Με αιχμηρή κριτική προς τον Αλέξη Τσίπρα επανέρχεται ο γραμματέας της Νέας Αριστεράς, Γαβριήλ Σακελλαρίδης, στον απόηχο της ανάρτησης του Αλέξη Χαρίτση, με την οποία δηλώνει ότι σε μεγάλο βαθμό συμφωνεί.
«Ο Αλέξης Τσίπρας τοποθετείται υπερβατικά στη σημερινή αυτή κατάσταση, λες και ίπταται υπεράνω, λες και όλα αυτά προέκυψαν κάποια στιγμή μετά», σημειώνει μεταξύ άλλων ο Σακελλαρίδης, υπογραμμίζοντας ότι η κρίση της Αριστεράς δεν έπεσε «από τον ουρανό», αλλά είναι αποτέλεσμα μιας ολόκληρης πορείας.
Ο γραμματέας της Νέας Αριστεράς εξηγεί ότι, παρότι συντάσσεται με μεγάλο μέρος όσων έγραψε ο Αλέξης Χαρίτσης, δεν θεωρεί πειστική την πολιτική πρόταση του πρώην πρωθυπουργού.
Εστιάζει, όπως ο ίδιος λέει, στο πώς μπορεί να ξαναχτιστεί μια Αριστερά «ανταγωνιστική και ηγεμονική», ικανή να εμπνεύσει την κοινωνία και να επαναφέρει την πολιτική στο κέντρο, «όχι απλά ως διαχείριση, αλλά ως μετασχηματιστική δύναμη».
Σε αυτό το πλαίσιο, περιγράφει μια Αριστερά «σε βαθιά κρίση αξιοπιστίας». Παρά τους αγώνες και τις αντιστάσεις, τονίζει, δυσκολεύεται να πείσει, να κινητοποιήσει την κοινωνία και – πολύ περισσότερο – να αντιπαραθέσει μια ηγεμονική εναλλακτική απέναντι στην κυβέρνηση και την πολιτική του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η απαξίωση, όπως αναφέρει, είναι βαθιά και δεν γεννήθηκε «μέσα σε μια νύχτα».
Ο Σακελλαρίδης καταλογίζει στον Τσίπρα ότι μιλά σήμερα σαν να μην έχει καμία ευθύνη για αυτή την πορεία: «Ο Αλέξης Τσίπρας τοποθετείται υπερβατικά στη σημερινή αυτή κατάσταση, λες και ίπταται υπεράνω, λες και όλα αυτά προέκυψαν κάποια στιγμή μετά. Λες και υπήρξε μία σκοτεινή αδιόρατη δύναμη που οδήγησε στο να κατεβάζει ο κόσμος ‘ρολά’ όταν μίλαγε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το καλοκαίρι του 2023», σημειώνει χαρακτηριστικά. Προσθέτει ακόμη ότι δεν ήταν κάποιο μεταφυσικό φαινόμενο που «διαπαιδαγώγησε μεσσιανικά» τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, ανοίγοντας τον δρόμο «στη φαιδρότητα που ακολούθησε το φθινόπωρο του 2023».
Κατά τον Σακελλαρίδη, ο Τσίπρας στρέφεται σήμερα εναντίον ενός πολιτικού συστήματος, το προοδευτικό – αν όχι αποκλειστικά το αριστερό – σκέλος του οποίου ο ίδιος «αρχιτέκτονησε» και έχει την «κυριότητα» του.
Αναφερόμενος, τέλος, στην απουσία του από το Παλλάς και την παρουσίαση του βιβλίου «Ιθάκη», διευκρινίζει ότι δεν πήγε όχι επειδή δεν τον ενδιέφερε το βιβλίο – το αγόρασε και το διάβασε μέσα στις πρώτες μέρες, όπως λέει – αλλά επειδή θεωρεί ότι επρόκειτο για την «πρεμιέρα ενός πολιτικού πρότζεκτ» που δεν μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για την ανατροπή της πολιτικής Μητσοτάκη.
«Δεν με αφορά, όχι ως έναν “εμμονικό τύπο”, αλλά ως έναν αριστερό άνθρωπο, για τον οποίο η Αριστερά δεν είναι μία επιγραφή στη μαρκίζα ή μία ταυτότητα, αλλά μία δυνατότητα αλλαγής της ζωής των ανθρώπων», καταλήγει.
Εδώ και κάποιο καιρό έχω αποφύγει τις δημόσιες τοποθετήσεις στα ΜΜΕ και στα social media είτε για τα εσωκομματικά της Νέας Αριστεράς, είτε για την «Ιθάκη», αντιλαμβανόμενος την κρίσιμη κατάσταση που υπάρχει στο εσωτερικό το κόμματος που είμαι Γραμματέας και σεβόμενος την αγωνία των μελών του.
Την άποψη μου -που είναι γνωστή- για την ανάγκη αλλαγής στρατηγικής κατεύθυνσης της Νέας Αριστεράς- την υπερασπίζομαι στα συλλογικά μας όργανα και στον προσυνεδριακό διάλογο που έχει ξεκινήσει εδώ και δύο βδομάδες.
Η τελευταία ανάρτηση του Προέδρου της Νέας Αριστεράς, του Αλέξη Χαρίτση, με την οποία χάρηκα και συμφωνώ στα περισσότερα, νιώθω ότι με απελευθερώνει να τοποθετηθώ για δύο κρίσιμα ζητήματα:
Πρώτον, στο γιατί δεν θεωρώ ότι η πολιτική πρόταση του Αλέξη Τσίπρα είναι πειστική.
Δεύτερον, στο πως μπορεί να οικοδομηθεί μία Αριστερά ανταγωνιστική και ηγεμονική, που να εμπνέει ξανά την κοινωνία, φέρνοντας την πολιτική ξανά στο επίκεντρο, όχι απλά ως διαχείριση, αλλά ως μετασχηματιστική δύναμη.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Σήμερα η Αριστερά είναι σε βαθιά κρίση αξιοπιστίας. Παρά τους αγώνες και τις αντιστάσεις, δυσκολεύεται να πείσει και να κινητοποιήσει την κοινωνία. Και πολύ δε περισσότερο να αντιπαραβάλλει μία ηγεμονική πολιτική πρόταση απέναντι στην κυβέρνηση (και την πολιτική) του Κ. Μητσοτάκη. Η απαξίωση είναι βαθιά και δεν προέκυψε μέσα σε μία νύχτα.
Ο Αλέξης Τσίπρας τοποθετείται υπερβατικά στην σημερινή αυτή κατάσταση, λες και ίπταται υπεράνω, λες και όλα αυτά προέκυψαν κάποια στιγμή μετά. Λες και υπήρξε μία σκοτεινή αδιόρατη δύναμη που οδήγησε στο να κατεβάζει ο κόσμος «ρολά» όταν μίλαγε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το καλοκαίρι του 2023.
Λες και με κάποιον μεταφυσικό τρόπο ο «κόσμος» του ΣΥΡΙΖΑ διαπαιδαγωγήθηκε «μεσσιανικά» για να στρωθεί ο δρόμος στην φαιδρότητα που ακολούθησε το φθινόπωρο του 2023. Ο Αλέξης Τσίπρας βάλλει εναντίον ενός πολιτικού συστήματος, που για το σκέλος που αφορά το προοδευτικό (για να μην πω το αριστερό μόνο) ημισφαίριο είναι ο αρχιτέκτονάς του και έχει την κυριότητά του.
Και για τα καλά (που ήταν πολλά) αλλά και για τα κακά (που ήταν καθοριστικά).
Δεν πήγα στο Παλλάς, όχι γιατί δεν με ενδιέφερε το βιβλίο. Το πήρα και το διάβασα μέσα στις πρώτες μέρες. Δεν πήγα, γιατί θα ήταν η πρεμιέρα ενός πολιτικού πρότζεκτ που δεν θεωρώ ότι μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για την απαραίτητη διαδικασία ανατροπής της πολιτικής του Κ. Μητσοτάκη. Και δεν με αφορά, όχι ως έναν «εμμονικό τύπο», αλλά ως έναν αριστερό άνθρωπο, για τον οποίο η Αριστερά δεν είναι μία επιγραφή στην μαρκίζα ή μία ταυτότητα, αλλά μία δυνατότητα αλλαγής της ζωής των ανθρώπων.
Καταλαβαίνω την ανάγκη του προοδευτικού κόσμου που συγκεντρώθηκε στο Παλλάς να ακουμπήσει κάπου σε συνθήκες τρικυμίας, αλλά φοβάμαι ότι η τελική κατάληξη θα είναι το νησί της Καλυψώς, με την ψευδαίσθηση ότι έχει πατήσει στην Ιθάκη.
Σήμερα πολύ περισσότερο από ποτέ υπάρχει ανάγκη για μία Αριστερά που να μπορεί να συγκινεί ξανά, να περιγράφει ένα σχέδιο και να δείχνει μέσα από την πρακτική της τον δρόμο για την υλοποίησή του. Χιλιάδες πολίτες που κάποτε πίστεψαν, στήριξαν και κινητοποιήθηκαν στις μεγάλες πολιτικές μάχες της προηγούμενης δεκαετίας, σήμερα παραμένουν άπραγοι, αμήχανοι, οργισμένοι, μακριά από την πολιτική και την συμμετοχή. Χιλιάδες άνθρωποι που ένιωσαν την οργή τους να ξεχειλίζει για το έγκλημα των Τεμπών και την συγκάλυψη του, αναζητούν διέξοδο ελπίδας.
Για τα παραπάνω χρειάζονται και αγώνες και πρόγραμμα, αλλά και μία νέα δυναμική που να μπορεί να μετασχηματίζει τις υπάρχουσες δομές, τις υπάρχουσες βεβαιότητες και τις υπάρχουσες αριθμητικές. Να μετατοπίσουμε τα όρια του εφικτού βαθιά μέσα στο πεδίο που η Δεξιά το θεωρεί τσιφλίκι της.
Η Νέα Αριστερά πρέπει να συμβάλει στην δημιουργία αυτό του χώρου συνεργασίας και κοινής δράσης.
Σε αυτές τις συνθήκες η Νέα Αριστερά είναι κρίσιμο όχι απλά να συνεχίσει να υφίσταται, αλλά να δυναμώσει, να γειωθεί και να παίξει καθοριστικό ρόλο σε αυτή την κατεύθυνση. Δεν είναι ζήτημα ιστορικού καθήκοντος. Είναι η αναγκαιότητα των καιρών μας. Ο απλός λόγος που συμμετέχουμε στα κοινά.
Εύκολο; Σίγουρα όχι.
Απαραίτητο; Με βεβαιότητα.
Εφικτό; Όσο και πολλά άλλα που έμοιαζαν όνειρα θερινής νυκτός και σήμερα είναι ιστορικές κατακτήσεις.