Για το αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας, συστημικής και συνειδητής πολιτικής απαξίωσης, που εξυπηρετεί συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα, γράφει ο Θόδωρος Ορδουμποζάνης
Η κατάρρευση του σιδηροδρόμου στη χώρα μας δεν είναι ατύχημα. Δεν είναι συγκυρία. Δεν είναι αποτέλεσμα μόνο ανικανότητας ή γραφειοκρατίας. Είναι το αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας, συστημικής και συνειδητής πολιτικής απαξίωσης, που εξυπηρετεί συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα.
Ο ελληνικός σιδηρόδρομος δεν εγκαταλείφθηκε απλώς. Υπονομεύθηκε συνειδητά. Με ελλιπή συντήρηση, με καθυστερήσεις έργων, με ακυρώσεις δρομολογίων, με απαρχαιωμένο τροχαίο υλικό, με εξειδικευμένο προσωπικό σε μόνιμη έλλειψη, με ρουσφετολογικό διορισμό ανειδίκευτου προσωπικού. Και όταν πλέον κατέστη προβληματικός, παρουσιάστηκε ως «ασύμφορος», για να δικαιολογηθεί η περαιτέρω εγκατάλειψή του. Ένας φαύλος κύκλος, απολύτως ελεγχόμενος.
Ο λόγος είναι απλός και καθόλου ιδεολογικός. Είναι ωμά οικονομικός. Είναι μια πολιτική εξυπηρέτησης οικονομικών συμφερόντων. Και εξηγούμαι:
Μία εμπορική αμαξοστοιχία μπορεί να μεταφέρει φορτίο ισοδύναμο με 100 και πλέον νταλίκες. Αυτό σημαίνει λιγότερα φορτηγά στους δρόμους, λιγότερα καύσιμα, λιγότερη ρύπανση, μικρότερη φθορά του οδικού δικτύου. Σημαίνει, όμως, και χαμένα κέρδη:
για τους μεγάλους μεταφορείς και τις αντίστοιχες μεταφορικές εταιρείες.,
για τα διυλιστήρια καυσίμων και τα πρατήρια καυσίμων.
για τους εισαγωγείς αυτοκινήτων και τα συνεργεία επισκευής αυτοκινήτων.
αλλά και για το ίδιο το κράτος που εισπράττει τεράστια ποσά από ΦΠΑ και ειδικούς φόρους κατανάλωσης καυσίμων.
Το ίδιο ισχύει και για τις επιβατικές μεταφορές. Ένα αξιόπιστο σιδηροδρομικό δίκτυο μειώνει τη χρήση των λεωφορείων και των Ι.Χ. Άρα μειώνει την κατανάλωση καυσίμων, διόδια, φθορές και εισπράξεις. αλλά και τα κέρδη των λεωφοριούχων. Συνεπώς, δεν συμφέρει οικονομικά σε κάποιους αλλά ούτε και στο ίδιο το κράτος.
Η επιλογή των οδικών μεταφορών δημιουργεί διαρκή ανάγκη για:
Έργα αξίας πολλών δισεκατομμυρίων που αναλαμβάνουν να τα εκτελέσουν πάντα οι γνωστοί , μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού, μεγαλοεργολάβοι. Οι ίδιοι που στη συνέχεια αναλαμβάνουν και τη διαχείριση των δρόμων (διόδια) , εξασφαλίζοντας πολλές δεκαετίες κερδών μέσω διοδίων. Ένα σύστημα αυτοτροφοδοτούμενο, όπου ο πολίτης το πληρώνει ξανά και ξανά.
Ο σιδηρόδρομος, αντίθετα, είναι δημόσια υποδομή με μακροπρόθεσμο όφελος και ελάχιστες ως περιορισμένες «αρπαχτές». Και γι’ αυτό και παραμένει ανεπιθύμητος.
Η εικόνα στη Θράκη είναι αποκαλυπτική. Η σιδηροδρομική σύνδεση από τη Δράμα μέχρι την Αλεξανδρούπολη έχει σταματήσει εδώ και χρόνια. Ολόκληρες περιοχές αποκόπηκαν σιδηροδρομικά, χωρίς καμία ουσιαστική αντίδραση της Πολιτείας. Σιωπή…. Αδιαφορία…. Μια «κανονικότητα» εγκατάλειψης και υποβάθμισης.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, εδώ και δεκαετίες ακούμε για τη «στρατηγική» σιδηροδρομική σύνδεση Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης. Ένα έργο που θα μετέτρεπε τη Θράκη σε διαμετακομιστικό κόμβο διεθνούς σημασίας. Ένα έργο που ανακοινώνεται, επαναεξαγγέλλεται και… δεν γίνεται ποτέ.
Γιατί αν γινόταν, θα άλλαζαν ισορροπίες. Θα μειώνονταν οι οδικές μεταφορές. Θα αναβαθμιζόταν ο ρόλος του σιδηροδρόμου. Και αυτό, προφανώς, δεν είναι επιθυμητό.
Η απαξίωση του σιδηροδρόμου δεν είναι ουδέτερη. Είναι πολιτική επιλογή. Είναι ταξική επιλογή. Είναι επιλογή υπέρ συγκεκριμένων οικονομικών κέντρων και συμφερόντων και εις βάρος:
Όσο συνεχίζουμε να μιλάμε για «παθογένειες» και όχι για συμφέροντα, τίποτα δεν θα αλλάξει. Ο σιδηρόδρομος δεν απέτυχε. Τον απέτυχαν αυτοί οι ίδιοι που έχυσαν δάκρυα κροκοδείλων για το ατύχημα των Τεμπών– και σε πολλές περιπτώσεις, τον θυσίασαν συνειδητά.
Και αυτή είναι μια αλήθεια που δεν χωρά πια κάτω από τις ράγες της σιωπής. εξέγερση των Τεμπών, πιστεύω ότι είναι μόνο η αρχή….