γίνεται με τους αστροναύτες που ίπτανται στο Διάστημα; Κάπως έτσι και στους βυθούς των ελληνικών θαλασσών.
Ο Θωκταρίδης, λοιπόν, πασίγνωστος στους αρμόδιους του Βρετανικού Ναυαρχείου, αλλά και του αντίστοιχου Γαλλικού. Ο ερευνητής που, εκτός των άλλων, ανακάλυψε επτά βυθισμένα υποβρύχια – κυρίως του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τρία αγγλικά, ένα γερμανικό, ένα ιταλικό και δύο ελληνικά. Ο κορυφαίος δύτης που ανακάλυψε το βυθισμένο βρετανικό υπερωκεάνιο «Arcadian». Και στη συνέχεια, μέσα στην ανεξάντλητη και ακόρεστη μανία του για έρευνα, κατάφερε να εντοπίσει την τρομερή περίπτωση ενός Αγγλου, του Τόμας Θρέλφολ, που είχε καταγάγει απίστευτο ρεκόρ επιβίωσης. Είχε γλιτώσει και από τον «Τιτανικό» και από το «Arcadian»!
Από αυτή την τηλεφωνική επικοινωνία τρία πράγματα έχω πάρει μαζί μου. Το πρώτο, ότι στις καταδύσεις δεν κινδυνεύεις από τους καρχαρίες αλλά από το ίδιο το μυαλό σου. Το δεύτερο, ότι περισσότεροι οι κίνδυνοι στη στεριά από ανθρώπους παρά στον βυθό. Και το τρίτο, «ο άνθρωπος είναι εισβολέας στη θάλασσα, μπαίνει σε ένα περιβάλλον όπου στην ουσία δεν θα έπρεπε να είναι. Είμαστε φιλοξενούμενοι, μπαίνουμε μέσα, βλέπουμε, φεύγουμε».
Για να καταλάβετε μεγαλείο πάθους, τη μοναχοκόρη του τη βάφτισε Αγάπη-Ωκεανίδα! Και την εκπαίδευσε στις καταδύσεις απ’ όταν εκείνη ήταν μόλις 5 ετών!
Σκηνή 1η
«Περιπατητής» του βυθού
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ: Πού σε βρίσκω τώρα, Κωστάρα μου;
ΚΩΣΤΑΣ ΘΩΚΤΑΡΙΔΗΣ: Είμαι στη Βόρεια Εύβοια με το σκάφος. Το επαγγελματικό που χρησιμοποιούμε για τις δουλειές. Είναι 9 μέτρα, μικρό.
Δ.Δ.: Και τι κάνεις εκεί;
Κ.Θ.: Είμαστε μια ομάδα πέντε ατόμων, κάνουμε μια εργασία βιομηχανικής φύσεως, δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω, υπάρχει βιομηχανικό απόρρητο.
Δ.Δ.: Κάνεις καταδύσεις;
Κ.Θ.: Οχι, δεν κάνουμε πια καταδύσεις εδώ και χρόνια. Κυρίως δουλεύουμε με ρομπότ, υποβρύχια τηλεκατευθυνόμενα οχήματα.
Δ.Δ.: Γιατί δεν κάνεις πια καταδύσεις, φοβάσαι;
Κ.Θ.: Οχι, δεν είναι θέμα φόβου. Απλώς ασχολούμαι εδώ και πολύ καιρό με τα υποβρύχια ρομποτικά συστήματα που είναι μη επανδρωμένα οχήματα.
Δ.Δ.: Και τα κατευθύνεις εσύ;
Κ.Θ.: Ναι, από το σκάφος. Κάνουν υποβρύχιες έρευνες συνήθως ή επιθεωρήσεις.
Δ.Δ.: Δουλεύεις και για το κράτος ή μόνο για ιδιώτες;
Κ.Θ.: Και για το κράτος πολλές φορές, και για βιομηχανίες, και στον τομέα του gas & oil, και στα καλώδια…
Δ.Δ.: Ποια καλώδια;
Κ.Θ.: Επισκευές υποβρύχιων καλωδίων, παλιά καλώδια που χαλάνε. Καλώδια ρεύματος υψηλής τάσης που συνδέουν τα νησιά και τα τροφοδοτούν. Αν χαλάσει κάποιο και είναι βαθιά, εκεί που δεν πάει άνθρωπος, κατεβάζουμε ρομπότ.
Δ.Δ.: Πόσο βαθιά πάει το ρομπότ;
Κ.Θ.: Μέχρι 1.000 μέτρα.
Δ.Δ.: Εσύ πόσο βαθιά έχεις πάει;
Κ.Θ.: Παλιά, το 1995, είχα φτάσει στα 212 μέτρα.
Δ.Δ.: Τόσο βαθιά!
Κ.Θ.: Ναι, είχα εξειδικευτεί στις βαθιές καταδύσεις με μείγματα αερίων.
Δ.Δ.: Τι είναι αυτά τα μείγματα αερίων; Για εξήγησέ μας.
Κ.Θ.: Είναι αέρια με τα οποία μπορεί κάποιος να πάει βαθιά, αποτελούμενα από ήλιο, άζωτο και οξυγόνο. Ενα μείγμα αυτών. Γιατί το άζωτο, ας πούμε, δημιουργεί νάρκωση που εμποδίζει τον άνθρωπο να φτάσει σε βάθη μεγαλύτερα των 50 μέτρων.
Δ.Δ.: Πώς ξεκίνησες ;
Κ.Θ.: Είδα ένα ντοκιμαντέρ στην ΥΕΝΕΔ, ένα αφιέρωμα στους βατραχανθρώπους. Ηταν πολύ εντυπωσιακό αυτό που έβλεπα και είχα απορίες για το πώς είναι ο βυθός. Με είχε γοητεύσει το υποθαλάσσιο περιβάλλον. Και όταν μου δόθηκε η ευκαιρία δοκίμασα να κάνω καταδύσεις. Στην αρχή δεν πήγαινα καθόλου καλά, δεν ένιωθα άνετα. Οπότε αποφάσισα να ασχοληθώ περισσότερο για να μπορέσω να νιώσω καλύτερα. Αυτό μου πήρε χρόνο και έτσι αναγκάστηκα να ασχοληθώ πολύ περισσότερο. Αρχισε να μου αρέσει πολύ και αποφάσισα να ασχοληθώ επαγγελματικά, εξειδικεύτηκα στις βαθιές καταδύσεις και τα ναυάγια. Εκπαιδεύτηκα στην Αγγλία και τη Γαλλία, στις κρατικές σχολές τους. Η γαλλική σχολή είναι η INPP (σ.σ.: Institut National de Plongée Professionnelle) και η αγγλική η Fort Bovisand. Εμεινα κάποιους μήνες εκεί και έκανα φουλ εκπαίδευση. Πρέπει να σου πω ότι οι Βρετανοί και οι Γάλλοι είναι πολύ μπροστά. Εκεί χρησιμοποίησα σκάφανδρα για πρώτη φορά – και παλιά και καινούρια.
Δ.Δ.: Δηλαδή τη μεγαλύτερη παράδοση την έχουν οι Αγγλοι και οι Γάλλοι;
Κ.Θ.: Ναι, οι Αγγλοι λόγω της Βόρειας Θάλασσας και των πετρελαίων είχαν αναπτύξει πολύ την επαγγελματική κατάρτιση. Και οι Γάλλοι λόγω του Κουστό.
Δ.Δ.: Οι Αμερικανοί, οι Νορβηγοί;
Κ.Θ.: Οι Αμερικανοί λιγότερο, στην ουσία έρχονται τελευταίοι. Οι Νορβηγοί είναι καλοί, αλλά τη μεγάλη παράδοση την έχουν αυτές οι δύο σχολές, η αγγλική και η γαλλική.
Δ.Δ.: Προηγουμένως είχες πάει στο πανεπιστήμιο, είχες σπουδάσει κάτι άλλο;
Κ.Θ.: Οχι, ασχολήθηκα μόνο με αυτό. Και μετά ασχολήθηκα με το βαθυσκάφος «Θέτις», που αγόρασε η Ελλάδα το 1999. Είναι το πρώτο και μοναδικό ερευνητικό βαθυσκάφος που πήρε η χώρα. Εμπαινε μέσα ο πιλότος και ένας επιβάτης. Εγώ ήμουν ο υπεύθυνος του σκάφους και ο χειριστής του. Υπήρχε και μια ομάδα που περιελάμβανε δεύτερο πιλότο και τους συντηρητές του σκάφους.
Δ.Δ.: Και πόσο βαθιά κατεβαίνατε;
Κ.Θ.: Μέχρι τα 610 μέτρα.
Δ.Δ.: Και μπορούσες να βγεις από αυτό;
Κ.Θ.: Οχι, αυτό έκλεινε αεροστεγώς και διατηρούσε μια ατμοσφαιρική πίεση. Ανακύκλωνε την ατμόσφαιρα με ένα ειδικό χημικό σύστημα που απορροφά το διοξείδιο του άνθρακα και προσθέτει οξυγόνο. Και έτσι μπορούσες να κινηθείς στον βυθό.
Κλείσιμο
Σκηνή 2η
Οι «άκακοι» καρχαρίες
Δ.Δ.: Το βαθυσκάφος μοιάζει με διαστημόπλοιο του βυθού. Ετσι το περιγράφει ο σκηνοθέτης Τζέιμς Κάμερον που έχει κάνει ταινίες πάνω σε αυτό.
Κ.Θ.: Ναι, αυτός έχει χρησιμοποιήσει βαθυσκάφος. Εγώ θα έλεγα ότι το περιβάλλον είναι το ίδιο αφιλόξενο με το Διάστημα. Ενα περιβάλλον μη φιλικό προς τον άνθρωπο, είναι αφύσικο για τον άνθρωπο να είναι κάτω από το νερό.
Δ.Δ.: Καρχαρίες έχεις δει, φοβήθηκες;
Κ.Θ.: Δεν υπάρχει θέμα φόβου, στην Ελλάδα έτσι κι αλλιώς οι καρχαρίες είναι απειροελάχιστοι. Εχω δει δυο-τρεις φορές.
Δ.Δ.: Σε πλησίασαν;
Κ.Θ.: Οχι, απλώς περάσανε. Πιο πολύ δέος μπορείς να νιώσεις παρά να τρομάξεις. Συνήθως είναι άκακα πλάσματα.
Δ.Δ.: Ακακος ο καρχαρίας; Αλλα λέει ο Σπίλμπεργκ στα «Σαγόνια του καρχαρία».
Κ.Θ.: Αυτά είναι μυθοπλασία, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Είναι πολύ σπάνιο να δεις καρχαρία και ακόμα πιο σπάνιο να κάνει επίθεση.
Δ.Δ.: Τίποτε άλλο αφιλόξενο έχεις συναντήσει στον βυθό;
Κ.Θ.: Οχι, εγώ έκανα κυρίως εργασίες ανέλκυσης. Είναι μια πολύ εξειδικευμένη δουλειά η οποία δεν είναι πολύ γνωστή στην Ελλάδα, ελάχιστοι άνθρωποι ασχολούνται με αυτή.
Δ.Δ.: Οι βατραχάνθρωποι δεν το κάνουν αυτό;
Κ.Θ.: Οι βατραχάνθρωποι είναι κυρίως δύτες – πολεμιστές. Κατεβαίνουν κι αυτοί στον βυθό με αναπνευστικές συσκευές αλλά λειτουργούν σε στρατιωτικό επίπεδο.
Σκηνή 3η
Η Αγάπη-Ωκεανίδα
Δ.Δ.: Εχεις μια κόρη, αν δεν κάνω λάθος.
Κ.Θ.: Ναι, την Αγάπη. Αγάπη-Ωκεανίδα. Δουλεύουμε μαζί. Κάνει καταδύσεις από μικρή, από 5 ετών. Τώρα κυρίως δουλεύουμε πάνω στα υποβρύχια τηλεκατευθυνόμενα οχήματα.
Δ.Δ.: Μόνο την Αγάπη έχεις, ε;
Κ.Θ.: Μόνο, μόνο. Απ’ όσο ξέρω δηλαδή… (γέλια)
Δ.Δ.: Χα χα, ωραίο. Η σύζυγός σου κάνει καταδύσεις;
Κ.Θ.: Εχει εκπαιδευτεί. Εκανε καταδύσεις πιο παλιά, αλλά δεν είναι το αντικείμενο που της αρέσει πολύ.
Δ.Δ.: Εκεί τη γνώρισες, μέσα στη θάλασσα;
Κ.Θ.: Οχι στον ΑΝΤ1. Ηταν δημοσιογράφος και γνωριστήκαμε πάνω σε ένα ρεπορτάζ. Θα τη θυμάσαι, τη λένε Ρένα Γιατροπούλου. Ηταν ένα ρεπορτάζ για φώκιες Μονάχους-Μονάχους που είχε επιμεληθεί η Ρένα και έτσι γνωριστήκαμε το 1994.
Δ.Δ.: Και το παιδί σας έκανε καταδύσεις από 5 ετών. Με κανονική εξάρτυση;
Κ.Θ.: Με παιδικό εξοπλισμό αρχικά. Λίγο κατάδυση τα καλοκαίρια, τον χειμώνα έκανε αγωνιστική κολύμβηση στον Εθνικό Πειραιώς και είχε από μικρή πολύ καλή υδροβιότητα, πολύ καλή σχέση με το υγρό στοιχείο. Το κάναμε σαν παιχνίδι. Και σιγά-σιγά έκανε περισσότερες καταδύσεις. Τα τελευταία χρόνια, δε, είναι πιλότος, η πρώτη πιστοποιημένη γυναίκα πιλότος ROV (υποβρύχια τηλεκατευθυνόμενα οχήματα) στην Ελλάδα.
Ο κορυφαίος Ελληνας δύτης περιγράφει την εμπειρία του όταν κατέβηκε σε βάθος 212 μέτρων και μιλάει για τα επτά υποβρύχια του Α’ και Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που εντόπισε βυθισμένα στις ελληνικές θάλασσες
Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Σκηνή 4η
Yγροί τάφοι
Δ.Δ.: Να προχωρήσουμε τώρα στις ανακαλύψεις σου. Οι πιο μεγάλες ποιες είναι; Είχες βρει αρχαία;
Κ.Θ.: Με αρχαία δεν έχω ασχοληθεί προσωπικά, πέρα από αρκετές αποστολές στις οποίες έχω συμμετάσχει παλιότερα με το υπουργείο Πολιτισμού. Ηταν διάφορα προγράμματα της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων και συμμετείχα ως μέλος των αποστολών. Προσωπικά έχω ασχοληθεί με τα σύγχρονα ναυάγια.
Δ.Δ.: Τι έχεις ανακαλύψει;
Κ.Θ.: Πολεμικά υποβρύχια. Εχω βρει τρία αγγλικά, ένα γερμανικό, ένα ιταλικό και δύο ελληνικά.
Δ.Δ.: Του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν αυτά;
Κ.Θ.: Το γαλλικό ήταν του Α’ Παγκοσμίου, τα υπόλοιπα του Β’.
Δ.Δ.: Πού είχαν βυθιστεί, θυμάσαι;
Κ.Θ.: Σε διάφορες περιοχές στην Ελλάδα, Κεφαλονιά, Μύκονο, Δονούσα, Σκιάθο, Κάβο Ντόρο.
Δ.Δ.: Σε τι κατάσταση τα βρήκες;
Κ.Θ.: Σε άριστη κατάσταση σχεδόν, με εξαίρεση ένα που είχε ανατιναχτεί και είχε κοπεί σε τρία κομμάτια. Τα υπόλοιπα ήταν ακέραια.
Δ.Δ.: Υπήρχαν και σκελετοί μέσα;
Κ.Θ.: Στα περισσότερα δεν μπορείς να δεις το εσωτερικό γιατί είναι κλειστά, δεν βλέπεις μέσα.
Δ.Δ.: Εχουν ανελκυστεί;
Κ.Θ.: Οχι, ποτέ, είναι υγροί τάφοι και παραμένουν ως έχουν στον βυθό.
Σκηνή 5η
To χόμπι
Δ.Δ.: Για αυτές τις ανακαλύψεις σου, με τα υποβρύχια, πληρώθηκες;
Κ.Θ.: Οχι, αυτά είναι χόμπι. Η ανακάλυψη ναυαγίων και η ναυτική ιστορία είναι ένα αγαπημένο χόμπι που έχω από 18 χρόνων.
Δ.Δ.: Πρέπει να έχεις ασχοληθεί πολύ με τη Ναυτική Ιστορία της Ελλάδας.
Κ.Θ.: Ναι, είναι πολύ σπουδαία, εγώ έχω ασχοληθεί κυρίως με τη Νεότερη Ναυτική Ιστορία, από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Είναι μια πολύ σημαντική ιστορία η οποία καταγράφεται στην ελληνική βιβλιογραφία και τα ελληνικά αρχεία. Αντίστοιχα, στα ξένα αρχεία ερευνούμε τη δική τους ιστορία.
Δ.Δ.: Και οι ξένοι σού έχουν δώσει πρόσβαση;
Κ.Θ.: Βέβαια, δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα. Ισα-ίσα τους αρέσει, ειδικά όταν γίνεται οργανωμένη και συστηματική δουλειά. Γι’ αυτούς είναι προώθηση της Ναυτικής Ιστορίας τους και το επιδιώκουν. Είναι ανάδειξη του παρελθόντος, είναι αληθινές ιστορίες που δεν έχουν ειπωθεί.
Δ.Δ.: Σκέφτηκες ποτέ σου όλα αυτά να τα κάνεις ντοκιμαντέρ, να βγουν στην οθόνη;
Κ.Θ.: Οχι, δεν ασχολούμαι με αυτά. Εμείς κάνουμε τη δουλειά μας και από κει και πέρα…
Δ.Δ.: Οταν λες «εμείς», πόσοι είστε; Εχεις φτιάξει εταιρεία;
Κ.Θ.: Ναι, έχουμε εταιρεία και όταν δεν κάνουμε δουλειές και έχουμε ελεύθερο χρόνο, πολλές φορές ασχολούμαστε με τα ναυάγια αυτά.
Δ.Δ.: Οταν λες «δουλειές», εννοείς με τις βιομηχανίες;
Κ.Θ.: Ναι, με το βιομηχανικό κομμάτι, αλλά και το ναυτιλιακό, με τα καράβια δηλαδή. Πολλές φορές ψάχνουμε άγκυρες, κάνουμε επιθεωρήσεις σε αγωγούς, τέτοια πράγματα. Εχουμε ένα μεγάλο φάσμα πελατολογίου στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Δ.Δ.: Πού στο εξωτερικό;
Κ.Θ.: Σε διάφορες χώρες. Πρόσφατα πήγαμε δύο ταξίδια στη Σαουδική Αραβία.
Δ.Δ.: Τι ήθελαν εκεί;
Κ.Θ.: Επιθεωρήσεις με ρομπότ σε παράδοση λιμανιού. Βλέπουμε δηλαδή πώς είναι το λιμάνι όταν ο κατασκευαστής το παραδίδει στον πελάτη. Αυτό γίνεται με ρομποτικό μηχάνημα και εμείς το χειριζόμαστε.
Δ.Δ.: Αυτό με τα ρομπότ πότε το ξεκίνησες; Πότε σταμάτησες να κάνεις καταδύσεις;
Κ.Θ.: Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τα ρομπότ και εκπαιδεύτηκα το 1998. Καταδύσεις κάνω, απλώς τα τελευταία χρόνια δεν κάνω επαγγελματική κατάδυση.
Δ.Δ.: Επειδή μεγάλωσες;
Κ.Θ.: Εχω μεγαλώσει αφενός και αφετέρου επειδή τα ρομπότ πάνε πάρα πολύ καλά. Εχω πολύ μεγάλη εμπειρία, πάνω από 10.000 ώρες, ως χειριστής. Το κάνουμε πολύ συστηματικά και έχουμε φτιάξει έναν στόλο από ρομποτικά οχήματα.
Δ.Δ.: Πόσα έχετε;
Κ.Θ.: Επτά.
Δ.Δ.: Τα ρομπότ αυτά είναι πανάκριβα;
Κ.Θ.: Εξειδικευμένα είναι, δεν έχει σχέση με την τιμή. Απλώς χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις στη συντήρηση, τις οποίες έχουμε. Κάνουμε τη συντήρηση μόνοι μας, εγώ με την κόρη μου. Συντήρηση, μετασκευή, τροποποιήσεις, ασχολούμαστε δηλαδή και σε τεχνικό επίπεδο. Αυτά τα ρομπότ είναι γαλλικής κατασκευής, ίδια μάρκα όλα, οπότε έχουν τα ίδια ανταλλακτικά. Να μην μπλέκουμε με πολυπλοκότητες.
Σκηνή 6η
O ναυαγός
Δ.Δ.: Πόσες ημέρες του χρόνου ξοδεύεις στη θάλασσα;
Κ.Θ.: Δεν είναι στάνταρ, σίγουρα πάνω από 100 ημέρες τον χρόνο τις περνάμε σε δουλειές στη θάλασσα.
Δ.Δ.: Εκτός από τα υποβρύχια, τι άλλο συνάντησες «περπατώντας» στον βυθό;
Κ.Θ.: Εχουμε εξετάσει το «Arcadian», ένα βρετανικό υπερωκεάνιο το οποίο βυθίστηκε κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ελλάδα από τορπιλισμό γερμανικού υποβρυχίου.
Δ.Δ.: Είχε επιβάτες μέσα;
Κ.Θ.: Ηταν επιταγμένο από το Βρετανικό Ναυαρχείο και μετέφερε στρατιωτικό προσωπικό προς τη Μέση Ανατολή. Το τορπίλισε ένα γερμανικό υποβρύχιο που βρισκόταν στο Αιγαίο. Εχει πάρα πολλά στοιχεία. Ενα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι στο πλήρωμά του ήταν και ένας ναυαγός του «Τιτανικού» που είχε διασωθεί τότε και ξαναναυάγησε τέσσερα χρόνια μετά.
Δ.Δ.: Φοβερή ιστορία, αυτό είναι σενάριο για σινεμά! Γλίτωσε από τον «Τιτανικό» και βυθίστηκε με το «Arcadian».
Κ.Θ.: Γλίτωσε και από κει! Δύο φορές γλίτωσε! Μάλιστα τα ναυάγια έγιναν την ίδια ημέρα με τέσσερα χρόνια διαφορά.
Δ.Δ.: Τι λες τώρα! Πώς τον έλεγαν;
Κ.Θ.: Τόμας Θρέλφολ.
Δ.Δ.: Πότε ανακαλύψατε το «Arcadian»;
Κ.Θ.: Πέρυσι, το 2024.
Δ.Δ.: Το βρήκατε τυχαία;
Κ.Θ.: Οχι, ήταν αποστολή, είχαμε κάνει έρευνα στην Αγγλία, το είχαμε προγραμματίσει.
Δ.Δ.: Για λογαριασμό της αγγλικής κυβέρνησης;
Κ.Θ.: Οχι, αυτά τα κάνουμε για εμάς, για την πλάκα μας. Ούτε πληρωνόμαστε, ούτε χορηγούς έχουμε.
Δ.Δ.: Πώς σκέφτηκες να ψάξεις το «Arcadian»;
Κ.Θ.: Εχω μελετήσει όλα τα πλοία που έχουν χαθεί στην Ελλάδα. Υπάρχει βάση δεδομένων με περισσότερα από χίλια βαπόρια που έχουν χαθεί από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Δημιουργούμε αναλυτικούς φακέλους στους οποίους συνέχεια προσθέτουμε στοιχεία. Ποιο πλοίο βούλιαξε, πώς έγινε, το ημερολόγιο του πλοίου, τις καταθέσεις από τους επιζώντες, όλα αυτά. Και όταν ταιριάξει και βρεθούμε στην περιοχή για κάποια δουλειά και έχουμε ελεύθερο χρόνο, κάνει καλό καιρό και έχουμε και περίσσευμα χρημάτων για καύσιμα, πετρέλαια και τα συναφή, μπορεί να κάνουμε κάτι. Κάπως έτσι γίνονται οι αποστολές, τυχαία.
Δ.Δ.: Πόσοι είναι οι σταθεροί συνεργάτες σου σε αυτά;
Κ.Θ.: Κυρίως με την κόρη μου είμαι και με φίλους ναυτικούς που έχουν αγάπη για την Ιστορία και ασχολούνται ερασιτεχνικά. Πολλές φορές δημιουργούμε κοινά πρότζεκτ και ασχολούμαστε με την ιστορία ενός πλοίου για δύο, τρία, πέντε, δέκα χρόνια, μέχρι να το βρούμε.
Δ.Δ.: Τι σου έχει κάνει εντύπωση απ’ όλα αυτά;
Κ.Θ.: Αυτά που ξεχωρίζουν είναι οι ανθρώπινες ιστορίες.
Δ.Δ.: Για πες μου μία.
Κ.Θ.: Ας πούμε, το βρετανικό υποβρύχιο «Περσεύς», το οποίο είχε έναν και μοναδικό επιζώντα. Βυθίστηκε στις 6 Δεκεμβρίου του 1941. Ενας κατάφερε και διέφυγε. Βγήκε από το βυθισμένο υποβρύχιο, αναδύθηκε στην επιφάνεια και επέζησε. Τον φιλοξένησαν οι Ελληνες για πολλούς μήνες στην Κεφαλονιά, σε διαφορετικά σπίτια, με κίνδυνο να τους συλλάβουν οι Γερμανοί και να τους εκτελέσουν. Τον τάιζαν ενώ δεν είχαν φαγητό να φάνε, τον βοήθησαν και διέφυγε στο εξωτερικό. Τη διαφυγή ανέλαβε να την κάνει εθελοντικά ένας θρύλος της Αντίστασης, ο καπετάν Χούμας, που οργάνωνε διαφυγές με καΐκια. Ηταν από τη Σάμο και με ένα καΐκι μόλις 9 μέτρων ανέλαβε να περάσει όλο το κατεχόμενο Αιγαίο, να πάει να τον βρει και να τον φυγαδεύσει στην Τουρκία. Και από την Τουρκία τον πήγαν στη Μέση Ανατολή. Εκεί έδωσε κατάθεση για το τι συνέβη, πώς χάθηκε το υποβρύχιο, γιατί ήταν ο μοναδικός επιζών. Ολο αυτό να καταλάβεις είναι ένα μέρος της ιστορίας του υποβρυχίου «Περσεύς» που βυθίστηκε στην Κεφαλονιά.
Δ.Δ.: Λαθρομετανάστες έχεις πετύχει στον δρόμο σου;
Κ.Θ.: Οχι, δεν έτυχε ποτέ.
Δ.Δ.: Ποια είναι η πιο δύσκολη θάλασσα στην Ελλάδα;
Κ.Θ.: Οι δύο πιο δύσκολες, τα πιο δύσκολα νερά, είναι το Καρπάθιο και το Ικάριο. Και τρίτο το Κάβο Ντόρο, θα έλεγα. Αυτά τα τρία έχουν πολλά ναυάγια και είναι θάλασσες ζόρικες ακόμα και για έναν έμπειρο ναυτικό. Οταν περνάνε από κει, υποφέρουν όλοι. Είναι πανέμορφες θάλασσες αλλά και πολύ άγριες.
Δ.Δ.: Το Αιγαίο το έχεις «περπατήσει» όλο;
Κ.Θ.: Εχω πάει σχεδόν παντού στην Ελλάδα. Μου αρέσει πάρα πολύ το Αιγαίο και γενικά οι ελληνικές θάλασσες. Το Ιόνιο είναι πιο ήπια θάλασσα. Εχει μεγαλύτερο κυματισμό, αλλά είναι πιο ήπιο, πιο ευχάριστο. Το Αιγαίο έχει τα μελτέμια, έχει πολλές φορές έντονα καιρικά φαινόμενα και βγάζει περισσότερο αέρα, ειδικά το κεντρικό Αιγαίο.
Επίλογος
Eισβολέας στη θάλασσα
Δ.Δ.: Ποια ήταν η καλύτερη προσωπική στιγμή στη ζωή σου;
Κ.Θ.: Οι πιο ωραίες στιγμές είναι με την κόρη μου. Οταν είμαι και δουλεύω μαζί της. Τώρα που μιλάμε είμαι μαζί της, ας πούμε.
Δ.Δ.: Και η πιο δυσάρεστη μέχρι τώρα; Κάτι για το οποίο έχεις μετανιώσει;
Κ.Θ.: Στη θάλασσα δεν έχω μετανιώσει για κάτι, έχω σχεδόν μόνο καλές αναμνήσεις. Περισσότερο κίνδυνο νιώθω στη στεριά παρά στη θάλασσα.
Δ.Δ.: Θεωρείς δηλαδή ότι περισσότερο κινδυνεύεις από τους ανθρώπους στη στεριά παρά από τα ψάρια στη θάλασσα;
Κ.Θ.: Ναι, ναι. Ο άνθρωπος είναι εισβολέας στη θάλασσα. Είμαστε επισκέπτες που καταγράφουμε εικόνες.
Δ.Δ.: Και το μέλλον;
Κ.Θ.: Εγώ είμαι 56 ετών πλέον και θα ασχολούμαι κυρίως με τα ρομποτικά και τα ιστορικά. Η αποστολή μου είναι να εφοδιάσω την κόρη μου με τεχνικά στοιχεία και πληροφορίες για να συνεχίσει αυτή τη δουλειά που άλλωστε της αρέσει. Είναι κάτι το οποίο κάνουμε με αγάπη, ένα επάγγελμα που θα το κάναμε και ως ερασιτέχνες. Δηλαδή θα πληρώναμε για να κάνουμε αυτή τη δουλειά.
Δ.Δ.: Τόσο μεγάλη αγάπη!
Κ.Θ.: Ναι, είναι κάτι που γίνεται με πάθος, με μεράκι. Και αυτό δημιουργεί ευχάριστες στιγμές. Είναι λίγο δύσκολη αυτή η δουλειά, αλλά είναι πολύ ωραίο να την κάνεις.
Πριν κλείσουμε πρόλαβα να τον ρωτήσω «όλα αυτά τα χρόνια ποτέ σου δεν κινδύνευσες;». «Τώρα με τα ρομποτικά δεν έχουμε ρίσκο. Παλιά, με τις καταδύσεις, κινδύνευες από το μυαλό σου μόνο. Ο άνθρωπος κινδυνεύει περισσότερο από τον ίδιο του τον εαυτό να πανικοβληθεί και να ξεφύγει. Το περιβάλλον δεν είναι επικίνδυνο. Οταν κάνεις κατάδυση, δεν κινδυνεύεις από τα ψάρια, αλλά από το ίδιο το μυαλό σου».
Τον φαντάζομαι να τρέχει στα 212 μέτρα του βυθού ανταλλάσσοντας χειραψίες με άκακους καρχαρίες. Και εκείνοι να του λένε: «Πάλι εδώ, ρε Κωστάρα; Μπας και είσαι ψάρι και δεν το ξέρεις;».
Συνεχίζοντας σε αυτό τον ιστότοπο αποδέχεστε την χρήση των cookies στη συσκευή σας όπως περιγράφεται στην πολιτική cookies
Μάθετε περισσότερα εδώ
Αποδοχή