Όπως αναμενόταν το θέμα της διακοπής της συναυλίας συγκροτήματος στη Φλώρινα από τον δήμαρχο, έγινε αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης. Ο υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, Θάνος Πλεύρης, προχώρησε σε ανάρτηση με την οποία σχολιάζει εμμέσως πλην σαφώς το περιστατικό της διακοπής της συναυλίας της Banda Entopica στη Φλώρινα, στηλιτεύοντας παράλληλα τη στάση του Χρήστου Ράμμου, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει τον υπουργό ως πατριδοκάπηλο και υποκριτή. Όπως γράφει ο κ. Πλεύρης: «Διαβάζω ότι ο κ. Ράμμος πρώην διορισμένος πρόεδρος ανεξάρτητης αρχής αναφέρεται ότι έχουν χυθεί τόνοι μελάνι στο Σύνταγμα, στις διεθνείς συνθήκες και στην νομολογία του ΕΔΔΑ. Πράγματι ισχύει. Όμως έχουν χυθεί και τόνοι αίματος για να απελευθερωθούμε από Τούρκους, Βούλγαρους και Σλάβους για να είμαστε ελεύθεροι στη Μακεδονία μας. Και αυτό το αίμα ζυγίζει περισσότερο από το μελάνι. Τόσο απλά». Πολύ… απλά τα βλέπει τα πράγματα ο υπουργός! Ο οποίος εκλέγεται στην Αθήνα, όπου έχουν συγκεντρωθεί οι μισοί κάτοικοι της χώρας και απ’ όπου εκπορεύονται δεκαετίες τώρα οι πολιτικές που έχουν ερημώσει και περιθωριοποιήσει την ελληνική περιφέρεια, ιδιαίτερα τις παραμεθόριες και άρα -στη θεωρία εθνικά ευαίσθητες- περιοχές. Επίσης ο ίδιος, αλλά και ο κ. Ράμμος με τον οποίο τσακώνονται, πίνουν καφέ στο Κολωνάκι, βλέπουν τη Φλώρινα με το… κιάλι και αναφέρονται σε αυτήν όταν νιώθουν ότι μπορούν να χαϊδέψουν κάποιο κομματικό ακροατήριο και να επιδοθούν σε ασκήσεις… μικροπολιτικής. Διότι -κύριε υπουργέ, κύριε Ράμμο και κάθε ενδιαφερόμενε- το θέμα δεν είναι απλό, αν ήταν δεν θα μας απασχολούσε. Ούτε, όμως, αμιγώς νομικό. Είναι πολύ πιο σύνθετο και γι’ αυτό το πολιτικό σύστημα αποφεύγει να το αγγίξει.
Για τον βούρκο που μετατρέπεται σε κάθε έντονη βροχόπτωση ο μικρός παράδρομος στη Χαριλάου, που οδηγεί από την Αλεξάνδρου Παπαναστασίου στην οδό Αλλατίνη και από εκεί στο μετρό (φωτογραφία) γράφαμε χθες. Εκείνο που μάθαμε μετά το δημοσίευμα από κάτοικο της περιοχής είναι ότι τόσο το οδόστρωμα, όσο και το πεζοδρόμιο έγιναν σχετικά πρόσφατα, αφού στο συγκεκριμένο σημείο υπήρχε απλώς ένας χωματόδρομος. Μάλιστα τα συνεργεία δούλευαν στο σημείο περί τις 10 ημέρες, ώστε να ολοκληρώσουν το έργο! Μόνο που ούτε μελέτη για την απορροή των υδάτων υπήρχε, ούτε σκέφτηκε κανείς τι θα γίνεται όταν βρέχει, με τα γνωστά αποτελέσματα. Τα πράγματα, δηλαδή, είναι ακόμη χειρότερα. Τι να πει κανείς; Όπως έλεγε και ο πρωταγωνιστής σε μια από τις κωμωδίες του παλιού ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου «να είπω, αλλά τι να είπω;».
Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι τα δεδομένα σχετικά με την υλοποίηση του project δεν είναι και τόσο καλά. Ακόμα και από την πλευρά των ΗΠΑ. Προσεκτικοί παρατηρητές επεσήμαναν προ ημερών το εξής ενδιαφέρον στοιχείο: Όταν ο πρίγκηπας – διάδοχος της Σαουδικής Αραβίας επισκέφθηκε πρόσφατα τον Λευκό Οίκο, ο πρόεδρος των ΗΠΑ απέφυγε κάθε αναφορά στο project. Μολονότι ενδιαφέρει άμεσα τις χώρες του Περσικού και συγκεκριμένα το Ριάντ. Γιατί; Επειδή θα περάσει από εκεί (αν κατασκευασθεί). Κι επειδή δεν γίνεται τίποτα τυχαία στην Ουάσιγκτον, συνδυάζοντας το γεγονός αυτό με την επίσκεψη του Πούτιν στην Ινδία, υπάρχουν πολλοί αναλυτές που εξετάζουν πλέον το ενδεχόμενο μήπως τελικά το έργο πάγωσε για τα καλά. Αυτή θα ήταν μια αρνητική εξέλιξη για εμάς, επειδή η Ελλάδα είχε – και έχει – βάσιμες ελπίδες να είναι μια από τις ευρωπαϊκές απολήξεις του. Όμως, υπό τις νέες συνθήκες, μπορεί και να χάνεται μια μεγάλη ευκαιρία.
Την ίδια ώρα, στα της ευρύτερης γειτονιάς μας, μας μεταφέρεται μια εξέλιξη που έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Σύμφωνα με αυτή, η Άγκυρα υποψιάζεται ότι πίσω από την συμφωνία της Κύπρου με τον Λίβανο για την χάραξη κοινής ΑΟΖ κρύβεται το Ισραήλ. Τι κάνει εντύπωση σε αυτή την περίπτωση; Το γεγονός ότι σε αυτή την ιστορία όλα έγιναν υπό καθεστώς απόλυτης μυστικότητας. Η τουρκική ΜΙΤ δεν πήρε μυρουδιά για ό,τι γίνονταν στο παρασκήνιο. Και μόνο αυτή η κρίσιμη λεπτομέρεια κάνει πολλούς να θεωρούν ότι τελικά μπορεί και να υπάρχει ανάμειξη του Τελ Αβίβ. Σε κάθε περίπτωση, ό,τι κι αν έγινε πίσω από τις κλειστές πόρτες, αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα: Η υπογραφή για την χάραξη της κοινής ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου και Λιβάνου, που αλλάζει τον χάρτη.
Και κάτι ακόμη σχετικό: Αρμόδιες πηγές στην Αθήνα εκτιμούν ότι οι εργασίες ανακαίνισης της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης θα έχουν ολοκληρωθεί λίγο πριν ή λίγο μετά το επόμενο Πάσχα των Ορθοδόξων, που το 2026 πέφτει στις 12 Απριλίου. Μέχρι σήμερα, έχουν προχωρήσει σε ποσοστό 60%. Συνεπώς, ο στόχος είναι ρεαλιστικός. Συνδυάστε την εξέλιξη αυτή με την προοπτική επαναλειτουργίας της Σχολής το φθινόπωρο του 2026. Όλα θα είναι έτοιμα.
Ένας μυστηριώδης ηλικιωμένος κύριος, που ερμηνεύει στο πιάνο σονάτες του Μπετόβεν, σε αεροδρόμια και σιδηροδρομικούς σταθμούς της Γαλλίας, ενώ εδώ και 50 χρόνια περιμένει μια γυναίκα να φανεί είναι ο πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος του Ζαν-Μπατίστ Αντρεά «Διάβολοι και άγιοι» (μετάφραση Γιάννης Στρίγκος, εκδόσεις Πατάκη). Η ιστορία ξεκινάει στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όταν ο πρωταγωνιστής ήταν 16 ετών, έμεινε μόνος στη ζωή και γι’ αυτό βρέθηκε σε ένα ορφανοτροφείο κάπου στα Πυρηναία, στα σύνορα με την Ισπανία. Εκεί τον περιμένουν ο συντηρητισμός και οι αυστηροί κανόνες της εκκλησίας, οι στερήσεις, η υποκρισία, η σκληρότητα και η προδοσία. Συνθήκες που θα δοκιμάσουν τα όρια του και συγχρόνως θα τον βοηθήσουν να ανακαλύψει τη δύναμη της φιλίας και την αξία της ελευθερίας. Αλλά και να νιώσει τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα για την κόρη ενός ευεργέτη του ιδρύματος, στην οποία θα κληθεί να παραδώσει μαθήματα πιάνου. Ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα, που καταπιάνεται με τα μεγάλα, τα αιώνια ζητήματα του ανθρώπου. Για το ταξίδι της ζωής προς την Ιθάκη, που κάθε άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να κάνει, ανεξαρτήτως των δυσκολιών που θα συναντήσει. Με σάουντρακ τη θεία μουσική του Μπετόβεν, που αφενός γλυκαίνει και τις πιο δύσκολες στιγμές και τα πιο σκληρά συναισθήματα και αφετέρου διαμορφώνει τους ανθρώπους που έχουν την τύχη να τη συναντήσουν νωρίς στη ζωή τους.