Η αρχηγία Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται σε ανέκδοτο. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει πάρει πάνω του το μαγαζί και το προωθεί με μια ιδιότυπη καμπάνια, συνδυάζοντας διακοπές, δηλώσεις για ό,τι να ‘ναι όπως να ‘ναι, πρωινάδικα και, στο καπάκι, φωτογραφίσεις και βιντεοσκοπήσεις, για να δημοσιεύονται όπου είναι δυνατόν. Δηλώνει παρών, δηλαδή, κάνοντας φασαρία.
Η επίσκεψή του στην Κέρκυρα, για παράδειγμα, έναν προορισμό στον οποίο το Πάσχα οι τουριστικές υποδομές είχαν 100% πληρότητα, χαιρετίστηκε από διάφορα ευτράπελα. Το πιο ωραίο: μετά του συζύγου του, έγινε θριαμβικά δεκτός από τον μητροπολίτη Κερκύρας, ο οποίος συγκαταλέγεται στους ιερωμένους οι οποίοι έχουν δηλώσει ότι δεν θέλουν στην εκκλησία τους πολιτικούς που ψήφισαν τον νόμο για τους γάμους ομόφυλων ζευγαριών – του παπούλη τον οποίο ο Βελόπουλος διαβάζω ότι έχει αποθεώσει ως «άξιο μητροπολίτη και όχι πολιτικάντη ρασοφόρο».
Του Κώστα Σκλαβενίτη
Ολα αυτά τι μπορεί να δηλούν; Οτι ακόμα κι αν έχει μείνει κανά τρικέφαλο (εννοώ κάποιο από τα μαρξιστικά πορτρέτα που εικονίζουν τον Μαρξ, τον Ενγκελς και τον Λένιν) στο κόκκινο κτίριο της πλατείας Κουμουνδούρου, σύντομα θα αντικατασταθεί από το νέο τρίπτυχο που έχει αποθεώσει ο αρχηγός, το «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Είναι μια ωραία εξαλλαγή για αριστερούς πολιτικούς όπως η Ολγα Γεροβασίλη, ο Σωκράτης Φάμελλος, ο ξάδερφος Τσίπρας, ο πατήρ Παππάς της «δρακογενιάς», η Κυριακή Μάλαμα, ο Κώστας Αρβανίτης και άλλοι διαπρύσιοι μαρξισταί που μια χαρά παραμένουν στο κόμμα της Αριστεράς. Δεν τους πειράζει.
Δεν τους πειράζει που, ντεφάκτο, το ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα τους μοιάζει να έχει μετακινηθεί σε μια αδιευκρίνιστη περιοχή όπου το λαϊφστάιλ συναντά τον γνώριμο λαϊκισμό της εχθροπάθειας και της ρητορικής του μίσους. Και δεν τους πειράζει επειδή αυτό είναι το μοναδικό συστατικό που συνδέει τον νέο ΣΥΡΙΖΑ με τον παλιό, τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα: η εχθροπάθεια και το τυφλό μίσος.
Τι άλλο από στρεβλή έκφραση εχθροπάθειας είναι η χθεσινή δήλωση του Στέφανου Κασσελάκη, που ήδη σχολιάστηκε από τη ΝΔ: «Πατριδοκάπηλοι υπάρχουν πολλοί. Και άλλοι που το παίζουν πατριώτες και θρησκευόμενοι, συγκαλύπτουν εγκλήματα, κυριολεκτικά εγκλήματα. Πάνε και φιλάνε χέρια το Πάσχα, αλλά συγκαλύπτουν και ψηφίζουν υπουργούς που σκοτώνουν παιδιά».
Η αναφορά του προέδρου είναι προφανής. Επιστρέφει τη συζήτηση στο μόνο θέμα που καταλαβαίνει και πιστεύει ότι του φέρνει ψήφους: στα Τέμπη. Το κάνει με άγαρμπο τρόπο, χυδαία, αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος που ξέρει. Και επίσης ξέρει ότι στον ΣΥΡΙΖΑ έτσι τους θέλουν τους αρχηγούς και τους εκπροσώπους.
Κι όσο για τη χρήση του θανάτου, η βαριά σκιά του οποίου καλύπτει κάθε άλλη πολιτική, πλέον και ιδεολογική πρόταση, δεν ενοχλεί. Επειδή ξέρουν ότι σε ιδεολογικά θολά και φανατισμένα ακροατήρια, ο θάνατος είναι τέχνη – και η εκμετάλλευσή του.
Μήπως ο θάνατος δεν ήταν ένα από τα βασικά «επιχειρήματα» του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο των Αγανακτισμένων για να προσποριστεί το κόμμα ψήφους; Και τότε δεν επένδυαν στις αυτοκτονίες υποτίθεται απελπισμένων από τα μνημόνια; Δεν είχαν κάνει το 2013 μείζον θέμα τον θάνατο στη Λάρισα δυο φοιτητών από μαγκάλι;
Τότε ήταν ο Τσίπρας – με αριστερά ένσημα, αλλά με περίσσια κυνισμού και προπέτειας. Σήμερα είναι ο Κασσελάκης – ναΐφ και ακοινώνητος, αλλά αδίστακτος. Νέα είδωλα, παλιά κόλπα.
Ας υποθέσουμε ότι μια μέρα, στα βόρεια σύνορα της χώρας μας, οργανώνεται ξαφνικά επίθεση από μια γειτονική χώρα κατά νέων ανθρώπων που γλεντούν. Οι επιτιθέμενοι σκοτώνουν, βιάζουν, απάγουν εκατοντάδες ομήρους και αποσύρονται πανηγυρίζοντας, ενώ η κοινωνία τους χρησιμοποιεί εκφράσεις μίσους εναντίον της Ελλάδας. Τι νομίζετε τότε ότι θα ζητούσε η κοινή γνώμη της πατρίδας μας – και όσοι θα είχαν χάσει τους δικούς τους ανθρώπους; Να κάνουμε ειρήνη, να διαπραγματευθούμε, να παραχωρήσουμε εδάφη επειδή στον Α’ Παγκόσμιο δεν κατέλαβαν όσα θεωρούσε ο εθνικισμός τους ότι τους αντιστοιχούσαν;
Ο,τι ευτυχώς εμείς δεν ζούμε, επειδή έχουμε διασφαλισμένα τουλάχιστον τα βόρεια σύνορά μας, το έζησαν στο Ισραήλ έπειτα από τη βάρβαρη επίθεση των ανθρώπων της Χαμάς κατά φιλήσυχων αμάχων στις 7 Οκτωβρίου 2023. Κι όσα συμβαίνουν τώρα είναι η απάντηση μιας χώρας που ξέρει ότι αν δεν θωρακιστεί το επόμενο πλήγμα που θα υποστεί θα είναι θεαματικότερο.
Πρόκειται για μια περιοχή όπου υπήρχε κινητικότητα εξομάλυνσης σχέσεων του Ισραήλ με γείτονες, για το κοινό καλό. Τότε επιτέθηκε η Χαμάς, η οποία, ακόμα και σήμερα, ένα βήμα πριν από τη συντριβή, ποντάρει στην αποσταθεροποίηση και προσπαθεί δημοσίως να εκμεταλλευτεί στη Δύση έναν υποδόριο σύγχρονο αντισημιτισμό που διαρρέει τις κοινωνίες. Σε αυτό το σημείο ας μην έχουμε αυταπάτες.