Μπορεί να μην κέρδισε ο Ντόναλντ Τραμπ το Νόμπελ Ειρήνης, αλλά το αποτύπωμά του διακρίνεται καθαρά πίσω από τη φετινή απονομή.
Η επιλογή μιας πολιτικού που μεταξύ άλλων έχει ταχθεί υπέρ της ανατροπής μιας εκλεγμένης κυβέρνησης καταδεικνύει ότι η «ειρήνη» επιβραβεύεται επιλεκτικά, σύμφωνα με τα γεωπολιτικά συμφέροντα της Δύσης.
Η Μαρία Κορίνα Ματσάδο συνιστά χαρακτηριστική ενσάρκωση της πολιτικής «μετάλλαξης» του βραβείου.
Ως ηγέτιδα της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα και υποστηρίκτρια του Χουάν Γκουαϊδό (ανακήρυξε εαυτόν «προσωρινό πρόεδρο» και επιχείρησε αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Μαδούρο το 2019), η Ματσάδο έχει υποστηριχθεί από την Ουάσιγκτον τόσο επί Τραμπ όσο και επί Μπάιντεν.
Σε δημόσιες δηλώσεις της, έχει ευχαριστήσει τον Τραμπ για τη «δέσμευσή του στην ελευθερία και τη δημοκρατία στη Βενεζουέλα», ενώ εκείνος από την πλευρά του την έχει αποκαλέσει «αγωνίστρια της δημοκρατίας» και «μαχήτρια της ελευθερίας».
Η Ματσάδο αμφισβήτησε το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών του 2024 στη Βενεζουέλα, προώθησε την αποχή στις δημοτικές εκλογές του περασμένου καλοκαιριού — όπου η συμμετοχή πράγματι κατρακύλησε στο ιστορικό χαμηλό του 45% — και έχει αποκλειστεί από τις μελλοντικές αναμετρήσεις λόγω ενεργειών που θεωρήθηκαν «υπονόμευση της εθνικής κυριαρχίας».
Η παρουσία της στη διεθνή σκηνή αποκαλύπτει ακόμη περισσότερα: τον Φεβρουάριο συμμετείχε με μήνυμά της στη σύνοδο της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς στη Μαδρίτη, δίπλα σε ηγέτες όπως ο Βίκτορ Ορμπάν και η Μαρίν Λεπέν. Παράλληλα, έχει εκφράσει την στήριξή της στον αιματηρό πόλεμο του Ισραήλ στη Γάζα, σε πλήρη σύμπλευση με το κόμμα Λικούντ του Μπενιαμίν Νετανιάχου.
Το 2014, αποδεχόμενη τιμητική διπλωματική θέση από τον Παναμά, χρησιμοποίησε το βήμα του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών για να ζητήσει ξένη στρατιωτική επέμβαση με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης Μαδούρο.
Έκτοτε, η ρητορική της συνδέθηκε ευθέως με την αμερικανική στρατηγική «αλλαγής καθεστώτος» στο Καράκας.
Μετά την εκλογή Τραμπ, κάλεσε ανοικτά την Ουάσιγκτον να αναλάβει πιο ενεργό ρόλο, επιμένοντας σε κυρώσεις και πίεση προς τη Βενεζουέλα, με πρόσχημα τη διακίνηση ναρκωτικών — κατηγορία που ουδέποτε τεκμηριώθηκε από διεθνείς οργανισμούς.
Η κλιμάκωση αυτής της πολιτικής έφερε τη χώρα στα πρόθυρα άμεσης στρατιωτικής σύγκρουσης με τις ΗΠΑ.