Οι Λούλα ντα Σίλβα, Σίριλ Ραμαπόσα και Πέδρο Σάντσεθ, πρόεδροι της Βραζιλίας, της Νότιας Αφρικής και πρωθυπουργός της Ισπανίας, συνέγραψαν ένα βαρυσήμαντο άρθρο για την αυξανόμενη ανισότητα και την απειλή που συνιστά για τη δημοκρατία. Ads Ακολουθούν αποσπάσματα:
«Καθώς γράφουμε, διεξάγονται ζωτικής σημασίας συνομιλίες για την κλιματική αλλαγή στο πλαίσιο της COP στο Μπελέμ της Βραζιλίας.
Τα διακυβεύματα δεν θα μπορούσαν να είναι μεγαλύτερα. Οικογένειες σε κάθε ήπειρο δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα, κοινότητες σε όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν ξηρασία, πλημμύρες και δασικές πυρκαγιές, όχι ως νέα, αλλά ως κανονικότητα, ενώ στους νέους στερούνται πραγματικές οικονομικές ευκαιρίες. Ads Οι δημοκρατίες απειλούνται σε όλο τον κόσμο. Η ευθύνη μας είναι να παρέχουμε την ηγεσία που απαιτούν αυτές οι εξαιρετικές συγκυρίες. Αλλά είναι επίσης να αμφισβητήσουμε τον παλιό τρόπο λειτουργίας με έναν νέο πολυμερισμό που θέτει τις ανάγκες των ανθρώπων στο επίκεντρο της διεθνούς ατζέντας.
Η Παγκόσμια Συμμαχία κατά της Πείνας και της Φτώχειας, που ξεκίνησε πέρυσι υπό την προεδρία της Βραζιλίας στο G20, είναι ένα συγκεκριμένο παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο τα κράτη μπορούν να συνεργαστούν για την εξάλειψη μιας από τις πιο ακραίες και σκληρές μορφές ανισότητας: την πρόσβαση σε επαρκή, ασφαλή και θρεπτική τροφή.
Ο νομπελίστας Joseph Stiglitz και μια ομάδα εμπειρογνωμόνων παρουσίασαν πρόσφατα την πρώτη έκθεση της G20 για την παγκόσμια ανισότητα, η οποία βασίζεται σε εκτενή παγκόσμια στοιχεία και πληροφορίες, καθώς και στην εμπειρία χωρών από κάθε γωνιά του πλανήτη μας.
Διαβάστε επίσης: Oxfam / Μόνο με τα περσινά κέρδη των δισεκατομμυριούχων της G20 θα μπορούσε να εξαλειφθεί η φτώχεια στον πλανήτη
Η έκθεση καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης όσον αφορά την ανισότητα, όπως αντιμετωπίζουμε και μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης όσον αφορά το κλίμα.
Τα υψηλά επίπεδα ανισότητας βρίσκονται στη ρίζα των οικονομικών, πολιτικών, κοινωνικών και περιβαλλοντικών κρίσεων. Η έκθεση δείχνει ότι η ανισότητα όχι μόνο υπονομεύει την οικονομική απόδοση, αλλά απειλεί και την ίδια τη δημοκρατία.
Πάρα πολύ πλούτος και εξουσία βρίσκονται στα χέρια πολύ λίγων, καθώς μονοπώλια κυριαρχούν σε ολόκληρους κλάδους, συμπεριλαμβανομένων των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των κοινωνικών μέσων δικτύωσης, που αποτελούν την πλατεία του 21ου αιώνα. Η τεχνητή νοημοσύνη, παρά τα πιθανά οφέλη της, κινδυνεύει να επιδεινώσει ακόμη περισσότερο αυτές τις ανισότητες.
Μεταξύ 2000 και 2024, το 1% των πλουσιότερων έχει συγκεντρώσει 41 σεντς από κάθε δολάριο πλούτου που δημιουργήθηκε — ενώ μόλις 1 σεντς έχει μοιραστεί στο κάτω μισό της ανθρωπότητας.
Θα πρέπει να μας ανησυχεί όλους το γεγονός ότι θα δούμε τους πρώτους τρισεκατομμυριούχους μέσα σε λίγα χρόνια, ενώ σχεδόν το ήμισυ της ανθρωπότητας εξακολουθεί να ζει στη φτώχεια. Ταυτόχρονα, είναι πιο σαφές από ποτέ ότι η κλιματική έκτακτη ανάγκη είναι μια κρίση ανισότητας.
Οι τρεις μας υποστηρίζουμε τη δημιουργία μιας Διεθνούς Επιτροπής για την Ανισότητα, και θα προωθήσουμε τη δημιουργία μιας συμμαχίας κυβερνήσεων που θα την υποστηρίξει και θα την υλοποιήσει.
Πρέπει επίσης να αναθεωρήσουμε τους διεθνείς οικονομικούς κανόνες και να επαναπροσδιορίσουμε την πολυμερή συνεργασία με βάση τις αξίες της κυριαρχίας και της αλληλεγγύης.
Αυτό σημαίνει νέους κανόνες για την αντιμετώπιση των προκλήσεων, από την κλιματική αλλαγή και την υποβάθμιση του περιβάλλοντος έως το χρέος, τον κατακερματισμό του εμπορίου και τη δίκαιη φορολογία. Όλα αυτά απαιτούν φωτισμένη συνεργασία. Κανένα από αυτά δεν εξυπηρετείται από τη στενή μονομέρεια.
Επιπλέον, υπάρχει μια τεράστια ευκαιρία, για παράδειγμα στην πράσινη μετάβαση, για τις χώρες να συνεργαστούν με νέους τρόπους. Ο επανασχεδιασμός των κανόνων περί πνευματικής ιδιοκτησίας για την καλύτερη αντιμετώπιση των κρίσεων είναι απαραίτητος για την αποφυγή εμβολιακού απαρτχάιντ, όπως αυτό που παρατηρήθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας.
Οι χώρες μπορούν να συνεργαστούν εκ νέου, για παράδειγμα για τη μεταρρύθμιση των φορολογικών κανόνων και της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής του χρέους. Τα ακραία επίπεδα ανισότητας δεν είναι σε καμία περίπτωση αναπόφευκτα. Είναι μια πολιτική επιλογή. Μπορούμε να επιλέξουμε διαφορετικά. Η εξάλειψή τους είναι μια πρόκληση για τη γενιά μας που πρέπει να αντιμετωπίσουμε.
Έχουμε αναλάβει την αποστολή να θέσουμε το ζήτημα στο επίκεντρο της παγκόσμιας ατζέντας, ξεκινώντας με τη δημιουργία μιας Διεθνούς Επιτροπής για την Ανισότητα. Αυτό θα ήταν ένα κληροδότημα, που θα σηματοδοτούσε μια νέα εποχή».