Για όσους στοιχειωδώς παρακολουθούν τα τεκταινόμενα του ελληνικού μπάσκετ και ειδικότερα τη συμπεριφορά των δύο KAE και των οπαδών τους, μάλλον ήταν αναμενόμενα.
Πλέον οι επικοινωνιακοί στρατοί αμφότερων των «αιωνίων» αντιπάλων, δίνουν τη μάχη των εντυπώσεων, για τη μεταφορά της ατζέντας αναφορικά με το ποιος έχει την ευθύνη, κατά πως τους συμφέρει.
Κατ΄αρχήν να ξεκαθαρίσουμε πως όλο αυτό δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον αθλητισμό. Επαγγελματικό μπάσκετ έχουν στις ΗΠΑ και μάλιστα το κορυφαίο στον κόσμο (ΝΒΑ), σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και σε άλλα σημεία του πλανήτη.
Αυτό που συμβαίνει εδώ όμως, είναι μία ακόμη νεοελληνική «καινοτομία» και μάλιστα με την ανοχή (τουλάχιστον) των θεσμών, ομοσπονδία μπάσκετ (ΕΟΚ) και διοργανώτρια του πρωταθλήματος (πρώην ΕΣΑΚΕ), οι οποίες μέχρι τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές (Δευτέρα 2/6 απόγευμα), έχουν κυριολεκτικά εξαφανιστεί, χωρίς καμία αντίδραση-ανακοίνωση, έστω για τους … τύπους.
Αν κάποιος βλέπει το όλο θέμα με οπαδικά γυαλιά, προφανώς παίρνει το μέρος της ομάδας του, που σημαίνει ότι η λογική δεν έχει πρόσφορο έδαφος και προβάλλει, όπως οι ιδιοκτήτες Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, το τραγικό επιχείρημα: ποιος ξεκίνησε πρώτος; Είναι κάτι σαν το «τι έγινε πρώτα η κότα ή το αυγό;».
Επαναφέροντας στη μνήμη μας τα αυτονόητα, να τονίσουμε πως οι οπαδοί που παρακολουθούν τους αγώνες μπάσκετ των δύο «αιωνίων», είναι στη συντριπτική πλειοψηφία, οι ίδιοι που πάνε στις αντίστοιχες ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις των ομάδων τους.
Στο ποδόσφαιρο υποτίθεται ότι το θέμα της βίας έχει «λυθεί» με την απαγόρευση παρουσίας οπαδών της αντίπαλης ομάδας στους αγώνες (το ίδιο ισχύει και στο μπάσκετ), ωστόσο οι κερκίδες βρωμάνε από εμετικά συνθήματα που χρόνια τώρα δεν ενοχλούν ΚΑΝΕΝΑΝ.
Διότι σε μία χώρα που θέλει να λέγεται πολιτισμένη και μόνο τα άθλια συνθήματα για τις μητέρες παικτών, διαιτητών και παραγόντων, θα ήταν ικανή αιτία να διακοπεί οποιοσδήποτε αγώνας και να μη ξαναγίνει ποτέ άλλος κανείς.
Αλήθεια όμως κάτι τέτοιο ενοχλεί πραγματικά φορείς, διοικήσεις, πολιτεία και την πλειοψηφία όσων ασχολούνται με τον αθλητισμό, τον ελληνικό λαό σε τελική ανάλυση; Μήπως έχουμε συνηθίσει την ασχήμια και το βούρκο, έχοντας γίνει μέρος του; Πόσο έχει «βολέψει» το επιχείρημα: ε, δεν είναι εκκλησία το γήπεδο.
Δηλαδή τα γήπεδα πρέπει να είναι είτε εκκλησία, ή αρένες βίας, μίσους, σεξιστικών και ρατσιστικών συνθημάτων.
Ας δούμε επίσης ποιοι είναι και πως συμπεριφέρονται οι ιδιοκτήτες των ΚΑΕ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, που πλέον αντλούν όλη τη δημοσιότητα, σε σημείο που έχουμε ξεχάσει τους πραγματικούς πρωταγωνιστές, τους παίκτες δηλαδή. Ποιος Ντόρσεϊ, Γουόκαπ, Παπαπέτρου ή Όσμαν, που χθες έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στον αγωνιστικό χώρο του ΣΕΦ; Ουδείς ασχολείται….
Έχουμε λοιπόν από τη μία μεριά τους αδελφούς Αγγελόπουλους και από την άλλη το Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Η μόνη τους διαφορά είναι στο ύφος, τη δημόσια εικόνα τους.
Οι μεν political correct, σοβαροφανείς και με «αστική ευγένεια», ο δε μάγκας, αλάνης, τσαμπουκάς και…χύμα.
Μεγαλωμένοι στα πούπουλα και οι τρεις, κληρονομώντας περιουσίες και επιχειρήσεις των γονέων τους, μαθημένοι από μικροί στην ασυλία από το κράτος και τους θεσμούς, λόγω οικονομικής θέσης.
Ποτέ μα ποτέ δεν καταδίκασαν τα βρωμερά συνθήματα των οπαδών τους, όχι μόνο τα χθεσινά, που πλέον εκτός από μανάδες εμπλούτισαν το ρεπερτόριο με θυγατέρες, αλλά διαχρονικά.
Ποτέ μα ποτέ δεν είπαν για παράδειγμα, δε θέλουμε στο γήπεδο όσους βρίζουν μάνες, οικογένειες κλπ.
Το παίζουν ανυποψίαστοι και αθώες παρθένες, αποθεώνοντας το γίγαντα λαό των ομάδων τους, που με τη σειρά του ακολουθεί και …. προσκυνάει τις προεδράρες.
Είναι καταπληκτικό, άνθρωποι που ξοδεύουν δεκάδες εκατομμύρια σε εγκαταστάσεις και παίκτες, έχοντας δημιουργήσει δύο από τις κορυφαίες ευρωπαϊκές ομάδες των τελευταίων 30 περίπου ετών, να αδιαφορούν παντελώς στην πράξη για το εύ αγωνίζεσθε.
Πόσο δύσκολο ήταν να μην πάει ο κ. Γιαννακόπουλος στο ΣΕΦ, ειδικά μετά τα όσα συνέβησαν στο Final Four της Ευρωλίγκας στο Άμπου Ντάμπι; Και έστω αφού αποφάσισε να πάει, τι περίμενε να αντιμετωπίσει μετά τις προκλητικές και ειρωνικές αναρτήσεις του; Να τον υποδεχτούν με ροδοπέταλα και αγιασμό;
Από την άλλη πόσο δύσκολο ήταν για τους αδελφούς Αγγελόπουλους, να πάρουν ένα μικρόφωνο και να ζητήσουν από τους οπαδούς να μη βρίζουν μανάδες και κόρες; Γιατί μέσα στις καταγγελίες τους και τις δηλώσεις κατά τη διάρκεια και μετά το χθεσινό ματς, δεν βρήκαν μήτε μισή κουβέντα καταδίκης της εμετικής συμπεριφοράς της κερκίδας τους;
Ούτε λόγος βέβαια για αυτοκριτική από καμία πλευρά, διότι πάντα ο αντίπαλος είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος.
Έτσι φτάσαμε και στο μπάσκετ, που κάποτε ήταν όντως σε άλλο επίπεδο συγκριτικά με το ποδόσφαιρο, να έχουμε σε όλα τα επίπεδα την ίδια εικόνα όπως και στο ποδόσφαιρο, ενώ σύμφωνα με το μέχρι τώρα ρεπορτάζ, από πουθενά δεν διαφαίνεται λύση, καθώς καμία πλευρά δεν κάνει ούτε βήμα πίσω.
Μηνύσεις εκατέρωθεν, αυτόφωρες διαδικασίες, άρνηση να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι με τον αναπληρωτή υπουργό αθλητισμού και με αβέβαιη τη συνέχεια των τελικών του πρωταθλήματος.
Του πρωταθλήματος;;; ποιού πρωταθλήματος; Αυτού που εδώ και πάνω από 20 χρόνια ξέρουμε πριν καν αρχίσει, ποιοι θα παίξουν στους τελικούς; Που ΕΟΚ και ΕΣΑΚΕ κάνουν συνέχεια τα κέφια των δύο «αιωνίων» σε ό,τι αφορά το πρόγραμμα και έχουν ενδώσει στη συμμετοχή στρατιών από ξένους αθλητές, με αποτέλεσμα να ψάχνουμε με το μικροσκόπιο νέους Έλληνες παίκτες και φυσικά όλο αυτό να έχει αντίκτυπο στην Εθνική ομάδα.
Τέλος για πολλοστή φορά γίναμε μάρτυρες της …. ισονομίας και της αντιμετώπισης της αστυνομίας και των εισαγγελικών αρχών, απέναντι σε ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες. Όταν πρόκειται για απλούς πολίτες, με λιγότερο ή καθόλου παραβατικές συμπεριφορές, έχουμε συλλήψεις, ξύλο, κρατητήρια κλπ…