To καλό νέο είναι ότι, με εξαίρεση τους φανατικούς, τους κολλημένους και αυτούς που τα παίρνουν από την πετρελαϊκή βιομηχανία, οι υπόλοιποι αντιλαμβάνονται πλέον ότι οι επίμονοι και γενικευμένοι καύσωνες Ιούνιο μήνα, οι φωτιές, οι πλημμύρες και τα άλλα ακραία καιρικά φαινόμενα δεν αποτελούν συμπτώσεις, ή τέλος πάντων θεϊκά καπρίτσια, αλλά αποτελέσματα της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής. Το κακό νέο είναι ότι οι απαντήσεις σε αυτή τη «νέα κανονικότητα» δεν ανταποκρίνονται πάντα στο ύψος των περιστάσεων.
Για τη Μαρίν Λεπέν, ας πούμε, η λύση είναι αιρ-κοντίσιον παντού. Κι όταν οι ειδικοί τής απαντούν ότι η θερμότητα που εκλύουν τα συστήματα κλιματισμού αυξάνει τη θερμοκρασία του εξωτερικού αέρα με αποτέλεσμα την επιδείνωση του καύσωνα, εκείνη απαντάει ότι αυτά τα λένε οι ελίτ, που θέλουν να δροσίζονται μόνο εκείνες και περιφρονούν τους φτωχούς ανθρώπους.
Οι ίδιες οι ελίτ, πάλι, έχουν εφεύρει έναν άλλο τρόπο παράκαμψης των αντιρρήσεων που έχουν για την πράσινη ανάπτυξη τόσο οι φτωχοί άνθρωποι (που φοβούνται ότι θα πληρώσουν εκείνοι το σχετικό κόστος), όσο και οι βιομηχανίες (που φοβούνται ότι θα μειωθούν τα κέρδη τους): τη χρήση των περίφημων «πιστώσεων άνθρακα». Ο μηχανισμός αυτός, που δίνει στη Δύση τη δυνατότητα να «αγοράζει» δικαιώματα μόλυνσης από τις αναπτυσσόμενες χώρες, συζητείται εδώ και αρκετά χρόνια. Για πρώτη φορά όμως περιελήφθη χθες σε επίσημη πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής: οι χώρες – μέλη υποχρεούνται μεν να μειώσουν μέχρι το 2040 τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου κατά 90% σε σχέση με το 1990, μπορούν όμως να καλύψουν ένα μέρος αυτού του στόχου με τις πιστώσεις άνθρακα.
Το σκεπτικό των χωρών που υποστήριξαν αυτό το μέτρο είναι πως θα δοθούν κίνητρα σε μεγάλους ρυπαντές όπως η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία και η Νότια Αφρική να μειώσουν τις εκπομπές τους. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια παραδοχή ότι μπροστά στην πίεση των λαϊκιστών πρέπει να περιοριστούν λίγο οι υψηλές φιλοδοξίες της Ευρώπης. Το ερώτημα είναι πόσο. Διότι μόλις ανακοινώθηκε χθες ότι ικανοποιήθηκαν οι απαιτήσεις της Γερμανίας για κάλυψη του 3% του στόχου με τις πιστώσεις άνθρακα, βγήκε ο πρόεδρος Μακρόν, με αναβαπτισμένο ασφαλώς το διεθνές του κύρος μετά τη δίωρη τηλεφωνική συνομιλία με τον Πούτιν, και είπε ότι το 3% είναι λίγο, πρέπει να ρίξουμε κι άλλο νερό στο κρασί μας, πρέπει να είμαστε ρεαλιστές.
«Δεν μπορείς να λες ότι η κλιματική αλλαγή είναι το μεγάλο υπαρξιακό πρόβλημα της γενιάς μας κι ύστερα να λες, συγγνώμη, δεν πρόκειται να κάνω τίποτα», λέει σε συνέντευξή της στην Guardian η επίτροπος πράσινης μετάβασης Τερέσα Ριμπέρα, που έχει ταχθεί στο παρελθόν κατά των πιστώσεων άνθρακα. Η χθεσινή πρόταση της Κομισιόν, πάντως, την ικανοποίησε. Απ’ ολότελα, σου λέει, καλός και ο συμβιβασμός.