Στις αρχές του 20ού αιώνα, η Βρετανική Αυτοκρατορία βρισκόταν ήδη σε παρακμή, παρότι μιλούσε ακόμη τη γλώσσα της παγκόσμιας ισχύος. Έναν αιώνα αργότερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες βαδίζουν στον ίδιο δρόμο. Ads Τότε, το 60% των Άγγλων ανδρών κρίνονταν σωματικά ακατάλληλοι για στρατιωτική θητεία. Σήμερα, το 77% των Αμερικανών νέων θεωρούνται επίσης ακατάλληλοι. Δεν πρόκειται για ατομική αποτυχία, αλλά για κοινωνική κατάρρευση. Ads Το Φιλελεύθερο Κόμμα της εποχής, όπως και οι σημερινοί Δημοκρατικοί, αναγνώριζε ρητορικά την ανάγκη μεταρρυθμίσεων, αλλά αρνήθηκε να συγκρουστεί με τις δομικές ανισότητες. Ads Η εργατική τάξη ζούσε σε άθλιες κατοικίες, χωρίς υγιεινή, χωρίς ιατρική φροντίδα, αναπνέοντας μολυσμένο αέρα και δουλεύοντας σε εξαντλητικές, κακοπληρωμένες εργασίες. Η φτώχεια βαφτίστηκε προσωπικό ελάττωμα. Ads Η απάντηση των Τόρις ήταν μια Επιτροπή για τη «Φυσική Εκφύλιση», δηλαδή για την υποτιθέμενη παρακμή των φτωχών. Η έκθεση έμεινε γνωστή ως αναφορά για «τον εκφυλισμό της φυλής μας». Οι αναλογίες με την ύστερη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν άργησαν να γίνουν.
Ο Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, υμνητής της Αυτοκρατορίας, προειδοποίησε στο ποίημα Οι Νησιώτες (1902) ότι οι Βρετανοί είχαν γίνει μαλθακοί από την ύβρη, τα προνόμια και την αδράνεια. Κατήγγειλε τους «γιους της προστατευμένης πόλης» και ζητούσε υποχρεωτική στράτευση.
Επέκρινε τον στρατό για την εξάρτησή του από μισθοφόρους και αποικιακά στρατεύματα — όπως ακριβώς σήμερα οι ΗΠΑ βασίζονται σε μισθοφορικές δομές και παραστρατιωτικές δυνάμεις.
Καταδίκαζε επίσης την εμμονή του κοινού με τα θεάματα και τα «μπιχλιμπίδια»: τους αθλητές στα γήπεδα, που κατά τη γνώμη του θα έπρεπε να πολεμούν. Στις ήττες του Πολέμου των Μπόερ έβλεπε τον προάγγελο της απώλειας της βρετανικής κυριαρχίας — όπως οι δύο δεκαετίες πολέμων στη Μέση Ανατολή υπονόμευσαν την αμερικανική ηγεμονία.
Η εμμονή με τη σωματική παρακμή, που βαφτίζεται και ηθική παρακμή, επανεμφανίζεται σήμερα με τη μορφή του «πολεμικού ήθους». Από τις επιθέσεις (του τωρινού υπουργού Αμύνης των ΗΠΑ) στους «χοντρούς στρατηγούς» μέχρι την επιβολή αυστηρότερων προτύπων φυσικής κατάστασης, η κοινωνική κρίση μεταμφιέζεται σε ζήτημα πειθαρχίας και ανδρισμού.
Μέσα σε δώδεκα χρόνια από τις προειδοποιήσεις του Κίπλινγκ, η Βρετανία οδηγήθηκε στη συλλογική αυτοκτονία του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Πάνω από ένα εκατομμύριο νεκροί και μια αυτοκρατορία καταδικασμένη.
Ο Χ. Τζ. Γουέλς ήταν από τους ελάχιστους που κατάλαβαν τι ερχόταν. Προέβλεψε παγκόσμιους πολέμους, μαζικούς βομβαρδισμούς αμάχων και, τελικά, την ατομική καταστροφή. Οι προειδοποιήσεις του αγνοήθηκαν.
Σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού της εδουαρδιανής Αγγλίας ζούσε σε απόλυτη φτώχεια. Όχι από τεμπελιά ή «ηθική ανεπάρκεια», όπως έλεγαν οι συντηρητικοί, αλλά επειδή οι μισθοί δεν επαρκούσαν ούτε για στοιχειώδη επιβίωση. Το ίδιο ισχύει σήμερα στις ΗΠΑ, όπου περίπου το 41% του πληθυσμού είναι φτωχοί ή χαμηλού εισοδήματος και τα δύο τρίτα ζουν από μισθό σε μισθό.
Η απάντηση της τότε άρχουσας τάξης ήταν η ευγονική. «Θετική» για τους προνομιούχους, «αρνητική» για τους ανεπιθύμητους. Στείρωση, αποκλεισμός, κοινωνική εκκαθάριση. Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ στήριξε ανοιχτά αυτές τις πολιτικές, μιλώντας για «εθνικό κίνδυνο».
Η σημερινή αμερικανική εκδοχή είναι εξίσου ωμή. Οι μετανάστες παρουσιάζονται ως μολυσματικά σώματα που πρέπει να εκδιωχθούν. Η θεωρία της «Μεγάλης Αντικατάστασης» γίνεται κρατική ιδεολογία. Οι «κατάλληλοι» ενθαρρύνονται να γεννούν, οι «ακατάλληλοι» διώκονται. Η τεχνολογική ελίτ επενδύει σε μια νέα ευγονική: επιλογή εμβρύων, γενετικό φιλτράρισμα, παιδιά κατά παραγγελία. Επαναλαμβάνουμε τα ίδια αυτοκτονικά λάθη. Αντί να αντιμετωπίσουμε την κοινωνική αδικία, καταφεύγουμε στον μιλιταρισμό, τον ρατσισμό και τη βία. Έτσι δεν σώζονται οι αυτοκρατορίες. Έτσι καίγονται.
Όταν έρθει η κρίση — και θα έρθει — οι ίδιοι αυτοί άρχοντες θα ανάψουν τη νεκρική πυρά, βέβαιοι μέχρι τέλους ότι ποτέ δεν έφταιξαν.
Πηγή: The Chris Hedges Report