Καλό το… παραμύθι της κυβέρνησης για το μπόνους παραγωγικότητας στο Δημόσιο, δηλαδή στους εργαζομένους οι οποίοι συμβάλλουν στην επίτευξη στόχων που έχουν καθοριστεί από την αρχή της χρονιάς, αλλά δεν έχει… δράκο. Λυπούμαστε πολύ κύριε Μητσοτάκη, κυρία Κεραμέως και λοιποί υπουργοί, αλλά εάν πιστεύετε ότι το ελληνικό Δημόσιο έχει φτάσει στο σημείο να αντεπεξέρχεται στα βασικά και, πλέον, θα βάζει ανώτερους στόχους, τότε μάλλον ζείτε αλλού. Κι επειδή στην Ελλάδα κανένας πρωθυπουργός και κανένας υπουργός δεν διεκπεραιώνει τις δουλειές του με το Δημόσιο δια της ευθείας οδού, το παρακάτω απολύτως αυθεντικό παράδειγμα ενδεχομένως να προσγειώσει κάποιους στον πλανήτη της ελληνικής δημόσιας διοίκησης.
Ασφαλισμένος του Δημοσίου, κοντά στην συνταξιοδότηση, υποβάλλει στα τέλη του 2021 αίτημα στον ΕΦΚΑ, προκειμένου να βρει τα ένσημα του ΙΚΑ που κόλλησε όταν μόλις τελείωσε το πανεπιστήμιο, εργάστηκε για τρία χρόνια στη δημόσια εκπαίδευση ως αναπληρωτής, την περίοδο 1985 – 1987. Οι καρτέλες των ενσήμων χάθηκαν σε κάποια μετακόμιση, αλλά -εδώ που τα λέμε- κανείς δεν είχε πει στον 20χρονο τότε πρωτοεργαζόμενο να τις κρατήσει.
Τριάντα μήνες μετά την υποβολή της αίτησης ο εργαζόμενος δεν έχει καμία απάντηση, ενώ οι απόπειρες του να τηλεφωνήσει στον ΕΦΚΑ της περιοχής που εργαζόταν στη δεκαετία του 1980, αποδείχθηκαν ατελέσφορες. Τα τηλέφωνα ή κτυπούσαν, αλλά δεν απαντούσαν ή βούιζαν, άρα κάποιοι μιλούσαν. Τηλεφώνησε και στο 1555, αλλά παρότι απάντησαν άμεσα δήλωσαν αναρμόδιοι για το συγκεκριμένο θέμα.
Στο τέλος, κατά τον ελληνικό τρόπο, βρήκε μια γνωστή ενός γνωστού, η οποία είναι κάτοικος της πόλης όπου βρίσκεται το υποκατάστημα του ΕΦΚΑ και έτυχε να γνωρίζει κάποιον που εργάζεται στον ασφαλιστικό φορέα -βλέπετε στις μικρές πόλεις όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους-, της έστειλε τον αριθμό πρωτοκόλλου της αίτησης και την παρακάλεσε να ρωτήσει. Μετά από μήνες -και ενώ είχε σχεδόν ξεχάσει ότι είχε ζητήσει…διαμεσολάβηση- η ευγενέστατη μεσολαβήτρια, τηλεφώνησε στη Θεσσαλονίκη για να του πει ότι δεν τον ξέχασε και ότι από τον ΕΦΚΑ της σύστησαν να υποβάλλει μια νέα αίτηση, στην οποία θα ζητάει την κατά κάποιο τρόπο προτεραιοποίηση της αίτησης που υπέβαλε το 2021!
Προφανέστατα η γελοιότητα των διαδικασιών βάζει τέρμα στην ιστορία της αναζήτησης των ενσήμων, καθώς υψώνει απαγορευτικό σε κάθε περαιτέρω προσπάθεια. Όλα έχουν τα όρια τους, σωστά; Αυτό είναι ένα κομμάτι -μικρό ή μεγάλο, αλλά πάντως υπαρκτό- του ελληνικού δημοσίου, που σύμφωνα με τις χθεσινές ανακοινώσεις θα μπει στη διαδικασία των… μπόνους; Στο τέλος, κύριε πρωθυπουργέ και κύριοι υπουργοί, το πολύ πολύ να εισπράττουν… μπόνους παραγωγικότητας δημόσιες υπηρεσίες και δημόσιοι υπάλληλοι επειδή απλώς κάνουν τη δουλειά τους, την υποχρέωση που πηγάζει από την αποστολή τους. Ή επειδή εμφανίζονται στις υπηρεσίες τους. Διότι -για όποιον δεν ξέρει- στοχοθεσία σημαίνει ότι έχουμε ως δεδομένο πως τα βασικά γίνονται και πάμε για κάτι παραπάνω. Ή για κάτι αρκετά παραπάνω. Ακόμη και για πολύ παραπάνω. Και σε πολλές περιπτώσεις στο ελληνικό δημόσιο δεν διεκπεραιώνονται ούτε καν τα βασικά.
Υ.Γ. Το ελληνικό δημόσιο όλοι το αγαπάμε. Αν μη τι άλλο σιτίζει πολλούς ανάμεσά μας, ενώ παράγει το 50% του ΑΕΠ, άρα το ένα κάθε δύο ευρώ που κυκλοφορούν στην οικονομία και την κοινωνία. Γι’ αυτό η κατάστασή του πονάει πολύ.
Δικαιοσύνη στο… Μάτι
Σχεδόν έξι χρόνια μετά από τη φονική τραγωδία στο Μάτι, τότε που η χώρα βυθίστηκε στο πένθος από τους 104 νεκρούς, η δικαιοσύνη χτες αποφάνθηκε ποιοι είναι οι ένοχοι και ποιοι οι αθώοι. Οι κατηγορούμενοι ήταν 21 κι από αυτούς οι 6 κρίθηκαν ένοχοι και οι 15 αθώοι. Το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών -αλήθεια γιατί Πλημμελειοδικείο;- ανακοίνωσε την απόφασή του και προκάλεσε την μήνιν των απογοητευμένων συγγενών των θυμάτων. Ανάμεσα στα όσα ακούστηκαν, μια συγγενής είπε πως «περιμέναμε να καταδικαστούν με βαριές καταδίκες οι κατηγορούμενοι, γιατί έτσι θα μας έφευγε κι ένα κομμάτι του βάρους των τύψεων που νιώθουμε για τους συγγενείς που αφήσαμε στον τόπο της τραγωδίας και χάθηκαν…». Κι όλα αυτά επειδή το μικρό μέγεθος των ποινών, που δεν οδήγησαν κανέναν στη φυλακή, δημιουργεί προβληματισμό για το σκοπό που επιβλήθηκαν.
Οι ονομαστικές ποινές για τους πέντε καταδικασθέντες, που ήταν στελέχη του κρατικού μηχανισμού, ήταν από 15 έως 111 χρόνια, αλλά στην πράξη αυτό σημαίνει ότι θα εκτίσουν 5 χρόνια, εξαγοράσιμα προς 10 ευρώ την ημέρα. Στον έναν κατηγορούμενο, ο οποίος καταδικάστηκε ότι έβαλε τη φωτιά, η ποινή είναι φυλάκιση τριών ετών. Άρα, για ποιο έγκλημα μιλάμε και για ποια τιμωρία, όπως θα έγραφε ο Ντοστογιέφσκι; Γιατί όσο κι αν υπερασπιζόμαστε με τις καθημερινές μας πράξεις το «η Δικαιοσύνη είναι τυφλή…», ώστε να λειτουργούμε οργανωμένα ως κοινωνία, με νόμους κι ευθύνες, μάλλον θα πρέπει να κάνουμε και μερικά μαθήματα… οφθαλμολογίας.
Για το ποιος είδε και τι είδε ειδικά στο… Μάτι. Είναι η δεύτερη περίπτωση μέσα σε λίγες μέρες που μια απόφαση της δικαιοσύνης προκαλεί το περί δικαίου αίσθημα της κοινωνίας και προκαλεί τις έντονες αντιδράσεις των συγγενών των θυμάτων. Μόλις την περασμένη εβδομάδα ένα δικαστήριο έκρινε για τον οδηγό – αστυνομικό, που έστριψε παράνομα και θέρισε έναν 22χρονο τελειόφοιτο φοιτητή μπροστά στη Βουλή, πως είναι ένοχος και τον καταδίκασε σε τριετή φυλάκιση με τριετή αναστολή. Κάτι που σημαίνει πως εάν δεν το… ξανακάνει την επόμενη τριετία, δεν τρέχει τίποτα. Όπως ήταν φυσικό η απόφαση προκάλεσε τις αντιδράσεις των γονιών του θύματος.
Το ότι πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη, αφού αυτή είναι το αποκούμπι του καθενός για την εφαρμογή των νόμων σε ένα κράτος δικαίου, δεν αναιρεί επουδενί την υποχρέωση της ίδια της δικαιοσύνης να στέκεται καθημερινά στο ύψος των περιστάσεων και να μη δημιουργεί ρωγμές στην εικόνα της, άρα και στο θεσμικό της οικοδόμημα. Γιατί με αποφάσεις που βγάζουν… μάτι, όπως χτες για το Μάτι, μάλλον τα περί τυφλότητας μπαίνουν σε άλλο κάδρο. Σε αυτό που δημιουργεί απορίες, θυμό και προβληματισμό.
Ένταση με κλειστά μικρόφωνα μεταξύ Αγγελούδη – Βούγια
Φωτιές φαίνεται ότι άναψε η συζήτηση για το τραμ στην ειδική συνεδρίαση λογοδοσίας στο δημοτικό συμβούλιο Θεσσαλονίκης. Την πρότασή του για το τραμ ανέλυσε ο δημοτικός σύμβουλος της παράταξης «Θεσσαλονίκη για όλους» Μιχάλης Τρεμόπουλος. Ωστόσο, αυτό φαίνεται ότι προκάλεσε τον εκνευρισμό τόσο του δημάρχου Στέλιου Αγγελούδη όσο και του αντιδημάρχου Πρόδρομου Νικηφορίδη, καθώς, όπως εκτίμησαν, δεν ήταν θέμα για τη συνεδρίαση της λογοδοσίας αλλά για την τακτική συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου. Μάλιστα, όσο ήταν στο βήμα και μιλούσε ο κ. Τρεμόπουλος, ο δήμαρχος με κλειστό το μικρόφωνο, απευθύνθηκε προς τον πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου Σπύρο Βούγια και του εξέφρασε τη διαμαρτυρία του για την εισαγωγή του εν λόγω θέματος στην ειδική συνεδρίαση. Τότε, πάντα με κλειστά μικρόφωνα, ακούστηκε ο κ. Βούγιας να λέει προς τον δήμαρχο, «δεν θα μου πεις εσύ τι θα κάνω», απάντηση που μάλλον εκνεύρισε τον δήμαρχο..
Ο κύκλος των 40 ετών
«Η επιχείρηση έκλεισε. Σας ευχαριστώ για τα 40 χρόνια συνεργασίας» αναγράφει η ευγενέστατη και συγκινητική ανακοίνωση στην είσοδο ενός καταστήματος επιδιόρθωσης ρούχων επί της οδού Αγίας Σοφίας στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Το λουκέτο δεσπόζει στην πόρτα, δίπλα από το ωράριο εργασίας που δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο, όπως και τα άσπρα γράμματα στην τζαμαρία για το είδος των παρεχόμενων υπηρεσιών επιδιόρθωσης ρούχων ανδρικών και γυναικείων που θα σβηστούν μόλις το κατάστημα νοικιαστεί και αλλάξει χρήση.
Φυσικά δεν είναι το πρώτο μαγαζί που κλείνει. Ούτε η τελευταία μικρή ατομική επιχείρηση βάζει λουκέτο, λόγω συνταξιοδότησης του ιδιοκτήτη. Ωστόσο κάθε τι που έγινε με κόπο και μόχθο και φτάνει στο τέλος του προκαλεί μελαγχολία. Τουλάχιστον τα 40 χρόνια, που μόνο λίγα δεν τα λέει κανείς, σημαίνουν ότι ολοκλήρωσε τον κύκλο του.