Στη Γάζα έχουμε ξεπεράσει κατά πολύ το στάδιο του «ναι μεν, αλλά..» και ο στρουθοκαμηλισμός και η τακτική των ίσων αποστάσεων ισοδυναμούν πλέον με ηθική αυτουργία σε έγκλημα.
Γιατί εάν αμέσως μετά την 7η Οκτωβρίου θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για το δικαίωμα του Ισραήλ να επιδιώξει να τιμωρήσει όσους διέπραξαν εγκλήματα σε βάρος του ισραηλινού πληθυσμού, σήμερα είμαστε πολύ μακριά από αυτό.
Γιατί, δυστυχώς, η σημερινή ισραηλινή κυβέρνηση δεν επεδίωξε ούτε μόνο να τιμωρήσει, ούτε απλώς να εξασφαλίσει την ασφάλεια του πληθυσμού της, αλλά να υλοποιήσει ένα σχέδιο που στοχοποιούσε ολόκληρο τον πληθυσμό της Γάζας.
Ένα σχέδιο που όχι μόνο δεν αποσκοπούσε στο να διαμορφωθούν όροι για μια μεσοπρόθεσμη ειρηνική λύση του Παλαιστινιακού, αλλά κυρίως επεδίωξε το ακριβώς αντίθετο: βομβαρδίζοντας μια πυκνοκατοικημένη περιοχή και στοχοποιώντας αμάχους ως «τρομοκράτες» ήθελε να κάνει ακόμη πιο μακρινό το ενδεχόμενο λύσης και ειρήνευσης.
Όμως, όλοι καταλαβαίνουμε πως όταν μιλάμε για ένα πρόβλημα που στον πυρήνα του ουσιαστικά βρίσκεται το γεγονός ότι από τους δύο λαούς που κατοικούν σε αυτή την περιοχή μόνο ο ένας έχει στην πράξη δικαίωμα στην πατρίδα, τότε δύο δρόμοι ανοίγονται. Ο πρώτος είναι αυτός του να εξασφαλιστεί και στον άλλο λαό το δικαίωμα στην πατρίδα. Ο δεύτερος, αυτός που σήμερα προκρίνει η κυβέρνηση Νετανιάχου με την ισχυρή παρουσία και πίεση της ισραηλινής ακροδεξιάς, είναι να καταστεί σχεδόν αβίωτη η συνθήκη για τον δεύτερο λαό ώστε είτε να συμμορφωθεί με την κατοχή, είτε να διαλέξει ξανά την προσφυγιά.
Και το πρόβλημα αυτό δεν αφορά απλώς στενά τη γη της Παλαιστίνης και του Ισραήλ. Αφορά, λαούς και κυβερνήσεις σε μια ευρύτερη περιοχή που κινδυνεύει να βρεθεί σε ανάφλεξη και γενικευμένη σύγκρουση. Αφορά, σε τελική ανάλυση, το εάν έχει τελικά κάποιο νόημα αυτό που λέμε «διεθνές δίκαιο», αν μπορεί την κρίσιμη στιγμή να εφαρμοστεί.
Η «διεθνής κοινότητα» έχει αποτύχει μέχρι σήμερα οικτρά στο συγκεκριμένο θέμα ενισχύοντας τον τρόμο ότι η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν έχει πια την ίδια θέση στην κλίμακα αξιών. Διαιρεμένη από τον «Νέο Ψυχρό Πόλεμο» και με τον ΟΗΕ σε μεγάλο βαθμό παραλυμένο και επιμένοντας να βλέπει τα πάντα υπό το πρίσμα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», παρατηρεί πλέον αμήχανη, κάνοντας εκκλήσεις χωρίς αποτέλεσμα, την ώρα που η φοιτητική νεολαία στις ΗΠΑ και την Ευρώπη ζητά επιτέλους κάτι να γίνει ώστε να σταματήσει το μακελειό.
Γι’ αυτό τον λόγο και αυτή τη στιγμή ένα πράγμα προέχει ώστε και το αίμα να σταματήσει να τρέχει και η συζήτηση για την ειρήνευση να αποκτήσει πραγματικά νόημα: η άμεση κατάπαυση του πυρός, η επιστροφή των ομήρων, η ανεμπόδιστη διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας και η έναρξη της ανοικοδόμησης.
Μόνο πάνω σε αυτή τη βάση μπορεί να γίνει ουσιαστική συζήτηση για όλα τα ανοιχτά προβλήματα: από την τιμωρία των ενόχων για την 7η Οκτωβρίου και την ασφάλεια του πληθυσμού του Ισραήλ μέχρι τη δημιουργία βιώσιμου Παλαιστινιακού κράτους.
Διαφορετικά, απλώς θα μετρούμε θύματα. Και από τις δύο πλευρές. Νεκρά παιδιά και πτώματα για τα οποία η «διεθνής κοινότητα» θα είναι δυστυχώς συνένοχη.
*Φωτογραφία: πίνακας της Μαράμ Αλί που αποτυπώνει τη φρίκη του πολέμου στη Γάζα