Τα τελευταία πεντέμισι χρόνια χρεώνονται συχνά πυκνά στους κυβερνώντες αλαζονικές συμπεριφορές και υπεροψία σε επικοινωνιακό επίπεδο, αλλά και καθυστερημένες ή λειψές κινήσεις στο διαχειριστικό τερέν. Οταν και τα δύο κουμπώνουν στην εθνική τραγωδία των Τεμπών (στην επικοινωνιακή και στη διαχειριστική αντιμετώπισή της), τότε το πράγμα σοβαρεύει. Ισως στο Μαξίμου αντιλαμβάνονται ήδη – θα έπρεπε – ότι τα Τέμπη δεν συγκρίνονται με οποιοδήποτε άλλο «μέτωπο» έχουν κληθεί να κλείσουν έως τώρα. Δεν είναι μόνο η πάνδημη συγκίνηση και η μαζική συστράτευση σε αιτήματα και καταγγελίες των οικογενειών των θυμάτων αυτά που βαραίνουν το κοινωνικο-πολιτικό κλίμα, οδηγώντας όλο το κομματικό σύστημα μπροστά σε νέες προκλήσεις. Είναι κυρίως η έκρηξη καχυποψίας των πολιτών προς τους θεσμούς, αυτή που πρέπει να «μαζευτεί» επειγόντως. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει: μόνο οι πειστικές απαντήσεις, η υπευθυνότητα, η ευθεία παραδοχή λαθών – έστω και καθυστερημένα.