Του Θόδωρου Ορδουμποζάνη
Πριν από καιρό είχα γράψει ένα άρθρο με τίτλο «Η Αλεξανδρούπολη (δεν) τιμά τους ήρωές της». Κάποιοι μου είπανε ότι είμαι υπερβολικός. «Τόσα και τόσα γίνονται για τον πολιτισμό στη πόλη μας. Και έχουμε του κόσμου τα αγάλματα..». Ναι βέβαια έχουμε πολλά αγάλματα- προτομές (του Δραγούμη, του Κανάρη, του Μαζαράκη, του Ζαρίφη, του Βιζβίζη, των Δεσποτάδων μας κ.λ.π.), και ξοδεύονται πάρα πολλά χρήματα για τον πολιτισμό. Π.χ. για τα καρναβάλια, την φωταγώγηση της πόλης, τα διάφορα DVD για τους τουρίστες που δεν είδαμε ποτέ στη πόλη και δεν μας είπε κανείς ποιος τα φτιάχνει, πόσα εισπράττει και που διατίθενται (για το αποτέλεσμα τους δεν μιλάμε).
Για κρεμασμένα πανιά με την ιστορίες της πόλης, που δεν διαβάζονται εκεί ψιλά, για έντυπα δήθεν ιστορικά ή τουριστικά, για βιβλία, για πανηγύρια στα χωριά, και τόσα άλλα. Συμμετείχα σε προηγούμενη Δημοτική Αρχή στην Επιτροπή Πολιτισμού του Δήμου, με εξαιρετικά μέλη – ανθρώπους πράγματι του πολιτισμού. Δύο φορές στα πέντε χρόνια μας κάλεσα στην αρχή. Καμία συζήτηση όπως περί πολιτισμού. Και μετά μας ξέχασαν.
Τα πάντα τα κανόνιζαν οι παρατρεχάμενοι των εκάστοτε Δημάρχων αρμόδιοι (!) του πολιτισμού και οι κολλητοί» τους. Θα μπορούσα να πω πάρα πολλά, όπως για τις επιτροπές ονοματοδοσίας οδών πλατειών κ.λ.π. όπου οι περισσότεροι συμμετέχοντες δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την ιστορική διαδρομή της πόλης , ή λαμβάνουν τις αποφάσεις τους με βάσει προσωπικά κριτήρια., πέραν του γεγονότος ότι δεν γνωρίζουν ούτε την ιστορία της πόλη. Θα σταθώ όμως σε μια πραγματική ιστορία, που συνέβη πριν από μερικά χρόνια.
Φιλοξενούσα δύο φίλους, που η κύρια απασχόλησή τους κεντρικά ήταν ο πολιτισμός. Και όταν λέω πολιτισμό εννοώ Μουσεία και Ιδρύματα διεθνούς επιπέδου, εντός και εκτός της χώρας, διεθνείς βραβεύσεις κλπ. Αφού τους ξενάγησα σε όλα τα αξιοθέατα της πόλης θεώρησα καλό να τους ξεναγήσω και στο «Πάρκο Αλτιναλμάζη». Εκεί μου ζήτησαν να τους διηγηθώ το τι ήταν αυτός ο Αλτιναλμάζης και μετά από διεξοδική ενημέρωση, εντυπωσιασμένοι, με ρώτησαν.: «Και που έχετε στήσει τον ανδριάντα του;». Αντί απαντήσεως τους είπα μια ιστορία που συνέβη πριν από κάποια χρόνια και μου τη διηγήθηκε γνώστης αυτήκοος μάρτυρας. Μία υπέργηρος παλιά συμπολίτισσά μας, λίγο πριν τον θάνατό της , ζήτησε από τον τότε Δήμαρχο της πόλης μας , μέσω ενός αντιπροσώπου της, να αναλάβει να πληρώσει η ίδια όλο το κόστος που απαιτείται για την φιλοτέχνηση ενός ανδριάντα του παλιού και επί 28ετία συνεχώς Δήμαρχου της πόλης μας Κωνσταντίνο Αλτιναλμάζη, με μόνη προϋπόθεση να τοποθετηθεί αυτός ο ανδριάντας σε κάποιο σημείο πλησίον της Δημαρχίας.
Η απάντηση του τότε Δημάρχου ήτανε: «Θα του φτιάξουμε ολόκληρο πάρκο. Θέλει και ανδριάντα; Δεν του φθάνει;». Γέλασαν ειρωνικά οι προσκεκλημένοι μου και μου είπαν: «Και του Καραϊσκάκη του έκαναν ολόκληρο Στάδιο, και το όνομά του κοσμεί δεκάδες δρόμους σε πόλεις και χωριά, αλλά ο μεγαλοπρεπής ανδριάντας του υπάρχει. Και του Κολοκοτρώνη μέχρι και πλατεία στην Αθήνα του κάνανε αλλά ο έφιππος ανδριάντας του κοσμεί ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της Αθήνας. Και στη Ξάνθη αλλά και σε άλλες πόλεις είδαμε ανδριάντες Δημάρχων αλλά και ωραία αγάλματα επιφανών αρχόντων της τοπικής κοινωνίας να κοσμούν τα κεντρικότερα σημεία των πόλεών τους.
Δεν αναφερόμαστε στον Μέγα Αλέξανδρο με ονομασίες σε πόλεις χωριά, δρόμους, πλατείες, αεροδρόμια και ότι μπορεί να σκεφθεί ο ανθρώπινος νους. Ο Μεγαλοπρεπής Ανδριάντας του όμως κοσμεί την παραλία της Θεσσαλονίκης.». Και κατέληξαν: « Ο ανδριάντας του τιμώμενου προσώπου προσδίδει άλλη και πολύ μεγάλη τιμή από ότι το όνομα σε κάποιο πάρκο, δρόμος, πλατεία ή γήπεδο».
Με την ευκαιρία λοιπόν των γιορτών και τελετών της ονοματοδοσίας των δύο αποθηκών με τα ονόματα δύο προσφάτως αφυπηρετησάντων Δημάρχων να υπενθυμίσω ότι από το 1975 αναμένει η πόλη ένα μνημεία στον «Άγνωστο Στρατιώτη», αφού ο Χατζηαντώνης και σύζυγός το Δόμνα Βιζβίζη, που χρησιμοποιούνται σήμερα για τον σκοπό αυτό, δεν είναι άγνωστοι στρατιώτες, αλλά ούτε και Αλεξανδρουπολίτες. Είναι γνωστοί Εθνικοί Ήρωες εξ Αίνου.