Ο Τραμπ επέλεξε τη μέση λύση. Δεν κήρυξε ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον του Ιράν, όπως τον συμβούλευαν τα γεράκια του Λευκού Οίκου και ο Νετανιάχου. Ούτε όμως άκουσε όσους αντιδρούσαν στην οποιαδήποτε στρατιωτική εμπλοκή, φοβούμενοι έναν παρατεταμένο πόλεμο ή περιορισμένη αποτελεσματικότητα των επιθέσεων.
Αποφάσισε να διατάξει τρεις «χειρουργικούς» βομβαρδισμούς σε τρεις πυρηνικές εγκαταστάσεις στο Ιράν, ικανοποιώντας εν μέρει και τα δύο στρατόπεδα. Φυσικά η χονδροειδής παραβίαση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου και νομιμότητας, η παγκόσμια αναταραχή και οι δολοφονίες των Ιρανών που βρίσκονταν στις εγκαταστάσεις, δεν απασχολεί ούτε το ένα στρατόπεδο ούτε το άλλο.
Ο Τραμπ είχε επαγγελθεί προεκλογικά την αποδέσμευση των ΗΠΑ όχι μόνο από πολέμους αλλά σχεδόν και από το ΝΑΤΟ, προκειμένου να κάνει τις ΗΠΑ Great Again. Για τις στρατιωτικές εμπλοκές κατηγορούσε άλλωστε τον πρόεδρο και αντίπαλο του Τζο Μπάιντεν.
Για αυτό και αρχική αντίδραση όσων βρίσκονταν στον στενό κύκλο του Λευκού Οίκου, αλλά και εξωτερικών συμβούλων, ήταν να αποτρέψουν τον Trump από το να κλιμακώσει στρατιωτικά τη σύγκρουση με το Ιράν.
Πολλοί σημείωναν ότι η ένταση προέκυψε κυρίως από κινήσεις του Ισραήλ, προτείνοντας οι ΗΠΑ να αρκεστούν στη υποστήριξη του Ισραήλ μέσω της ανταλλαγής πληροφοριών για τις επιχειρήσεις του.
Πολιτικά, ισχυρές πιέσεις ασκήθηκαν και από στελέχη του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, που αντιμετώπιζαν με σκεπτικισμό κάθε βήμα που μπορούσε να οδηγήσει σε μεγαλύτερη εμπλοκή ή σε ρήξη με άλλα συμφέροντα στην περιοχή, όπου τα λεφτά και τα συμφέροντα είναι πολλά. Επικαλούντο μάλιστα τις τραυματικές μνήμες των μακροχρόνιων πολέμων σε Ιράκ και Αφγανιστάν.
Τελικώς ο Τραμπ αποφάσισε με βάση την ακατανίκητη έλξη που του ασκεί η επίδειξη δύναμης και η ωμή βία. Επιβεβαίωσε επίσης πόσο δεν υπολογίζει και σνομπάρει τις ευρωπαϊκές ηγεσίες, που διαπραγματεύονταν με την ιρανική για μια ειρηνική διέξοδο από την κρίση. Δήλωσε η θλιβερή Κάγια Κάλας, μία ανύπαρκτη, φιλοπόλεμη Εσθονή που παριστάνει την υπουργό Εξωτερικών της ΕΕ:
«Δεν πρέπει να επιτραπεί στο Ιράν να αναπτύξει πυρηνικά όπλα, καθώς αυτό θα αποτελούσε απειλή για τη διεθνή ασφάλεια. Καλώ όλες τις πλευρές να κάνουν ένα βήμα πίσω, να επιστρέψουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να αποτρέψουν περαιτέρω κλιμάκωση». Την κρίση, για να μην ξεχνιόμαστε, είχε προκαλέσει το Ισραήλ με την επίθεση του στο Ιράν.
Σύμφωνα με επίσημες δηλώσεις Αμερικανού αξιωματούχου, οι επιθέσεις ολοκληρώθηκαν χωρίς απώλειες για τις αμερικανικές δυνάμεις, ενώ τα βομβαρδιστικά B-2 είχαν ήδη αποχωρήσει από τον ιρανικό εναέριο χώρο. Δεν φαίνεται να υπάρχει σχεδιασμός για περαιτέρω στρατιωτική κλιμάκωση .
Ωστόσο, παραμένει αβέβαιο το κατά πόσο επετεύχθη ο στρατηγικός στόχος: η καταστροφή ή καθυστέρηση του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος, καθώς δεν είναι σαφές αν το Ιράν είχε μεταφέρει εκ των προτέρων στρατιωτικού επιπέδου ουράνιο. Αυτό υποστήριξε μετά την επίθεση η ιρανική ηγεσία και άλλωστε ελάχιστα ενδιαφέρει τον Τραμπ, που γνωρίζει ότι το Ιράν βρίσκεται στην πραγματικότητα πολύ μακριά από την κατασκευή πυρηνικών όπλων.
Οι σύμμαχοι του πρωθυπουργού Νετανιάχου αλλά και οι αντίπαλοι του χαιρέτισαν την απόφαση του Αμερικάνος προέδρου. Ο Τραμπ «έγραψε απόψε το όνομά του με χρυσά γράμματα στα βιβλία της ιστορίας», τον αποθέωσε ο Γκίντεον Σάαρ, ο Ισραηλινός υπουργός Εξωτερικών.
Ο Γιαΐρ Λαπίντ, ο ηγέτης της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης του Ισραήλ και επικριτής του Νετανιάχου, δήλωσε σε ραδιοφωνική του συνέντευξη: «Ήταν το σωστό για το Ισραήλ, την ισραηλινή και την παγκόσμια ασφάλεια. Είναι μια καλή στιγμή». Αλλά ο Λαπίντ πρόσθεσε επίσης ότι το Ισραήλ θα πρέπει τώρα να επιδιώξει να τελειώσει τον πόλεμο με το Ιράν, λέγοντας ότι «οι κύριοι στόχοι του επιτεύχθηκαν».
Το μπαλάκι είναι τώρα στο στρατόπεδο των Αγιατολάχ. Εάν οι ηγέτες στην Τεχεράνη ερμηνεύσουν την επίθεση ως περιορισμένη και όχι καταστρεπτική, μπορεί να προχωρήσουν σε μια μετριοπαθή απάντηση. Αυτό είναι και το πιθανότερο σενάριο, παρά μία γενικευμένη εκστρατεία με επιθέσεις εναντίον αμερικανικών βάσεων σε όλη τη Μέση Ανατολή .