Οι ιστορικοί που θα περιγράφουν στο μέλλον πόσο η κυβέρνηση Μητσοτάκη διέλυσε τους θεσμούς και τους κώδικες συμπεριφοράς, δεν θα έχουν δύσκολο έργο: απλώς θα αναπαράγουν τους διαλόγους του «Φραπέ» με τους βουλευτές, στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής για το σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ.
Ένα πρώτο δείγμα:
Ηλιόπουλος: Σας έχει έρθει κλήση από την ελληνική Δικαιοσύνη να καταθέσετε ως ύποπτος;
Ξυλούρης: Απαντώ με το δικαίωμα της σιωπής.
Ηλιόπουλος: Μα για να έχετε δικαίωμα σιωπής, πρέπει να έχετε κληθεί. Αυτός που σας έφτιαξε το υπόμνημα δεν σας το είπε; Ποιος έφτιαξε το υπόμνημα;
Ξυλούρης: Ενας ταξιτζής…
Ηλιόπουλος: Aυτές οι φωτογραφίες με Μητσοτάκη, Βορίδη, Αυγενάκη είναι ψεύτικες;
Ξυλούρης: Αληθινές.
Ηλιόπουλος: Είχατε χόμπι να βγάζετε φωτογραφίες με πολιτικούς; Πώς τις βγάλατε;
Ξυλούρης: Δεν θυμάμαι, βγήκανε.
Ηλιόπουλος: Δείξατε και σε άλλους τα χαρτιά της Τυχεροπούλου; Τα δείξατε και αλλού, σε κάποιο σουβλατζίδικο στο Ηράκλειο;
Ξυλούρης: Οχι, σε λαχανέμπορα τα έδειξα.
Ηλιόπουλος: Τι πολιτικές πλάτες είχατε και μπαίνατε στο γραφείο του (πρώην υπουργού της ΝΣ Λιβανού, όπως κατέθεσε, και βρίζατε και απειλούσατε;
Ξυλούρης: Δεν πήγα ποτέ στο γραφείο του. Είπε ψέματα ο Λιβανός.
Ηλιόπουλος: Δεν θα μου σηκώνετε το δάχτυλο και δεν θα μου υψώνετε τον τόνο. Εχετε παίξει τζόκερ;
Ξυλούρης: Δεν παίζω τζόκερ.
Ηλιόπουλος: Με αυτά που ακούμε, θα σας ζητούσα τους πέντε τυχερούς αριθμούς.
Ξυλούρης: Και να τους είχα, σε εσένα θα τους έδινα;
Ο Γιώργος Ξυλούρης ο ιδιότυπος «φραπές», σε μία υπόθεση που θυμίζει κινηματογραφική ιλαροτραγωδία, είναι από τους πρωταγωνιστές: ένα μείγμα προκλητικότητας, αλαζονείας και πελατειακής κουλτούρας, ένα σύμπτωμα μιας συστημικής παρακμής με τη σφραγίδα του Μεγάρου Μαξίμου.
Ο τρόπος με τον οποίο «φυγαδεύτηκε» πολιτικά από τα μέλη της πλειοψηφίας της Νέας Δημοκρατίας, μέσω μιας κατάφωρα υποκειμενικής ερμηνείας του Κανονισμού της Βουλής, δείχνει ότι η κυβερνητική εξουσία δεν περιορίζεται απλώς στην υπεράσπισή του, αλλά οργανώνει μεθοδικά την προστασία του.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Σταματήστε να τον εμψυχώνετε. Τι ντροπή. Οι διάλογοι δείχνουν την απώτατη λειτουργία μαφίας. Πώς θα ξεκ#$%λώνατε την (ευρωπαϊκή εισαγγελέα) Παπανδρεου. Απαντηστε.
Γιώργος Ξυλούρης: Δεν απαντώ σε τέτοιες εκφράσεις. Δεν είναι δικές μου συνομιλίες.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Εχουμε 100 σελίδες συνομιλίες. Στην μια λετε πως θα γαμ!@#ήσετε, στην άλλη πως θα ξεκ@#$λώσετε. Σας έθιξαν οι εκφράσεις;
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Από που απέκτησε ο Πόρσε ο γιος σας;
Γιώργος Ξυλούρης: Κανονικά δηλωμένη είναι.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Που την βρήκε;
Γιώργος Ξυλούρης: Την αγόρασε, δεν την έκλεψε. Για ίντα;
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Που τα βρήκε τα λεφτά;
Γιώργος Ξυλούρης: Λογίστρια είστε; Ελεύθερος επαγγελματίας είναι. Δεν ξερω με τι ασχολείται τώρα. Γιατί να μην έχει;
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Που τα βρήκε τα χρήματα;
Γιώργος Ξυλούρης: Σοβαρά το λες; Γιατί να μην έχει;
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Ναι και να μιλάς στον πληθυντικό και να μην με απειλείς εμένα.
Γιώργος Ξυλούρης: Ψάξε το γιο μου να ενημερωθείς. 25 χρονών κοπέλι.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Αρα ειναι στους αφορολόγητους του Μητσοτάκη! Τι επιχείρηση έχει; Απαντησε με τι ασχολείται και έχει Πόρσε! Και κυκλοφορεί στο χωριό…
Γιώργος Ξυλούρης: Την πήρε το ‘20, το ‘21.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Μέσα στην πανδημία.
Γιώργος Ξυλούρης: Το 2019 την πηρε. 47 χιλιαδες την πήρε.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Από που τα βρήκε;
Γιώργος Ξυλούρης: Τα βρηκε, δεν είναι άπορος. Πατέρας του είμαι!
Η γλώσσα του σώματος, η άρνηση συνεργασίας, η επίκληση «σιωπής» χωρίς θεμελιωμένο δικαίωμα, συνθέτουν το πορτρέτο ενός ανθρώπου που αισθάνεται ότι καλύπτεται πολιτικά και δεν έχει τίποτα να φοβηθεί.
Αποστολάκη: Ελέγχεστε από την Αρχή για Ξέπλυμα Μαύρου Χρήματος και βρέθηκαν στην κατοχή σας εκατομμύρια ευρώ, πολυτελή αυτοκίνητα και παράλειψη υποχρέωσης να καταθέσετε «πόθεν έσχες».
Ξυλούρης: Ηταν λάθος μου να μην καταθέσω «πόθεν έσχες». Από δημοσιογράφους ακούω για 2,5 εκατ. ευρώ, δεν ξέρω την έκθεση.
Αποστολάκη: Γιατί μιλάτε με κωδικούς με τον Βορίδη; Με κωδικούς μιλάνε οι γκάγκστερ, και τι σχέση έχετε μαζί του;
Ξυλούρης: Επικαλούμαι το δικαίωμα της σιωπής.
Αποστολάκη: Aλήθεια ή ψέματα ότι σας έβαλε ο Αυγενάκης να κάνετε μήνυση στην Τυχεροπούλου;
Ξυλούρης: Του έδειξα τα χαρτιά και μου είπε να τα δούνε οι νομικοί του υπουργείου και μετά έκανα τη μήνυση.
Αποστολάκη: Στις 21/12/2024 μιλάτε με τον Παπακωνσταντίνου για τον σύλλογο από το Κιάτο. Και λέτε ότι πληρώσατε 220.000 ευρώ. Πού τα βρήκατε;
Ξυλούρης: Πλήρωσα συμμετοχή σύνολο 22.000 ευρώ και γράφουν για 220.000 ευρώ. Οι συνομιλίες αυτές είναι ψεύτικες.
Αποστολάκη: Αρα θέλετε να μας πείτε ότι η ελληνική αστυνομία έχει σχέδιο παγίδευσής σας; Πείτε το.
Αποστολάκη: Λέτε στις συνομιλίες, «αν θέλετε να με στηρίξετε, πετάξτε την Ευρωπαία εισαγγελέα». Ποια εννοείτε;
Ξυλούρης: Επικαλούμαι το δικαίωμα της σιωπής.
Αποστολάκη: Η Χατζηδάκη σας επισημαίνει στις 12/12/24 ότι έχετε πρόβλημα με 10 τόνους και της λέτε «ήντα θες για να λαδώσεις τη σαλάτα». Πώς το σχολιάζετε;
Ξυλούρης: Επικαλούμαι το δικαίωμα της σιωπής.
Σε οποιαδήποτε πολιτισμένη χώρα, ο Φραπές θα έπινε τώρα νερωμένο καφέ στη φυλακή.Ενώ σχεδόν όλα τα κόμματα ζήτησαν την κίνηση της αυτόφωρης διαδικασίας, εκείνοι που όφειλαν να λειτουργούν ως θεματοφύλακες των θεσμών λειτούργησαν ως πιόνια του Νονού, βάζοντας την κομματική πειθαρχία πάνω από το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Η συμπεριφορά του Ξυλούρη στην επιτροπή περιγράφεται ως προκλητική, προσβλητική και σχεδόν θρασύς απέναντι στους κοινοβουλευτικούς θεσμούς, επιβεβαιώνοντας την εικόνα ενός «ψημένου» αγροτοσυνδικαλιστή και διαχρονικού κομματάρχη της Ν.Δ. στην Άνω Μεσαρά. Σε αυτό το σημείο μπορεί να αποκρύβει την αλήθεια, αλλά είναι αυθεντικός:
Κόκκαλης: Εχουν δεσμευτεί λογαριασμοί σας;
Ξυλούρης: Επικαλούμαι το δικαίωμα της σιωπής.
Κόκκαλης: Πόσα χρήματα έχετε πάρει εσείς και η οικογένειά σας τα τελευταία πέντε χρόνια από επιδοτήσεις;
Ξυλούρης: Θα το καταθέσω στον ανακριτή, δεν μπορώ να μιλήσω για την οικογένειά μου.
O κομματάρχης, ο άνθρωπος των ρουσφετιών και των δικτύων, κάθεται ατάραχος, ανακατεύει τον καφέ του και κοιτάζει με αυτοπεποίθηση προς την πτέρυγα της πλειοψηφίας, γνωρίζοντας ότι είναι προστατευόμενος.
Όταν η κυβέρνηση και οι βουλευτές της μετατρέπουν τον έλεγχο σε θέατρο και τη λογοδοσία σε παρωδία, τότε ο φραπές γίνεται το εθνικό σύμβολο παρακμής: όλοι βλέπουν, όλοι γνωρίζουν, όλοι αγανακτούν, αλλά το σύστημα συνεχίζει να «προστατεύει τα δικά του παιδιά». Σε αυτή την εικόνα, ο Ξυλούρης δεν είναι μόνο ένα πρόσωπο, αλλά ένα πολιτικό σύμπτωμα – κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό από όλα.