website analysis Η άποψή μας / O Δήμαρχος που γύρισε από το κρύο – Epikairo.gr

Υπάρχουν πολιτικοί που ονειρεύονται το μέλλον και άλλοι που νοσταλγούν το παρελθόν. Και υπάρχει κι εκείνη η ειδική κατηγορία που φαίνεται να έχει ξεχαστεί σε κάποιο ιδεολογικό ψυγείο του Ψυχρού Πολέμου. Και, μόλις βρει μικρόφωνο, σκηνή και λίγη εξουσία, ξεπαγώνει και επιστρέφει θριαμβευτικά. Ads Στη Φλώρινα, λοιπόν, είδαμε έναν τέτοιο «ταξιδιώτη του χρόνου»: έναν δήμαρχο που θεώρησε εθνικό καθήκον να διακόψει συναυλία επειδή ακούστηκε σλαβόφωνο τραγούδι. Ads Η εικόνα είναι σχεδόν σουρεαλιστική. Μουσικοί πάνω στη σκηνή, κόσμος να γλεντά, και ξαφνικά ο άρχοντας της πόλης παρεμβαίνει ως λογοκριτής, χωροφύλακας και επιθεωρητής γλωσσικής καθαρότητας. «Στην πόλη μου δεν θα τραγουδάτε τέτοια τραγούδια», φέρεται να είπε. Ads Μια φράση που θα μπορούσε άνετα να έχει ειπωθεί σε κάποιο καφενείο της δεκαετίας του ’50, τότε που το κράτος έβλεπε παντού εχθρούς, τραγούδια-κατασκόπους και νότες με αντεθνικό φρόνημα. Ads Διαβάστε: Φλώρινα / Ο δήμαρχος διέκοψε τους Banda Entopica στη σκηνή επειδή τραγουδούσαν σλαβόφωνο τραγούδι
Η απόφαση θυμίζει τις πιο σκοτεινές περιόδους του μετεμφυλιακού κράτους: τότε που οι γλώσσες μετριούνταν, οι στίχοι ελέγχονταν και η τέχνη έπρεπε να περάσει από ιδεολογικό τελωνείο για να επιτραπεί η κυκλοφορία της. Θυμίζει επίσης Ψυχρό Πόλεμο, με τη μουσική να αντιμετωπίζεται ως απειλή για την εθνική ασφάλεια και τον δήμαρχο στον ρόλο του τοπικού Μακάρθι.
Το ειρωνικό –και βαθιά υποκριτικό– είναι ότι τα ίδια τραγούδια διδάσκονται, παίζονται και χορεύονται εδώ και δεκαετίες σε σχολές, πανηγύρια και γιορτές σε όλη την Ελλάδα.
Ακόμη πιο αποκαλυπτική είναι η επίκληση του «εγώ σας πληρώνω». Λες και η τέχνη είναι υπαλληλίκι του δήμου και οι μουσικοί οφείλουν να προσαρμόζουν το ρεπερτόριό τους στις φοβίες της εκάστοτε δημοτικής αρχής. ‘Η ότι τα λεφτά για τις εκδηλώσεις τα βάζει από την τσέπη του.
Η Φλώρινα, μια περιοχή όπου οι πολιτισμοί συνυπήρξαν για αιώνες, δεν έχει ανάγκη από δημάρχους-φύλακες της «καθαρότητας», παγωμένους οπαδούς του τραμπισμού. Έχει ανάγκη από ανθρώπους που τουλάχιστον να καταλαβαίνουν ότι η μουσική δεν απειλεί, δεν διχάζει, δεν υπονομεύει. Ενώνει.