Καλημέρα σας!
Καλή εβδομάδα!
Πανέτοιμη (;) είναι η Θεσσαλονίκη για την αυριανή μεγαλειώδη (;) στρατιωτική παρέλαση στην παραλιακή Λεωφόρο Μεγάλου Αλεξάνδρου, αλλά και για τη σημερινή μαθητική παρέλαση στην Τσιμισκή, με τις οποίες γιορτάζουμε το τριήμερο της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης το 1912, τη γιορτή της σημαίας και το ΟΧΙ της Ελλάδας στο τελεσίγραφο των Ιταλών του Μουσολίνι το 1940. Μόνο που -είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει- οι παρελάσεις είναι ξεπερασμένες. Καθιερώθηκαν σε άλλες εποχές και για άλλους λόγους και δεν ταιριάζουν στις μέρες μας. Εδώ που τα λέμε έχουν πάψει να έχουν οποιοδήποτε ουσιαστικό νόημα -εάν είχαν και ποτέ- εδώ και δεκαετίες. Διότι ούτε οι μαθητές εμπεδώνουν δι’ αυτού του τρόπου καλύτερα το νόημα των επετείων, ούτε -φυσικά- η έξοδος του στρατού και των όπλων στους δρόμους στηρίζει το φρόνημα των πολιτών. Γι’ αυτό και οι γονείς με τα παιδιά τους, αλλά και οι παππούδες με τα εγγόνια τους είναι όσοι κατακλύζουν την παραλιακή λεωφόρο, αφού τα παιδιά βλέπουν τα τανκς, τους πυραύλους και τα μαχητικά αεροπλάνα που πετούν, περισσότερο ως παιχνίδια. Αλλά ούτε και η παρουσία της πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας στην εξέδρα, σε μια ψευδεπίγραφη εικόνα ενότητας, έχει κάποιο νόημα, αφού αμέσως μόλις τελειώσει η παρέλαση, οι πολιτικοί αρχηγοί κάνουν τις δηλώσεις τους στο διχαστικό πνεύμα των ημερών. Αφού αναφερθούν με… κούφια λόγια στην επέτειο, συνεχίζουν με την παρούσα κατάσταση της χώρας και της κοινωνίας, κάτι που τους δίνει την ευκαιρία να κάνουν κυβερνητική προπαγάνδα ή να επιδοθούν σε αντιπολιτευτική ρητορεία. Άσε που ενίοτε κάποιοι ανάμεσά μας βρίσκουν τρόπο μέσω χάπενινγκ να προπαγανδίσουν κοινωνικά και άλλα αιτήματα, παντελώς άσχετα με τις τιμώμενες επετείους, ενώ για φέτος ο κρατικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας, η ΕΡΤ δηλαδή, σπαράσσεται από έναν… εμφύλιο για το ποιος Αθηναίος ή Θεσσαλονικιός θα περιγράψει την αυριανή στρατιωτική παρέλαση. Μέσα σε όλα αυτά, τα συγκλονιστικά μηνύματα του συγκεκριμένου τριημέρου απλά… χάνονται, ενώ ταυτόχρονα τα ερωτηματικά για την (μη) αξία των παρελάσεων πολλαπλασιάζονται.
Όσοι πιστεύουν πως «όσοι δεν είναι φίλοι μας είναι εχθροί μας», αλλά βρίσκονται στο ψυχολογικό κλίμα του «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», όσοι βαδίζουν, δηλαδή, στη ζωή και την πολιτική με την πεποίθηση ότι ο εμφύλιος πόλεμος δεν έχει τελειώσει και επιβεβαιώνουν την ύπαρξή τους κυρίως μέσα από αντιπαλότητες, δεν παρέστησαν στην κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου. Κατά κάποιον τρόπο ο Νιόνιος τα κατάφερε άλλη μια φορά να τους… εκθέσει, όπως έκανε με τον τρόπο του και τα τραγούδια του δεκαετίες τώρα. Να κάνει να αισθανθούν αμήχανα όσοι -κυρίως στην Αριστερά- ασπάζονται τη μία και μοναδική αλήθεια, φυσικά τη δική τους. Όπως έκανε μια ολόκληρη ζωή με τα τραγούδια και τις θέσεις του. Για ποιόν άλλο οι οργανωμένοι στις αριστερές παρατάξεις φοιτητές στην Ιταλία την περίοδο της Χούντας, έκαναν γενικές συνελεύσεις για να αποφασίσουν εάν τα τραγούδια του είναι κατάλληλα (sic) για να ακούγονται από τη συχνότητα του ραδιοφωνικού τους σταθμού. Η απουσία του Κουτσούμπα, του Φάμελου, του Τσίπρα, του Χαρίτση, του Βαρουφάκη από την κηδεία του Σαββόπουλου δεν είναι ένα απλά συναισθηματικό θέμα, όπως αναδεικνύεται από τον εσωτερικό διάλογο που ξεκίνησε μέσω των κοινωνικών δικτύων από τους αυτοχαρακτηριζόμενους αριστερούς, οι οποίοι διαφώνησαν με την απουσία της -κατά κάποιον τρόπο- ηγεσίας και το εξέφρασαν. Στο κάτω κάτω στους σημαντικούς ανθρώπους όλοι οφείλουμε τιμή και σεβασμό. Το πρόβλημα είναι ότι με την απουσία επιβεβαιώθηκε η αποστροφή σε κάθε διαφωνία και επομένως η αποστροφή σε κάθε διάλογο με τους διαφωνούντες. Επειδή, όμως, η κοινωνία έχει αλλάξει από την εποχή του εμφυλίου, αλλά κι επειδή τα προβλήματα που υπάρχουν σήμερα είναι σύνθετα, σοβαρά και πιεστικά, ενώ οι ίδιοι λένε ότι μπορούν να τα λύσουν με απλουστευτικές λύσεις και σχήματα -κάτι που επιχείρησαν την περίοδο 2015 – 2019 με τα γνωστά αποτελέσματα- παραμένουν τα τελευταία χρόνια στο περιθώριο της πολιτικής ζωής. Χάνουν το ένα γκολ μετά το άλλο σε κενή εστία, παρά τις ευκαιρίες που τους δημιουργεί η ζωή…
Μια ανείπωτη τραγωδία συγκλόνισε στις 21 του περασμένου Μαρτίου το Κολχικό Λαγκαδά και άφησε άφωνη την Ελλάδα, όταν σε τροχαίο δυστύχημα έχασε τη ζωή της μια 50χρονη μητέρα. Ο 60χρονος οδηγός ενός ΙΧ παραβίασε το όριο ταχύτητας κι έπεσε με ταχύτητα πάνω στο αυτοκίνητο της γυναίκας, ενώ αργότερα αποδείχτηκε πως δεν είχε δίπλωμα οδήγησης και οδηγούσε υπό την επήρεια αλκοόλ -πριν λίγες μέρες πέθανε στις φυλακές Κορυδαλλού όπου κρατούνταν.
Η Χαρά ήταν μητέρα ενός παιδιού με αυτισμό και ενεργό μέλος της τοπικής κοινωνίας. Μάλιστα, επιχείρησε να έρθει σε επαφή και να φέρει στο σχολείο του γιου της τον γνωστό πρώην μπασκετμπολίστα, Δημήτρη Παπανικολάου, ο οποίος έχει δηλώσει δημόσια πως διαγνώστηκε με στοιχεία Άσπεργκερ.
Ήρθε ο καιρός, και την περασμένη Παρασκευή ο Δημήτρης Παπανικολάου βρέθηκε στο σχολείο του Κολχικού, όπου μίλησε σε παιδιά και εκπαιδευτικούς. Και μετά φωτογραφήθηκε με τον σύζυγο της αείμνηστης Χαράς και τον λατρεμένο τους γιο.
«Η Χαρά συνέχιζε να λέει στον σύλλογο γονέων, πως είναι πολύ σημαντικό να βρουν ένα τρόπο να με φέρουν στο σχολείο του γιου της. Είχε ένα άγχος που έχουμε πολλοί γονείς, τι θα απογίνουν τα “διαφορετικά” παιδιά μας όταν δεν θα είμαστε εδώ, αν θα συμπεριλαμβάνονται, αν θα είναι ασφαλή. Το “όταν δεν θα είμαστε εδώ” ήρθε νωρίς για τη Χαρά. Στον Λαγκαδά, όταν πήγαινε να πάρει το παιδί της, (ξανά) μεθυσμένος και χωρίς δίπλωμα οδηγός, της έκοψε νωρίς το νήμα της ζωής. Δεν ήξερα Χαρά τι θα συμβεί, αλλιώς θα ερχόμουν νωρίτερα. Στην πρώτη ευκαιρία όμως, παρά την κόπωση, ήρθα. Ήρθα και είδα τον σύζυγο σου κύριο Γιώργο, να είναι εδώ μαζί με τον άλλο σπουδαίο σου γιο, ανοιχτόμυαλοι και καλοί όπως εσύ, είδα το παιδί να περιλαμβάνεται με αγάπη από συμμαθητές και δασκάλους. Ελπίζω να έβαλα και εγώ ένα λιθαράκι σήμερα ώστε να είναι όλα όπως ήθελες, όταν και αγωνιζόσουν για αυτά. Όπως επιθυμούμε όλοι όταν θα λείπουμε. Η επιθυμία σου λοιπόν πραγματοποιήθηκε. Αναπαύσου εν Ειρήνη κυρία Χαρά. Και συγχώρα με που άργησα», έγραψε στη συνέχεια. Εύγε!!
Ο Βασίλης Νικόλτσιος δεν είναι μια συνηθισμένη περίπτωση στρατιωτικού, συνταγματάρχη για την ακρίβεια. Γεννημένος στις Σέρρες, σπούδασε στρατιωτικός φαρμακοποιός και έκτοτε μένει στη Θεσσαλονίκη, όπου και αφιέρωσε περισσότερα από 40 χρόνια στην έρευνα και τη διαφύλαξη της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας. Είναι, μεταξύ άλλων, διευθυντής του Ελληνικού Φαρμακευτικού Μουσείου, σύμβουλος του Πολεμικού Μουσείου της Αθήνας και συγγραφέας δεκαέξι βιβλίων, ενώ για 15 χρόνια διηύθυνε το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα, συμβάλλοντας στον εκσυγχρονισμό των ελληνικών στρατιωτικών μουσείων και έχει δώσει με μακροχρόνιο δανεισμό εκατοντάδες σπάνια, συλλεκτικά κομμάτια στο Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, τα οποία εκτίθενται σε όλες τις αίθουσές του. Επιπλέον, όμως, είναι και βαθιά γαλλόφιλος και έχει συμβάλει αποφασιστικά στη ανάδειξη της γαλλικής παρουσίας στην Ελλάδα, κυρίως μέσω της δημιουργίας του μουσείου στο στρατιωτικό κοιμητήριο του Ζέιτενλικ στη Νεάπολη, όπου είναι θαμμένοι πάνω από 8.000 Γάλλοι στρατιώτες.
Γι’ αυτή την πολύπλευρη προσφορά του τιμήθηκε πριν λίγες μέρες με το διάσημο του Ιππότη του Εθνικού Τάγματος της Αξίας της Γαλλικής Δημοκρατίας. Η τελετή απονομής έγινε στο Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης κι ο Γενικός Πρόξενος της Γαλλίας, Ζαν-Λικ Λαβό, ανέφερε πως η βράβευση γίνεται σε αναγνώριση της εξαιρετικής του προσφοράς στη διατήρηση της ελληνικής ιστορικής κληρονομιάς και της ελληνογαλλικής μνήμης. «Αυτή η γαλλική διάκριση τιμά μια ολόκληρη ζωή αφιερωμένη στη μνήμη, τον πολιτισμό και τη φιλία μεταξύ της Γαλλίας και της Ελλάδας», ανέφερε.