Όταν η μνήμη αρχίζει να σβήνει, χάνουμε όχι μόνο τον εαυτό μας αλλά και όσους αγαπήσαμε ή πληγώσαμε. Αλήθεια, πώς επιβιώνει η αγάπη όταν όλα όσα θυμόμαστε αρχίζουν να διαλύονται; Με ποιον τρόπο αντέχουν οι σχέσεις όταν οι κοινές στιγμές ξεθωριάζουν σε έναν από εμάς; Μπορεί η αγάπη να μείνει αληθινή όταν οι αναμνήσεις που την τρέφουν υποχωρούν; Πώς, άραγε, μια τέτοια φθορά να χωρέσει τρυφερότητα και κατανόηση;
Η Emma Doude van Troostwijk (1999, Ολλανδία) έρχεται να φωτίσει τη δοκιμασία μιας οικογένειας που βρίσκεται αντιμέτωπη με τη σταδιακή απώλεια της μνήμης, σ’ ένα βιβλίο με έντονη ατμοσφαιρική δύναμη.
«Αυτοί που ανήκουν στη μέρα» είναι ένα μυθιστόρημα όπου η συγγραφέας αποτυπώνει με διεισδυτική ματιά το πώς μια οικογένεια συνεχίζει ν’ αγαπά, να στηρίζει και να κρατιέται ενωμένη, ακόμη κι όταν όλα γύρω της μοιάζουν να υποχωρούν.
Η νεαρή κόρη καταφτάνει στο πατρικό της σπίτι σ’ ένα χωριό στην Αλσατία. Εκεί ο αδερφός της, ο Νίκολας, ετοιμάζεται με ζήλο να συνεχίσει την οικογενειακή παράδοση και να λάβει το ιερό χρίσμα που θα τον οδηγήσει στο αξίωμα του πάστορα, όπως ο πατέρας του και ο παππούς του. Σύντομα, παρατηρώντας προσεκτικά όσα συμβαίνουν γύρω της, αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι πίσω από την καθημερινότητα κρύβεται κάτι βαθύτερο.
Συνειδητοποιεί, δηλαδή, πως η οικογένεια βρίσκεται αντιμέτωπη με μια σοβαρή και βαθιά κρίση που δοκιμάζει τα θεμέλια της συνοχής της. Ο παππούς παλεύει με την άνοια, ο πατέρας έχει εξαντληθεί πλήρως από burn out και δοκιμάζεται από συνεχείς διαταραχές της μνήμης του χάνοντας ολοένα και περισσότερο την επαφή με την καθημερινότητα. Ενώ η μητέρα προσπαθεί με κάθε τρόπο να κρατήσει την οικογένεια σε ισορροπία, ο Νίκολας παλεύει με τους δικούς του προβληματισμούς. Αισθάνεται διχασμένος κάτω από το βάρος όσων η οικογένεια περιμένει από εκείνον και η αμφιβολία διαπερνά την πίστη του.
Η επιλογή που καλείται να υπηρετήσει μετατρέπεται σε φορτίο δυσβάσταχτο και δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να σηκώσει. Μήπως δεν έχει πραγματικά τις δυνάμεις να υπηρετήσει έναν τόσο απαιτητικό ρόλο;
Η οικογένεια αγωνίζεται να κρατήσει τη μεταξύ τους ενότητα, την ώρα που ανοίγονται πληγές που θέτουν σε δοκιμασία την αγάπη τους.
Μπορεί, άραγε, η επιστροφή της κόρης ν’ ανοίξει δρόμο για κάποια διέξοδο και να πυροδοτήσει την αλλαγή που θα τους βοηθήσει να ξαναβρούν τη σταθερότητα τους; Ή απλά θα λυγίσουν;
Η Emma Doude van Troostwijk μ’ έναν απέριττο και καθαρό λόγο, εξερευνά τη φθορά της μνήμης, τους δεσμούς της οικογένειας, τη δύναμη της πίστης και το βάρος της αμφιβολίας. Φωτίζει την κληρονομιά αγάπης και ευθύνης που αναλαμβάνουν όσοι με όπλο τη στοργή αρνούνται να αφήσουν όσα έζησαν να χαθούν και επιμένουν να θυμούνται και να φροντίζουν.
Άνθρωποι που ζούνε τη μέρα, δηλαδή βιώνουν τη στιγμή με ευαισθησία θέλοντας να αφήσουν το σημάδι τους.
Ένα βιβλίο που υπενθυμίζει πως η κάθε μέρα γίνεται σύμβολο της ζωής λειτουργώντας ως μικρή επανεκκίνηση και ανήκει σε όσους τολμούν να κοιτάξουν μέσα τους.
Γιατί, στο τέλος, αυτοί γνωρίζουν πως η αγάπη αρκεί για να κρατήσει όρθιο τον κόσμο.
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗ ΜΕΡΑ/ Emma Doude van Troostwijk
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ : ΣΤΥΛΒΑ ΠΡΑΣΣΟΥ / ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΛΙΣ