Το μέγεθος της νέας καταστολής, η οποία έχει οδηγήσει τον Εκρέμ Ιμάμογλου και δεκάδες άλλους δημάρχους και δημοτικούς συμβούλους στη φυλακή, έχει τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια των μεταρρυθμιστών της Τουρκίας. «Πολλοί ξένοι επενδυτές είχαν πιστέψει στη στροφή προς τις ορθόδοξες πολιτικές», λένε τώρα οι αναλυτές.
Πλέον, η εμπιστοσύνη τους έχει κλονιστεί σοβαρά. Η κεντρική τράπεζα της χώρας έχει τα μέσα για να υπερασπιστεί τη λίρα βραχυπρόθεσμα, αλλά στην πορεία ίσως χρειαστεί να σταματήσει ή να αντιστρέψει τη χαλάρωση των επιτοκίων της για να προστατεύσει το νόμισμα και να αποφύγει μια νέα αύξηση του πληθωρισμού. Αυτό το φάρμακο, όμως, θα ήταν δύσκολο να το χωνέψει ο πρόεδρος της Τουρκίας.
Από την άλλη, θεωρείται σχεδόν δεδομένο ότι η συνέχιση των διαδηλώσεων και τα κατασταλτικά μέτρα του Ρετζέπ Τσγίπ Ερντογάν θα κλονίζουν περαιτέρω την εμπιστοσύνη στην οικονομία. Κι όλα δείχνουν ότι στο τέλος της ημέρας, θα είναι οι απλοί Τούρκοι πολίτες που θα πληρώσουν το τίμημα για τη σύλληψη του Ιμάμογλου. Οι διαδηλώσεις, προς το παρόν, δεν δείχνουν σημάδια εξασθένησης. Και κανείς δεν μπορεί να προδικάσει την επόμενη μέρα.
Πολιτικά, προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι, παρά τη σύλληψη Ιμάμογλου, μεγάλη υπήρξε η συμμετοχή στις εσωτερικές εκλογές που διοργανώθηκαν από το κόμμα του, CHP, για την ανάδειξη του επόμενου υποψήφιου Προέδρου. Περισσότεροι από 13 εκατομμύρια ψηφοφόροι συμμετείχαν σε αυτές, ενώ, όπως σημειώνεται, το κόμμα μέχρι τη σύλληψη του δημάρχου Κωνσταντινούπολης απαριθμούσε μόλις 1,7 εκατομμύρια μέλη. Αυτή ήταν ενδεχομένως η πιο ηχηρή και πιο ουσιαστικά απάντηση της κοινής γνώμης, στην προσπάθεια του σημερινού καθεστώτος να ελέγξει την πολιτική σκηνή. Αλλά και το γεγονός ότι η τουρκική κυβέρνηση υποχρεώθηκε να δαπανήσει 12 δισ. δολάρια για να ανακόψει την πτώση της τουρκικής λίρας, η οποία είχε σημειώσει ιστορικό χαμηλό.
Το γενικό συμπέρασμα; Όλα δείχνουν ότι η Τουρκία υπό τον πρόεδρο Ερντογάν συνεχίζει να διολισθαίνει προς μια αυταρχική διακυβέρνηση ρωσικού τύπου, ενώ οι αναλυτές επισημαίνουν ότι αυτό που γίνεται όλο και πιο σαφές είναι η επιδίωξη του προέδρου να κατευθύνει τις εξελίξεις εκεί που θεωρεί ότι τον συμφέρουν, εγκαταλείποντας το αυταρχικό μεν, αλλά με επίφαση δημοκρατίας, μοντέλο που χαρακτήρισε τη διακυβέρνηση της χώρας την τελευταία δεκαετία.
Την ίδια ώρα, αν εξαιρέσει κανείς μερικές «κορώνες» από ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, η διεθνής κατακραυγή μετά την φυλάκιση του δημάρχου της Κωνσταντινούπολης μάλλον έλαμψε δια της απουσίας της. Ο Τούρκος Πρόεδρος και …διοικητής του δεύτερου μεγαλύτερου στρατού του ΝΑΤΟ ποντάρει στο ότι η διεθνής κοινότητα τον χρειάζεται περισσότερο από ό,τι χρειάζεται τη Δημοκρατία στη χώρα…