Home / Ψυχαγωγία / Στέφανος Κακαβούλης: «Τα «Παιδιά του πατρός» παίρνουν αφορμή από την παιδεραστία για να θίξουν πιο πνευματικά πράγματα»
Στέφανος Κακαβούλης: «Τα «Παιδιά του πατρός» παίρνουν αφορμή από την παιδεραστία για να θίξουν πιο πνευματικά πράγματα»
Πέμπτη, 18.4.2024, 21:35
Zappit@ZAPPIT_
Με το βραβευμένο του θεατρικό έργο, «Παιδιά του πατρός» επιστρέφει ο Στέφανος Κακαβούλης καλλιτεχνικά και με αυτή την αφορμή παραχώρησε συνέντευξη στο zappIT. Μέσα σε όλα, ο ηθοποιός και συγγραφέας εξήγησε τις διαφορές που θα έχει αυτό το τέταρτο ανέβασμα της παράστασης στη σκηνή του Μικρού Γκλόρια αλλά και την προκλητικότητα και το γυμνό στοιχείο που αγαπά να επιδεικνύει στα εγχειρήματα του.
Ο Στέφανος Κακαβούλης ανεβάζει ξανά, για τέταρτη φορά, τα “Παιδιά του πατρός” στη σκηνή του Μικρού Γκλόρια από την Παρασκευή 10 Μαΐου.
Στέφανε, το έργο σου «Παιδιά του πατρός» ανεβαίνει πάλι στη σκηνή σε δική σου σκηνοθεσία για τέταρτη φορά. Είναι ένα έργο που θίγει το πολύ ευαίσθητο θέμα της παιδεραστίας στους κόλπους της εκκλησίας.
Ναι. Σε ένα πρώτο επίπεδο μπορείς να πεις ότι αυτό είναι το θέμα. Ένας πρώην καθολικός ιερέας που βίαζε μικρά παιδιά στέλνει μια επιστολή μετά από χρόνια να τα συναντήσει για να απολογηθεί για τις πράξεις του. Μόνο τρία ανταποκρίνονται στο κάλεσμα. Δύο κοπέλες κι ένας άντρας.
Σ’ ένα πρώτο επίπεδο;
Ναι. Για μένα το έργο παίρνει αφορμή από αυτήν την ιστορία για να θίξει θέματα πίστης, κατάχρησης εξουσίας και επαφής με το θείο στοιχείο. Αυτό είναι το από κάτω κείμενο αν θες.
Το θέμα της παιδεραστίας είναι από μόνο του πολύ δυνατό και δυστυχώς επίκαιρο.
Φυσικά και είναι. Συνεχώς μαθαίνουμε περιπτώσεις. Άλλες γίνονται γνωστές και άλλες όχι. Έχουν γίνει πολλές εξαιρετικές ταινίες και ντοκιμαντέρ που αναλύουν και δείχνουν πολύ αναλυτικά το εγκληματικό κομμάτι, την παραβίαση, την κακοποίηση και την διαταραχή που κρύβει μια τέτοια συμπεριφορά. Γι’ αυτό και στο έργο μου, επειδή ακριβώς υπάρχει και το σχήμα το εκκλησιαστικό μέσα, ήθελα να το πάω και σε έναν άλλον πιο πέρα συμβολισμό. Αφορμή παίρνει από το θέμα της παιδεραστίας για να θίξει πιο πνευματικά και υπερβατικά πράγματα το έργο.
Είναι η τέταρτη φορά που ανεβαίνει σωστά; Η πρώτη ήταν με τον σπουδαίο Σπύρο Φωκά.
Ακριβώς. Ήταν η παράσταση που μας γνώρισε, μας έδεσε, μας έφερε κοντά και μας έκανε να συγγενέψουμε μιας και τον πάντρεψα με την γυναίκα του, Λίλιαν. Μεγάλη απώλεια και για μας αλλά και για την Τέχνη μας ο χαμός του. Ήταν τιμή και σχολείο να δουλέψω μαζί του. Ρούφαγε κάθε μου κουβέντα στην πρόβα σαν μαθητής κι ας ήταν αυτός που ήταν. Θα ‘ναι πάντα ο ιδανικός ιερέας στο μυαλό μου. Είχε καταφέρει με την ερμηνεία του να κάνει το κοινό να τον λυπηθεί σχεδόν, όχι να τον μισήσει, γιατί μέσα του είχε αγαπήσει αυτό τον άνθρωπο όσο κακό κι αν είχε κάνει. Αυτή είναι και η ρίζα της υποκριτικής . Για να υποστηρίξεις με αλήθεια τον χαρακτήρα που υποδύεσαι, πρέπει εσύ να τον αγαπήσεις. Αν τον κρίνεις, θα ‘σαι ψεύτικος.
Στην τωρινή παράσταση όμως δεν υπάρχει αυτός ο ρόλος. Του ηλικιωμένου ιερέα.
Ακριβώς! Αυτή είναι και η καινοτομία αυτής της παράστασης. Γι’ αυτό και καλώ ακόμα και αυτούς που είχαν δει το έργο τότε να το ξαναδούν. Είναι μια διαφορετική παράσταση. Άλλο ανέβασμα και πολλές αλλαγές στο κείμενο. Τώρα εμφανίζεται ο νεαρός ιερέας. Ο παιδεραστής ιερέας! Την εποχή που διέπραττε αυτές τις εγκληματικές πράξεις. Οι αναμνήσεις των τριών θυμάτων ζωντανεύουν!
Πολύ ενδιαφέρον και προκλητικό ακούγεται.
Σίγουρα πολύ πιο δυνατό οπτικά αλλά και νοηματικά για μένα γιατί μου έδωσε το πάτημα να φωτίσω πράγματα στην σκηνοθεσία που δεν υπήρχαν στα προηγούμενα ανεβάσματα.
Γιατί καθολικός ιερέας κι όχι ορθόδοξος;
Θα σου εξομολογηθώ κάτι εδώ. Το έργο αρχικά είχε γραφτεί με Έλληνες χαρακτήρες στην Ελλάδα. Εννοείται ότι έχουμε παρόμοια περιστατικά και στην ορθόδοξη εκκλησία αλλά ο σοφός Φωκάς με παρακάλεσε να το τοποθετήσω σε άλλη χώρα και να τον κάνω καθολικό. Υπάκουσα φυσικά. Έτσι το έργο εκτυλίσσεται στην Αυστραλία που ‘ναι και η γενέτειρα πατρίδα μου. Εξάλλου οι θεατές άνετα μπορούν να κάνουν την αναγωγή. Σημασία δεν έχει ο τόπος και η θρησκεία αλλά η κατάχρηση της όποιας εξουσίας.
Στέφανε, η πορεία σου έχει δείξει ότι πάντα καταπιάνεσαι είτε σαν συγγραφέας είτε σαν ηθοποιός με θέματα που θα ιντριγκάρουν, θα προκαλέσουν ή θα θεωρηθούν έως και αιρετικά.
Ναι. Δεν ξέρω τι σημαίνουν αυτοί οι χαρακτηρισμοί όταν μιλάμε για Τέχνη. Για μένα η έννοια και η δύναμη της τέχνης βασίζεται στην υποχρέωση και ανάγκη του καλλιτέχνη να μιλήσει με απόλυτη ελευθερία για θέματα που απασχολούν την κοινωνία, την ανθρώπινη φύση, τον κόσμο γενικά. Να γίνεται ένας μεγεθυντικός καθρέφτης σε οποιαδήποτε καταπίεση, κοινωνική και ατομική και οποιοδήποτε μορφή βίας και να την κατακρίνει! Αυτά δεν είναι λόγια μου δικά μου φυσικά. Τα ‘χουν πει και τα ‘χουν κάνει πράξη μεγάλοι δάσκαλοι του θεάτρου και των τεχνών. Η τέχνη που λέει αλήθειες απευθύνεται κατευθείαν στο συναίσθημα των θεατών και αυτό έχει μεγάλη επιρροή. Γι’ αυτό πιστεύω ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο η τέχνη. Από το μικρό και περιορισμένο μετερίζι μου κι εγώ προσπαθώ κάθε τι που θα κάνω να αφυπνίζει και να ταρακουνάει κάπως τις συνειδήσεις.
Γι’ αυτό κι έχεις πολύ συχνά γυμνό στις παραστάσεις σου;
Το γυμνό δεν θα έπρεπε καν να θεωρείται σαν κάτι προκλητικό πια. Όσο θεωρείται ότι είναι πρόκληση, ναι καλό είναι να το χρησιμοποιούμε για να ξεπεράσουμε αυτή την απαρχαιωμένη αντίληψη. Δεν υπάρχει τίποτα πιο φυσικό στη ζωή μας άρα και πάνω στη σκηνή, που ‘ναι η αναπαράσταση της ζωής μας, από το γυμνό σώμα. Το κουβαλάμε. Με αυτό ζούμε. Τις ανάγκες του ικανοποιούμε και αυτό τις δικές μας. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας, το πιο δικό μας κομμάτι. Γιατί λοιπόν να αποτελεί πρόσκληση να το δείξουμε στη σκηνή ή στο φακό; Όσο τίθεται θέμα ενοχοποίησης ακόμα του ανθρώπινου σώματος τόσο υπάρχει ανάγκη να το εκθέτουμε! Μέχρι να μπορούμε μόνο να το θαυμάζουμε και να το θεωρούμε απόλυτα φυσικό και αποδεχτό. Εγώ είμαι λάτρης του γυμνού στη σκηνή. Και σαν ηθοποιός και σαν σκηνοθέτης και το έχω αποδείξει πολλάκις. Είμαι αρκετά αρχαιοελληνικός στη αντιμετώπιση της έννοιας σώμα, στην φροντίδα και την έκθεση του.
Ενδιαφέρουσα τοποθέτηση. Άρα και στην παράσταση αυτή θα έχουμε γυμνό;
Χωρίς να θέλω να κάνω σπόιλερ, κάτι θα χει.
Πότε αρχίζετε;
10 Μαΐου πρεμιέρα. Παρασκευές και Κυριακές στις 21.00 για οχτώ παραστάσεις στο θέατρο Μικρό Γκλόρια.
Μιλάμε για ένα βραβευμένο έργο
Ναι. Το 2012, που είχε ανέβει πρώτη φορά, είχε πάρει βραβείο για καλύτερο πρωτότυπο ελληνικό έργο.
Επόμενα σχέδια;
Πολλά σχέδια… Να δούμε ποια θα υλοποιηθούν!
Συντελεστές παράστασης
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Στέφανος Κακαβούλης
Ηθοποιοί (αλφαβητικά): Αριστέα Μαρμάρου, Σπύρος Παπαγεωργιού, Νίνα Φραντζεσκάκη, Τάσος Χρυσόπουλος
Φωτογραφίες Διονύσης Κούτσης
Promo video: Μιχαήλ Μαυρομούστακος
Πρωτότυπη μουσική: Γιάννης Μυγδάνης
Επικοινωνία: Πάνος Λιάπης
Παρασκευή – Κυριακή στις 21.00 Θέατρο Μικρό Γκλόρια
Προπώληση: More.com