Στα συντρίμμια του ναζισμού γεννήθηκε η Δικαιοσύνη – Η δίκη της Νυρεμβέργης το 1945 ολοκληρώθηκε σε 403 συνεδριάσεις με 22 κορυφαίους ναζί στο εδώλιο και πρόεδρο τον Σερ Τζέφρι Λόρενς – Το δικαστήριο καθιέρωσε τον ορισμό των «εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας»
Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Ο τελευταίος μεταφέρθηκε στη Νυρεμβέργη για να αξιολογήσει τους φυλακισμένους ηγέτες των ναζί προκειμένου να διαπιστώσει αν εκείνοι των οποίων οι ψυχρές εντολές προκάλεσαν εκατομμύρια θανάτους ήταν ψυχικά κατάλληλοι να δικαστούν. Ο ιδεαλισμός του πρώτου μισού του 20ού αιώνα θεωρούσε ότι μπορούσε να προσεγγίσει ορθολογικά τα τέρατα.
Δεν υποψιαζόταν, ίσως, ότι η εξοντωτικά απάνθρωπη φρίκη που τα ίδια εξαπέλυσαν δεν είχε παραχθεί από ψυχοπαθείς σε πολεμικά χαρακώματα αλλά από γραφειοκράτες πίσω από τα γραφεία τους. Παρ’ όλα αυτά, το καλορυθμισμένο δράμα με πινελιές συναρπαστικού θρίλερ που σκηνοθέτησε για τη μεγάλη οθόνη ο Τζέιμς Βάντερμπιλτ αποτελεί μόνο μια μικρή πτυχή στο φόντο του τεράστιου ιστορικού καμβά της πολύκροτης δίκης.
Πραγματικής αρχής γενομένης από εκείνο το μουντό, πνιγμένο στην πυκνή ομίχλη, παγωμένο πρωινό της Τρίτης 20 Νοεμβρίου στην ερειπωμένη Νυρεμβέργη του 1945. Οι αθρόες αεροπορικές επιδρομές των συμμάχων κατά των παραπλήσιων εργοστασίων της ΜΑΝ και της Siemens έπληξαν βαριά και τον αστικό ιστό της. Σκόρπισαν σε κομμάτια και θρύψαλα το ιστορικό της κέντρο στις όχθες του ποταμού Πέγκνιτς και σμπαράλιασαν ανεπανόρθωτα το μεσαιωνικό της κάστρο.
Δείτε το βίντεο: Το τρέιλερ της ταινίας «Νυρεμβέργη»
Οι βομβαρδισμοί κατέστρεψαν κατά τα 3/4 την πόλη που ο Χίτλερ θεωρούσε την «πιο γερμανική από όλες τις γερμανικές πόλεις». Εκεί όπου διοργάνωνε τα ετήσια συνέδρια του ναζιστικού κόμματος του Ράιχ και έστηνε επιδεικτικά εντυπωσιακές μαζικές παρελάσεις των φαιοχιτώνων και της χιτλερικής νεολαίας με αναμμένους πυρσούς.
Την ίδια βόρεια βαυαρική πόλη στην όποια θέσπισε, από το 1935 κιόλας, και βάφτισε με το όνομά της τους ρατσιστικούς νόμους για τους «μη Αριους», σύμφωνα με τους οποίους αφαίρεσε από τους Εβραίους τη γερμανική υπηκοότητα και απαγόρευσε με αυστηρές ποινές τους γάμους και τις σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ τους, θέτοντας τις βάσεις των εξοντωτικών προγραμμάτων ευθανασίας, της Τελικής Λύσης και του Ολοκαυτώματος.
Καθόλου απερίσκεπτα οι Σύμμαχοι αποφάσισαν τη διεξαγωγή της δικής στον ίδιο τόπο. Μελετημένος στόχος τους, να δώσουν σαφή συμβολική διάσταση στο πάτημα με τη φτέρνα του φιδιού που επωάστηκε και θέριεψε και στην ίδια πόλη. Αποσκοπούσαν να σηματοδοτήσουν ότι όλα τα δηλητήρια του ναζισμού έπρεπε να σβήσουν μέσα στα χαλάσματα που άφησαν πίσω τους ώστε να μην εμφανιστούν ξανά στο μέλλον.
Η πρώτη μέρα
Τα χαράματα της πρώτης μέρας της δίκης το άνοιγμα της αψιδωτής πόρτας που οδηγούσε στη δικαστική αίθουσα έχασκε κατάμαυρο μέσα στο μισοσκόταδο μιας πόλης που είχε συνηθίσει στις συσκοτίσεις. Δεν επαρκούσε η χλομή λάμψη των δημοσίων λαμπτήρων που διασώθηκαν από τις σφοδρές οδομαχίες του περασμένου Απριλίου -ελάχιστα μόλις πριν από το τέλος του πολέμου- ανάμεσα στην 7η Αμερικανική Στρατιά και των γερμανικών δυνάμεων της Βέρμαχτ. Μάταια προσπαθούσαν να φωτίσουν αμυδρά την είσοδο επί της οδού Φύρερ οι προβολείς των τζιπ του συμμαχικού Πεζικού.
Λίγο πριν από τις 10 το πρωί οι εγκληματικά ειδεχθείς προβεβλημένοι ναζί μεταφέρθηκαν σαν υπνοβάτες σε σχηματισμό παρέλασης από τη διπλανή φυλακή χωρητικότητας 1.200 κρατουμένων. Από τους αρχικά 24 έλειπαν ο αλκοολικός Λέι που κρεμάστηκε στο κελί του και ο ασύλληπτος Μπόρμαν. Απουσίαζαν επίσης ο ασθενής αντιστράτηγος των Ες-Ες Καλτενμπρούνερ καθώς και ο ψυχολογικά διαταραγμένος και σωματικά εξαντλημένος 76χρονος βιομήχανος Κρουπ.
Ολη η υπόλοιπη ναζιστική συμμορία με τις κουρασμένες φάτσες και τα πρησμένα από την αϋπνία μάτια βάδισε -υπό ένοπλη στρατιωτική συνοδεία- υπάκουα προς το δικαστήριο. Η εύθικτη επίδειξη αξιοπρέπειας κατά τη σύλληψή τους, τα ψήγματα της αρχικής αυτοπεποίθησης και της αλαζονικής πόζας είχαν εξατμιστεί πίσω από τα κάγκελα του κελιού τους. Ξεθώριασε μεμιάς η υπερασπιστική τους πρόφαση ότι απλώς «ακολουθούσαμε εντολές».
Εξανεμίστηκε η πεισματάρικη δικαιολογία τους ότι «δεν ξέραμε τίποτα». Ο ελεεινός θίασος των πρωταγωνιστών της ύβρης, που απέπνεε πια σκόνη και μύριζε ναφθαλίνη, κάθισε σαστισμένος αλλά παγερά ανέκφραστος στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Γύρω τους παρατάχτηκε ασφυκτικός ο κλοιός της φρουράς της Στρατιωτικής Αστυνομίας με τα λευκά κράνη και τις λευκές ζώνες.
Οι δικαστές
Οι οκτώ δικαστές που προήδρευσαν του διεθνούς στρατιωτικού δικαστηρίου, κάποιοι φορώντας τήβεννο και άλλοι στρατιωτικές στολές, με επικεφαλής τον Βρετανό δικαστή σερ Τζέφρι Λόρενς, βρίσκονταν ήδη στην έδρα. Στο φόντο της μπροστά από τα μεγάλα παράθυρα της επενδυμένης με ξύλο αίθουσας ήταν αναρτημένες οι τέσσερις εθνικές σημαίες.
Καθένα άλλωστε από τα συμμετέχοντα συμμαχικά έθνη είχε διορίσει από έναν εισαγγελέα. Παρούσα επίσης ήταν μια στρατιά πολυάριθμων συνηγόρων υπεράσπισης, γραμματέων, στενογράφων, κλητήρων για τη μεταφορά εγγράφων, τεχνικών κ.λπ. Οι τρεις ομάδες διερμηνέων σε εναλλασσόμενες βάρδιες είχαν πάρει κιόλας θέση στην καμπίνα με τα τζάμια για να μεταφράσουν ταυτόχρονα, με τη βοήθεια ενός συστήματος της IBM, από γλώσσα σε γλώσσα στα αγγλικά, γαλλικά, ρωσικά και γερμανικά και έξτρα στα εβραϊκά γίντις και τα πολωνικά.
Από κοντά συνέρρευσε και το πλήθος των πάνω από 250 δημοσιογράφων, ξένων ανταποκριτών, φωτογράφων και εικονοληπτών από περισσότερες από 23 χώρες, που εκπροσωπούσαν συνολικά 325 εφημερίδες, ραδιοφωνικούς σταθμούς και πρακτορεία ειδήσεων. Στα ανοιγμένα στον τοίχο στο ύψος της οροφής μικρά εσωτερικά σαν πολεμίστρες παράθυρα, τα οποία πρόσφεραν άπλετη θέα, είχαν κιόλας πιάσει δουλειά τα εγκατεστημένα πίσω τους ραδιοφωνικά και κινηματογραφικά συνεργεία. Σιωπηλά, με ένα ρίγος στη ραχοκοκαλιά, προσήλθαν ύστερα από εξονυχιστικό έλεγχο και οι περισσότεροι από τους 400 θεατές που είχαν την άδεια να παρακολουθήσουν καθημερινά την ακροαματική διαδικασία.
Στριμωχτήκαν στο θεωρείο, ένα προσωρινά κατασκευασμένο πατάρι. Ηταν η μειονότητα των 2.800 επισκεπτών, περιλαμβανομένων και των φαντάρων, που διέρχονταν ημερησίως από την πύλη του δικαστηρίου. Παρότι η ανακατασκευασμένη, υπερυψωμένη και ολόφωτη, σε σχέση με έξω, αίθουσα 600 του 3ου ορόφου ήταν μεγάλη, δεν είχε τίποτε το μεγαλόπρεπες. Μόνο επιβλητικό σύμβολο η μολυβένια μαρμάρινη διακόσμηση στο πλαίσιο της κεντρικής εσωτερικής πόρτας.
Απεικόνιζε το προπατορικό αμάρτημα σε μια ασπίδα πλαισιωμένη από δύο νεαρούς ημίγυμνους άνδρες που αντιπροσώπευαν το Γερμανικό και το Ρωμαϊκό Δίκαιο. Τη σύνθεση συμπλήρωνε ένα γλυπτό με την κεφαλή της μυθολογικής Μέδουσας. Παρά το μέγεθός της, όμως, η αίθουσα φάνταζε να συρρικνωνόταν κάτω από το βάρος όσων δραματικών και βαρυσήμαντων θα φιλοξενούσε.
Οι διαφωνίες των συμμάχων
Το τόνο σε όσα θα ακολουθούσαν έδωσε η συγκλονιστική εναρκτήρια αγόρευση του Αμερικανού γενικού εισαγγελέα Ρόμπερτ Χ. Τζάκσον. Στις 25.000 λέξεις της ομιλίας του -που χρειάζεται σχεδόν 3,5 ώρες για να διαβαστεί- περιέγραψε με σαφήνεια και τεκμηρίωσε με διαύγεια τις κατηγορίες για συνωμοσία, εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ειρήνης και κατά της ανθρωπότητας. Η ρητορική εκφώνησή της παραμένει έως σήμερα μία από τις πιο διάσημες αγορεύσεις του Διεθνούς Δικαίου και της ποινικής νομολογίας.
Οταν προ μόλις έξι μηνών, τον Μάιο του 1945, η Γερμανία κατέρρευσε και παραδόθηκε ταπεινωμένη άνευ όρων ανάμεσα στους νικητές συμμάχους, ξεπήδησαν επικαιροποιημένες οι διαφωνίες του για την τύχη των επικεφαλής ναζιστών εγκληματιών.
Ο Τσόρτσιλ πρόκρινε την άμεση εκτέλεσή τους. Πρότεινε απλώς να στήσουν στον τοίχο και ακαριαία να πυροβολήσουν τους συλληφθέντες ηγέτες του Γ’ Ράιχ. Κρατούσε τον ίδιο θυμό που τον συνέπαιρνε από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν πρότεινε στον τότε Αγγλο πρωθυπουργό Λόιντ Τζορτζ ότι «είναι δικαίωμά μας να απαγχονίσουμε τον Κάιζερ ως πράξη εκδίκησης», Βαθμιαία, όμως, υποχώρησε κρίνοντας ψύχραιμα τις δίκες κατά των επικεφαλής ναζιστών ηγετών ως δίκαιες και ωφέλιμες.
Την ίδια τιμωρητέα διάθεση εξέφραζε και ο Στάλιν θεωρώντας ότι μια σφαίρα στο κεφάλι τους θα ήταν πιο γρήγορη και φθηνότερη από μια γεμάτη θεατρικότητα δίκη. Σταδιακά και ο ίδιος μαλάκωσε τείνοντας κι αυτός προς τη νομική λογοδοσία των επιβιωσάντων υψηλόβαθμων ναζιστών αξιωματούχων. Ο Τρούμαν, που έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ τον Μάρτιο του 1945 μετά τον θάνατο του Ρούζβελτ -και είχε διατάξει τον Αύγουστο εκείνης της χρόνιας τη ρίψη ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι- έμοιαζε μετέωρος και αμφιταλαντευόμενος.
Στα τέλη του Ιουνίου του 1945, ενώ η ιδρυτική διάσκεψη δημιουργίας των Ηνωμένων Εθνών βρισκόταν σε εξέλιξη στο Σαν Φρανσίσκο, κυβερνητικοί νομικοί εκπρόσωποι από τις ΗΠΑ, τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία και τη Σοβιετική Ενωση συναντήθηκαν στο Λονδίνο. Από τις διαβουλεύσεις τους προέκυψε ο Χάρτης του Λονδίνου που θεμελίωνε με αμοιβαία πολιτική απόφαση την εγγύηση των νικητών του πολέμου για τη γέννηση του πρώτου Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.
Δραματικές μαρτυρίες
Οι δικαστές θα άκουγαν προσεκτικά τους 240 μάρτυρες -στοιχειωμένα θύματα που επιβίωσαν της ναζιστικής θηριωδίας- που προσήλθαν να καταθέσουν. Ανάμεσά τους, κάνοντας πάταγο, ένας αξιοπρεπής Γερμανός, ονόματι Γκρέμπε, που εργαζόταν σε οικοδομικά έργα στην Ουκρανία και έγινε αυτόπτης μάρτυρας της μαζικής δολοφονίας των Eς-Ες στο Ντούμπνο. Εξεμάνησαν οι άνανδροι κατηγορούμενοι καταγγέλλοντας αυτόν τον έντιμο πολίτη για προδοσία. Η δίκη, πάντως, προχωρούσε με αργούς ρυθμούς.
Ωστόσο, κατά τη δεκάμηνη διαδικασία των 403 συνεδριάσεων δεν προέκυψε καμία αίσθηση ρουτίνας, σαν να έπρεπε η Ιστορία να αντέξει τον μελαγχολικό εαυτό της μέσα από τις δραματικές μαρτυρίες. Το σοκ, άλλωστε, κατέφτασε τρανταχτά γρήγορα στις πρώτες 10 μέρες των συνεδριάσεων του δικαστηρίου. Ηταν η καίρια στιγμή που στην αίθουσα χαμήλωσαν τα φώτα για να προβληθούν σε μια πάνινη οθόνη τα ακατέργαστα πλάνα, διάρκειας 57 λεπτών, που κατέγραψαν φωτογράφοι και εικονολήπτες των Συμμάχων κατά την απελευθέρωση των στρατοπέδων συγκέντρωσης στο Νταχάου και το Μπούχενβαλντ.
Οι ανατριχιαστικές εικόνες με τους μακάβριους λόφους των αναρίθμητων σωριασμένων πτωμάτων και τους σκελετωμένους νεκροζώντανους κρατούμενους έριχναν ένα αποτροπιαστικό χαστούκι σε όλη την ανθρωπότητα. Τη στιγμή την αποτυπώνει παραστατικά σε κάποιο σημείο της η ταινία «Νυρεμβέργη», όταν ένας χαρακτήρας της συμπυκνώνει σε μια φράση πως ότι «συνέβη εδώ έγινε γιατί οι άνθρωποι το έκαναν να συμβεί, επειδή δεν ξεσηκώθηκαν μέχρι που ήταν πολύ αργά».
Οι αμετανόητοι κατηγορούμενοι αντέδρασαν στην αποτρόπαια θέα των φιλμογραφημένων ντοκουμέντων, με γκριμάτσες και σπασμωδικά τικ. Μάταια έψαχναν τσέπες να κρύψουν τα τρεμάμενα χέρια τους που άλλοτε αλύγιστα και τεντωμένα εκτινάσσονταν νευρικά σε γελοίους ναζιστικούς χαιρετισμούς. Κάποιοι χλόμιασαν, καθώς το φάντασμα της θηλιάς της αγχόνης πλανιόταν οριστικά καταδικαστικό πάνω από τα κεφάλια τους.
Αλλοι κατέρρευσαν με τον κούφιο κρότο της εσωτερικής τους κενότητας, καθώς εξωτερικά ήταν πια απογυμνωμένοι από τις στολές και τα παράσημα σαν τον προσποιούμενο αμνησία Ρούντολφ Ες. Οι πιο θρασύδειλοι, με επικεφαλής τον Γκέρινγκ που το έπαιζε αγέρωχος ήρωας σαν από βαγκνερική όπερα, ξεσηκώθηκαν για να ουρλιάξουν στα μικρόφωνα κατά των εχθρών – νικητών και κατακτητών της Γερμανίας.
O Χέρμαν Γκέρινγκ στο εδώλιο
Τι κι αν το ρολόι στον τοίχο πίσω τους μετρούσε αντίστροφα τις τελευταίες ώρες τους μέχρι την τελική πληρωμή των ωμά βάναυσων ανομημάτων τους; Τι κι αν αυτά τα αποδείκνυαν τα δικά τους δεκάδες χιλιάδες κρατικά έγγραφα που παρουσιάστηκαν σε στοίβες στο δικαστήριο;
Δημοσιογράφοι και κινηματογραφιστές
Ανάμεσα στους οπερατέρ του αποδεικτικού κινηματογραφικού υλικού της ναζιστικής ωμότητας ήταν και ο Χολιγουντιανός σκηνοθέτης Τζορτζ Στίβενς, που στα 40 του χρόνια είχε καταταχτεί στον Αμερικανικό Στρατό για να πολεμήσει όπου τον καλούσε η πατρίδα του. Βρέθηκε στην απελευθέρωση των αποκρουστικών ναζιστικών κάτεργων θανάτου λειτουργώντας με την κάμερά του ως αγγελιοφόρος που μετέδωσε στο παγκόσμιο κοινό τη βαρβαρότητα των κρεματορίων.
Αργότερα, ως δεξιοτέχνης επαγγελματίας, θα βραβευόταν με Οσκαρ Σκηνοθεσίας για τις ταινίες του «Μια θέση στον Ηλιο» και «Γίγαντας». Αυτόπτης μάρτυρας της ναζιστικής κτηνωδίας υπήρξε και ο παρών στη δίκη Σοβιετικός σκηνοθέτης Ρόμαν Κάρμεν που κινηματογράφησε την απελευθέρωση από τον Κόκκινο Στρατό μόλις μιας χιλιάδας κάτισχνων ψυχών στο στρατόπεδο εξόντωσης Λούμπλιν-Μαϊντάνεκ της Πολωνίας.
Κανένας άλλος δεν βρέθηκε εκεί ζωντανός από τους 78.000 κρατούμενους του κολαστηρίου. Η ανελέητη κρεατομηχανή των Ες Ες είχε εφαρμόσει με απάνθρωπη συνέπεια την πρώτη συστηματική μηχανοποιημένη γενοκτονία στον κόσμο.
Εν τω μεταξύ, οι ειδήσεις από τη δίκη εξαπλώνονταν καταιγιστικά σε όλο τον κόσμο. Συμβάλλοντας με πολλούς τρόπους στη διαμόρφωση και την ευαισθητοποίηση αυτού που αργότερα θα ονομαζόταν όλο και περισσότερο διεθνής κοινή γνώμη. Μια ομάδα ονομαστών δημοσιογράφων και καταξιωμένων συγγραφέων μετέφερε με την έγκυρη φωνή της όσα συνέβαιναν στη δικαστική αίθουσα.
Ηταν μια ευτυχής συγκυρία που η παγκόσμια λογοτεχνία συναντούσε την παγκόσμια ιστορία. Ανάμεσα σε άλλους οι Ερνεστ Χέμινγουεϊ, Χάνα Αρεντ, Τζον Στάινμπεκ, Αλφρεντ Ντέμπλιν, Τζον Ντος Πάσος, Λουί Αραγκόν, Μάρθα Γκέλχορν, Αουγκούστο Ρόα Μπάστος βρέθηκαν αυτοπροσώπως επιτόπου παρόντες. Μαζί τους και ο μελλοντικός καγκελάριος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας Βίλι Μπραντ, που εργαζόταν για τον σκανδιναβικό σοσιαλδημοκρατικό Τύπο.
Η πλειονότητά τους φιλοξενούνταν στην κοντινή στην πόλη τεράστια έπαυλη των φον Φάμπερ-Κάστελ, της διάσημης δυναστείας των κατασκευαστών μολυβιών, η όποια είχε επιταχθεί από τους Συμμάχους για να στεγάσει τον διεθνή Τύπο. Από εκεί με τα εμπεριστατωμένα άρθρα και τα ζωντανά ρεπορτάζ τους έβαζαν, χωρίς εξιδανικεύσεις αλλά με ισχυρή αίσθηση δικαιοσύνης, την προσωπική σφραγίδα τους στα γεγονότα που εξελίσσονταν στο δικαστήριο της Νυρεμβέργης. Με δημοσιεύματα που θα αποτελούσαν αργότερα ακρογωνιαίο λίθο της συλλογικής μνήμης.
Οι ποινές
Για την Ιστορία, η δίκη ολοκληρώθηκε την 1η Οκτωβρίου 1946. Θα ακολουθούσαν ακόμη 12 επιμέρους δίκες μεταξύ 1946 και 1949. Με κατηγορούμενους 177 υψηλόβαθμους ναζιστές γιατρούς, δικαστές, βιομήχανους, διοικητές των Ες-Ες, αστυνομικούς διοικητές, στρατιωτικό προσωπικό, δημόσιους υπαλλήλους και διπλωμάτες.
Αρκετοί από αυτούς δίκαια δεν γλίτωσαν την κρεμάλα. Μόνο που η πρώτη και καθοριστική ετυμηγορία των δικαστών ήταν η αποφασιστικά ουσιώδης. Αυτή που απαλλαγμένη από επικοινωνιακά τερτίπια και ακκισμούς για το έργο που επιτελούσε, επιφύλαξε αμερόληπτα θανατικές ποινές σε 12 από τους 22 κατηγορούμενους.
Συμπεριλαμβανομένων ιδεολόγων του ναζισμού, υπουργών και αξιωματούχων του Γ’ Ράιχ, καθώς και των οργανωτών του Ολοκαυτώματος. Οπως των φον Ρίμπεντροπ, Καλτενμπρούνερ, Ρόζενμπεργκ, Γιοντλ, Κάιτελ και Φρανκ. Τρεις καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη και τέσσερις σε 10-20 χρόνια φυλάκισης.
Ανάμεσα σε αυτούς και ο άθλιος φανατικά έμπιστος του Χίτλερ, Αλμπερτ Σπέερ, του οποίου η σοβαρή ευθύνη για κακουργήματα που διέπραξε μακριά από το πολεμικό μέτωπο θεωρήθηκε από το δικαστήριο ως τεχνοκρατικός αμοραλισμός. Τρεις, τέλος, οι Χιάλμαρ Σαχτ, Φραντς φον Πάπεν και Χανς Φρίτσε, απαλλάχτηκαν και μπήκαν στο ειδικό συμμαχικό πρόγραμμα «αποναζιστικοποίησης».
Οι εκτελέσεις
Στις 16 Οκτωβρίου 1946 πραγματοποιήθηκαν οι εκτελέσεις των θανατοποινιτών με απαγχονισμό στο γυμναστήριο του δικαστηρίου. Το 1947 οι καταδικασμένοι σε φυλάκιση μεταφέρθηκαν στις φυλακές Σπαντάου στο Βερολίνο. Ο οπιομανής παλιάτσος των αιθέρων Γκέρινγκ αυτοκτόνησε πριν ανέβει στο ικρίωμα της αγχόνης.
Ο διαβόητος υπάνθρωπος Μπόρμαν καταδικάστηκε ερήμην, αν και φερόταν ότι ακολούθησε την αυτοκτονική μοίρα των ολέθριων δολοφονικών αφεντικών του Χίτλερ και Γκέμπελς στο βερολινέζικο μπούνκερ του Ράιχσταγκ. Η αιμοσταγής ύαινα Χίμλερ αυτοκτόνησε αφότου συνελήφθη από τους Βρετανούς. Ο τυραννικός φονιάς Αϊχμαν δραπέτευσε στην Αργεντινή, έως ότου 15 χρόνια αργότερα τον εντόπισε και τον απήγαγε η Μοσάντ για να τον παραδώσει για να δικαστεί σε δικαστήριο της Ιερουσαλήμ.
Αν έχει μείνει κάτι στους σύγχρονους εύθραυστους, πολωμένους και περίπλοκους πολυπολικούς καιρούς, 80 χρόνια έπειτα από εκείνη τη δίκη της Νυρεμβέργης, είναι ότι αυτή εγκαινίασε ένα διεθνές πλαίσιο νομικής βάσης για την απόδοση δικαιοσύνης στα θύματα κάθε βίαιου ολοκληρωτισμού και αυταρχικής αυθαιρεσίας. Ανταποκρίθηκε στον ορισμό ενός νέου Διεθνούς Δικαίου, απαραίτητου για τη σταθερότητα και τη διασφάλιση των ειρηνικών σχέσεων μεταξύ κυρίαρχων κρατών.
Διαμήνυσε υπεύθυνα στον κόσμο ότι δεν υπάρχει ανεπάρκεια του νόμου για να κρίνει εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας. Εθεσε νομικά, πολιτικά, ηθικά και ανθρωπιστικά τη δημοκρατική διεθνή κοινότητα σε επαγρύπνηση, γεγονός που διαρκώς υπενθυμίζει και διαχρονικά προειδοποιεί ότι οι συνέπειες δίωξης του κάθε τραχύ πολέμαρχου και στυγνού παραβάτη αυτών των κανόνων βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Διατρανώνοντας προς όλους όσοι κομπάζουν για την ισχύ και περιαυτολογούν για την ατιμωρησία τους ότι κανένας δεν είναι υπεράνω του νομού.
Φωτογραφίες: Getty Images / Ideal image
Συνεχίζοντας σε αυτό τον ιστότοπο αποδέχεστε την χρήση των cookies στη συσκευή σας όπως περιγράφεται στην πολιτική cookies
Μάθετε περισσότερα εδώ
Αποδοχή