Το επεισόδιο που έγινε στη Φλώρινα την προηγούμενη Δευτέρα, με τον δήμαρχο της πόλης να διακόπτει τη συναυλία συγκροτήματος επειδή τραγούδησε κάποιο κομμάτι στα σλάβικα, είναι πολλαπλώς διδακτικό.
Δείτε σχετικά – Φλώρινα: Ο δήμαρχος διέκοψε συναυλία των Banda Etopica επειδή ερμήνευσαν σλαβόφωνο τραγούδι
Τα συμπεράσματα -πρωτεύοντα και δευτερεύοντα- είναι αρκετά και προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Σημειώστε κάποια από αυτά:
Πρώτον, η συμπεριφορά του δημάρχου, ο οποίος θεωρεί την Φλώρινα ως «πόλη του». Κάπως έτσι μαθαίνουμε ότι οι ελληνικές πόλεις -ή τουλάχιστον κάποιες από αυτές- έχουν… ιδιοκτήτες. Το χειρότερο είναι ότι κάποιοι τοπικοί άρχοντες, πέρα από κάθε όριο των θεσμοθετημένων καθηκόντων τους, θεωρούν ότι είναι θεματοφύλακες των τοπικών αξιών (;) και δεν διστάζουν να το διατυμπανίζουν. Προφανώς, κανείς δεν ρώτησε τους Φλωρινιώτες εάν εκχωρούν αυτό το ατομικό δικαίωμα σε κάποιον δήμαρχο, τον οποίο ψήφισαν πρωτίστως για να μαζεύει τα σκουπίδια, να περιποιείται τα πάρκα, να ελέγχει τα τραπεζοκαθίσματα, να έχει τον νου του στον δημόσιο φωτισμό, να φροντίζει τις παιδικές χαρές, να συντηρεί τα σχολεία και να διατηρεί σε αξιοπρεπές επίπεδο τα κοιμητήρια. Κάποιον, δηλαδή, που θα επιμελείται της ευταξίας στους κοινόχρηστους χώρους, ώστε η πόλη να είναι λειτουργική για κατοίκους και επισκέπτες.
Δεύτερον, τα κίνητρα του δημάρχου, που προφανώς ξεπερνούν την ιδεολογική του τοποθέτηση. Απλώς, ο συγκεκριμένος δήμαρχος αντιλαμβανόμενος την ευαισθησία τμήματος του πληθυσμού και κάποιων θεσμών -κυρίως της τοπικής εκκλησίας- γύρω από το θέμα της γλώσσας, σε μια περιοχή που μέχρι ενός σημείου παραμένει δίγλωσση, αποφάσισε βγει μπροστά και να γίνει… ήρωας. Αντί να λειτουργήσει ως γέφυρα ανάμεσα στις αντιθέσεις -έστω δια της σιωπής του- αποφάσισε να αποκομίσει πολιτικά οφέλη.
Τρίτον, εάν όντως υπάρχει πρόβλημα… αντεθνικής προπαγάνδας στην περιοχή του, όπως άφησε να εννοηθεί με την πράξη του, ο δήμαρχος Φλώρινας όφειλε σε ουδέτερο χρόνο να επισημάνει το θέμα στους αρμόδιους παράγοντες της πολιτείας ή να απευθυνθεί στα δικαστήρια, εάν τελούνται παράνομες ενέργειες. Η λογική του «παίρνω επάνω μου το θέμα» ή -ακόμη χειρότερα- η αυτοδικία από την πλευρά ενός θεσμικού παράγοντα του συστήματος, που επιλέγει τον… τσαμπουκά, είναι προφανέστατα κακό σήμα προς την κοινωνία.
Τέταρτον, η ευαισθησία που ενδεχομένως υπάρχει σε κάποιες περιοχές για ορισμένα θέματα, τα οποία πιθανόν έχουν ξεπεραστεί στην υπόλοιπη Ελλάδα, πρέπει να ληφθεί υπόψιν από τους αρμοδίους. Διότι μπορεί ο συγκεκριμένος δήμαρχος να ανέδειξε ένα κατά τη γνώμη του πρόβλημα με απαράδεκτο και αυταρχικό τρόπο, κάνοντας υπέρβαση των αρμοδιοτήτων του, αλλά προφανώς το ζήτημα απασχολεί μέρος της κοινωνίας. Κι επειδή κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να ποινικοποιεί την ευαισθησία οποιουδήποτε για οτιδήποτε, η πολιτεία οφείλει να ασχοληθεί. Φυσικά η σωστή ενημέρωση και η κατάλληλη εκπαίδευση είναι τα ενδεδειγμένα μέσα, αλλά και τα δύο απαιτούν χρόνο που δεν υπάρχει. Επομένως η επίσημη ελληνική πολιτεία οφείλει, αφού ενημερωθεί, να πάρει επίσημη θέση αγνοώντας το πολιτικό κόστος και όχι να κρύψει το πρόβλημα κάτω από το χαλί, επιλέγοντας την λήθη που προσφέρει ο χρόνος, ειδικά την εορταστική περίοδο που διανύουμε. Ας μη ξεχνάμε ότι στη Θεσσαλονίκη εδρεύει το υφυπουργείο Εσωτερικών, αρμόδιο για θέματα Μακεδονίας και Θράκης, που -αποτελεί κοινό μυστικό- αναζητεί ρόλο, που ακριβώς επειδή είναι θολός και ασαφής προσαρμόζεται αναλόγως του κάθε πολιτικού προσώπου που υπηρετεί στη θέση. Το συγκεκριμένο περιστατικό, τόσο λόγω της εμπλοκής δημάρχου όσο και γενικότερα, μάλλον ανήκει στην αρμοδιότητά του. Ή όχι;
Αξίζει να θυμηθούμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που εμφανίζονται τέτοιου τύπου ταυτοτικά ζητήματα στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας -και ειδικά της Φλώρινας. Το πιο γνωστό επεισόδιο έγινε τον χειμώνα του 1990, όταν η χώρα μας πρωταγωνίστησε με αρνητικό τρόπο στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου, εξαιτίας ενός σκοταδιστικού περιστατικού που συνδέεται άμεσα με τον θρησκευτικό φανατισμό και τη μισαλλοδοξία: Ο γνωστός για την ακραία ιδεολογία του -μακαριστός πλέον- Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης αποφάσισε να αφορίσει τον διεθνώς διακεκριμένο Έλληνα σκηνοθέτη Θόδωρο Αγγελόπουλο, τους διάσημους ηθοποιούς Μαρτσέλο Μαστρογιάννι και Ζαν Μορό, αλλά και την 14χρονη τότε Δώρα Χρυσικού, μαζί με ολόκληρο το καστ της ταινίας «Το μετέωρο βήμα του πελαργού», που γυριζόταν στην περιοχή. Έκρινε από μόνος του, ως αντιπρόσωπος του Θεού στην περιοχή, πως η ταινία περνά ανθελληνικά και αντιχριστιανικά μηνύματα. Όπως ο ίδιος ο ιεράρχης παραδέχθηκε αργότερα κάποιος μέσα από την παραγωγή του είχε παραδώσει κρυφά το σενάριο της ταινίας!
Αλλά και στην καθημερινότητα της ευρύτερης περιοχής συμβαίνουν περιστατικά που δεν τυγχάνουν δημοσιότητας. Αρκεί να ρωτήσει κανείς τα μέλη των μουσικών συγκροτημάτων -κατά βάσιν μπάντες χάλκινων πνευστών- που δραστηριοποιούνται στην περιοχή. Παίζοντας σε γάμους, βαπτίσεις και άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις, προσαρμόζουν το ρεπερτόριό τους αναλόγως του χωριού που εμφανίζονται. Αλλού τα κομμάτια σλαβικής προέλευσης -όπως το θρυλικό «Τικ»- είναι ευπρόσδεκτα και αλλού απαγορεύονται. Ενίοτε καταγράφονται ακρότητες, όπως είναι η απειλή χρήσης όπλων, που ευτυχώς μέχρι τώρα δεν έχουν καταλήξει με τραγικό τρόπο.
Μπορεί να βρισκόμαστε στον βαθύ 21ο αιώνα -ήδη έχει παρέλθει το ένα τέταρτο του χρόνου του και οι πρώτες αποτιμήσεις βρίσκονται σε εξέλιξη-, αλλά σε περιοχές της Δυτικής Μακεδονίας καταστάσεις που ανάγονται στον 19ο αιώνα ή ακόμη πιο πίσω δεν έχουν ξεκαθαριστεί. Το γνωρίζουμε όλοι με πολλές αφορμές: Εδώ είναι Βαλκάνια / δεν είναι παίξε γέλασε.