«Το μεγάλο παιχνίδι και άλμα έγινε όταν πέρασα μεγάλες μπόρες, εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις, και κυρίως όταν ήρθα αντιμέτωπη με τον εαυτό μου».
Με τα λόγια αυτά η Λένα Πλάτωνος ορίζει το πλαίσιο της αυτοανάλυσης που συνήθως συνοδεύει τις επιλογές της. Οπως τα δισκογραφικά σχέδια που περιγράφει στη συνάντησή μας πριν από λίγες μέρες.
«Σε εκείνη τη φάση είδα μια σκοτεινιά που απαιτούσε επεξεργασία. Αναγκάστηκα να ξεπεράσω αυτή τη σκοτεινιά για να ζήσω. Ο εαυτός μου με οδήγησε εκεί και, ναι, ένιωσα τυχερή. Αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος αλλά ο μοναδικός για να σταθείς όρθιος».
ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΔΙΣΚΟΙ. «Βρίσκομαι σε προετοιμασία τριών δίσκων: ενός νέου υπερρεαλιστή ποιητή, του Ευά Παπαδάκη, που θα έχει τίτλο “Αρλεκιν”. Μπορεί ο τίτλος του να μοιάζει ανάλαφρος αλλά το περιεχόμενό του είναι αρκετά σκληρό και σκοτεινό. Επίσης ο δίσκος που ετοιμάζουμε με τη Μαρία Φαραντούρη είναι σχεδόν έτοιμος, με τίτλο “Των σιωπηλών σπαράγματα”, που ίσως βγει από την ECM. Το θέμα του είναι η γυναικεία δημιουργία από την αρχαιότητα έως σήμερα (σε νεοελληνική απόδοση των κειμένων του Θάνου Τσακνάκη). Αρκετά προχωρημένος είναι και ένας ακόμη δίσκος που είναι στα σκαριά με τις φωνές της Δήμητρας Γαλάνη και της Μαρίας Φαραντούρη και θα έχει τον τίτλο “Νυχτερινά”. Στην ουσία τέσσερις αν συμπεριλάβουμε το “9 στο φως” (Panic Oxygen). Τα εννέα τραγούδια ερμηνεύουν οι Χάρις Αλεξίου, Κατερίνα Βέρδη, Δήμητρα Γαλάνη, Σαβίνα Γιαννάτου, Φοίβος Δεληβοριάς, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Αλέκα Κανελλίδου, Αθηνά Ρούτση, Vassilikos και τους ευχαριστώ θερμά, καθώς και όλους όσοι έχουν εργαστεί για να ολοκληρωθεί. Οι στίχοι είναι του Νίκου Μωραΐτη και με κέρδισαν αμέσως. Ο Νίκος έχει μια αίσθηση φωτεινότητας και ποίησης. Το βέβαιο είναι ότι καταφέραμε να ισορροπήσουμε το προσωπικό μου ύφος με εκείνο του Νίκου.
ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΚΑΙ ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ. «Στα περισσότερα τραγούδια υπάρχει ο στεναγμός του έρωτα και η αίσθηση της απόρριψης. Μιας απόρριψης όμως που στεκόμαστε γενναία απέναντί της. Η γενναιότητα να δεις την απόρριψη με ανοιχτό βλέμμα είναι μια στάση φωτεινή. Η ζωή μάς υπενθυμίζει συχνά πως ό,τι ζούμε είναι κομμάτι της. Πρέπει συνεχώς να σηκωνόμαστε, να προχωράμε , να απολαμβάνουμε το μεγαλείο της, το δώρο της. Κυρίως να πιστεύουμε στην προοπτική του επόμενου βήματος. Αυτός είναι ένας ευγενής τρόπος για να δημιουργούμε “λαβές”, να ανεβαίνουμε πνευματικά. Η ζωή είναι το μεγάλο σχολείο και η διδαχή της προκύπτει από τις δοκιμασίες της. Αυτό είναι μια ανεκτίμητη εμπειρία. Οταν ανέκτησα τη δύναμη, τη σταθερότητα που χρειαζόμουν, αισθάνθηκα την επιθυμία να τη διοχετεύσω στη ζωή και στη δημιουργία. Για εμένα, η δημιουργία και η ζωή είναι το ίδιο πράγμα. Είναι μια έκφανση της ύπαρξης – σαν τις κουρτίνες που έχουν διπλές στρώσεις. Κάθε στρώση έχει την ιστορία της, έτσι δεν είναι;».
Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ. «Η ζωή αποδεικνύεται η μεγαλύτερη πρόκληση. Στην αέναη πορεία της ύπαρξης και στην επιθυμία να παραμείνεις “παρών” κρύβεται μια αναζήτηση βαθιά σημαντική για κάθε καλλιτέχνη. Η διαρκής επιδίωξη της εξέλιξης και η αποδοχή του εαυτού αποτελούν τον πυρήνα της καλλιτεχνικής διαδικασίας. Το συναίσθημα που γεννιέται μέσα από την τέχνη και η αυθεντική σύνδεση με τους άλλους και με τον ίδιο σου τον εαυτό αποτυπώνονται στην προσωπική σου ιστορία. Είναι τόσο καθαρό και αληθινό το όλο νόημα που μοιράζεσαι».
Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΦΩΝΗ. «Από πολύ μικρή ήξερα πως η μουσική και οι στίχοι ήταν για εμένα ο πιο φυσικός τρόπος να εκφράζω όσα ένιωθα και σκεφτόμουν. Οταν άρχισα να γράφω, ένιωσα πως το τραγούδι ήταν κάτι βαθιά προσωπικό – ένας εσωτερικός δρόμος που με οδηγούσε συνεχώς στην αυτογνωσία και τη δημιουργία. Θυμάμαι τη στιγμή που η Μαριανίνα (σ.σ.: Κριεζή) διάβασε κάποιους στίχους μου και την ενθάρρυνση που είχα από εκείνη. Με πολλή αγάπη, μου είπε πως αυτό που είχα φτιάξει ήταν ολοκληρωμένο, πως έπρεπε να του δώσω φωνή, να το κάνω δικό μου. Από τότε άρχισα να βλέπω το τραγούδι και τη μουσική με άλλο βλέμμα, πιο ουσιαστικό, πιο δικό μου. Η δημιουργία, για εμένα, είναι μια πορεία που δεν σταματά ποτέ. Οταν γράφω, δεν επιδιώκω απλώς να ολοκληρώσω ένα τραγούδι. Είτε γράφω είτε ακούω μουσική είτε διαβάζω είτε απλώς σκέφτομαι. Κάθε στιγμή είναι εργασία πάνω στην τέχνη και πάνω στον εαυτό μου. Δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα που έχει σημασία, αλλά ολόκληρη η διαδικασία – η αφοσίωση, η διαρκής αναζήτηση νέων τρόπων να εκφραστείς».
ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΔΟΜΗΣΗ. «Πρόκειται για μια διαρκή προσπάθεια να κατανοήσεις τον κόσμο γύρω σου και να μεταφράσεις τα συναισθήματά σου σε λέξεις και ήχους. Ακόμα και το να αγοράσω μια γραφομηχανή – για να βλέπω τα γραπτά μου τυπωμένα, να παρακολουθώ τη ροή των σκέψεών μου πιο καθαρά – ήταν για εμένα κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας. Μέσα από αυτή την οπτική μπορούσα να κρίνω αλλιώς τα κείμενά μου, να τα δω από απόσταση και να τα επεξεργαστώ πιο συνειδητά. Με τον καιρό άρχισα να γράφω κομμάτια πιο σουρεαλιστικά, πιο αυθόρμητα – σαν τις ίδιες μου τις σκέψεις. Αυτό που με εξέπληξε ήταν πως, παρά τη φαινομενική τους ακαταστασία, αυτά τα κομμάτια αποδείχθηκαν πιο άμεσα, πιο αληθινά απ’ ό,τι περίμενα. Αυτό το εσωτερικό παιχνίδι με τον εαυτό μου – η διαρκής αναζήτηση, η αποδόμηση και η αναδόμηση – είναι ίσως το πιο συναρπαστικό κομμάτι της δουλειάς μου. Και ακόμα και σήμερα συνεχίζω να το κάνω: να δουλεύω με τον εαυτό μου, να εξερευνώ την τέχνη από την αρχή, κάθε φορά με νέα μάτια».