Αυξημένη αστυνομική παρουσία στους δρόμους τις μέρες των γιορτών προανήγγειλε η τροχαία Χανίων με τον επιχειρησιακό σχεδιασμό της αστυνομικής διεύθυνσης να δίνει έμφαση σε τροχονομικούς ελέγχους αλλά και ελέγχους στα καταστήματα για αλκοόλ σε ανηλίκους ενώ στο πλαίσιο της εκστρατείας, τυπώθηκε και διανέμεται φυλλάδιο οδικής ασφαλείας, όπου γράφουν τις σπαρακτικές τους ιστορίες μητέρες θυμάτων τροχαίων.
Γράφουν αναλυτικά:
«Δευτέρα 15/05/2015, 4.30 π.μ. Το χειρότερο ξημέρωμα της ζωής μου.
Το τηλέφωνο χτυπάει, κρύος ιδρώτας λούζει το πρόσωπο μου. Ένας φίλος του γιου μου, αναφέρει ότι ο Νίκος μου, είχε τροχαίο και βρίσκεται στο νοσοκομείο. Με τρεμάμενη φωνή ρωτάω. “Χτύπησε” “Δεν ξέρω” απαντάει.
Από εκείνο το λεπτό η ζωή μου έπαψε να είναι η ίδια και το χειρότερο από όλα, η ζωή του παιδιού μου κύλησε από κάθε σπιθαμή του σώματος του και χάθηκε βίαια και άκαρδα.
Εκεί που όλα ήταν φωτεινά, τα πάντα ξαφνικά σκοτείνιασαν.
Εκεί που έβλεπα ένα παιδί να ατενίζει το μέλλον του, βλέπω τώρα ένα νέο να σπαράζει στον δικό του βουβό και απόμακρο κόσμο.
Κάποτε έκανε άρση βαρών, σήμερα παίρνει κάθε ανάσα της ζωής τεχνητά, μέσα από μηχανήματα, μην μπορώντας πια να ονειρευτεί βρισκόμενος σε ένα διαρκές κώμα. Ένα θαύμα ίσως θα μπορέσει να τον σώσει.
Ένα παιδί, ο Νίκος μου ηλικίας 19 ετών, θυσιάστηκε για το ποτό, για την αβλεψία του να μην φορέσει κράνος, για το γε-γονός ότι δεν είχε κοιμηθεί 2 ολόκληρα βράδια.
Και από τότε 11 χρόνια γεμάτα πόνο, αγωνία και ανασφά-λεια, που υπάρχω χωρίς να ζω, που καλούμαι να διαχει
ριστώ κάθε επιλογή, κάθε τυχόν προοπτική μιας ημέρας που ακόμα δεν έχει ξημερώσει.
Ας είναι ο πόνος μου αυτός αλαργινός, από κάθε μάνα, που ξαγρυπνά σε ένα ταξίδι ζωής, ασφαλές, με όλα αυτά τα μικρά μέτρα πρόληψης, ως αναγκαία, για να μην θυ-σιασθεί ποτέ ξανά κανείς.»
«Ο γιός μου έφυγε από την ζωή με μηχανή, όχι γιατί ήταν κακό παιδί, ούτε γιατί δεν ήξερε»
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μία προσωπική εμπειρία με την ελπίδα πως θα γίνει φως και προειδοποίηση για όλους…
Ο γιός μου έφυγε από την ζωή με μηχανή, όχι γιατί ήταν κακό παιδί, ούτε γιατί δεν ήξερε… έφυγε σε μία στιγμή απροσεξίας, υπερβολικής ταχύτητας, λέγοντας ότι “Εγώ δεν βάζω κράνος ποτέ” και όλα αυτά ήταν αρκετά για να σβήσουν ένα μέλλον…
Μια στιγμή και όμως άλλαξε για πάντα η ζωή μας.
Σας μιλάω σήμερα όχι για να σας λυπήσω αλλά για να σας ξυπνήσω, να σας κάνω να καταλάβετε ότι ο δρόμος δεν συγχωρεί και δεν δίνει δεύτερες ευκαιρίες.
Κοιτάξτε την οικογένεια σας, τους φίλους σας, τα αδέλφια σας, φανταστείτε τον πόνο τους αν μία ημέρα χτυπήσει το τηλέφωνο και ακούσουν μία είδηση που δεν γυρίζει πίσω..
Ας μην χαθεί άλλη ζωή για μια βιασύνη και για ένα σκεπτικό (σιγά μην τύχει σε εμένα…), καμιά μηχανή κανένα αυτοκίνητο και καμιά στιγμή αδυναμίας δεν αξίζει όσο ένα χαμόγελο που θα κρατήσει χρόνια, ένα χαμόγελο που τώρα μας λείπει και κάθε μέρα πιο πολύ….
Ο Κωνσταντίνος μας θα ήθελα να είναι εδώ, έπρεπε να είναι εδώ.
Μην αφήσετε την ταχύτητα να γίνει το προς τις ιστορίας σας, μη γίνετε μία φωτογραφία στα μνημόσυνα, να επιστρέφετε πάντα σπίτι.
Η ζωή σας δεν ανήκει μόνο σε σας, αλλά και σε αυτούς που σας αγαπούν.
Το ΚΡΑΝΟΣ δεν είναι (βαρύ και άβολο)… το κράνος είναι η ζωή.
Είναι η ΕΥΚΑΙΡΙΑ σου να γυρίσεις σπίτι.
Εσύ τουλάχιστον γύρνα.