Στα ίδια μπαρ τρώμε και πίνουμε διεφθαρμένοι δημοσιογράφοι, ευαίσθητοι, αναίσθητοι και ακτιβιστές των ΜΚΟ
Τρίτη, 12 Σεπτεμβρίου 2023, 3:14 μμ
«Έχει δικαίωμα το κράτος να κάνει ότι δεν βλέπει τα πιο εξοντωμένα, τα πιο ευάλωτα παιδιά του» αναρωτιέται σε ένα κείμενο του σήμερα στη LIFO ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος με τίτλο «Αθήνα διαμαντόπετρα». Ο δημοσιογράφος γράφει και δείχνει με τις φωτογραφίες του την άθλια όψη πέριξ των παλιών γραφείων του ΟΣΕ στην Καρόλου με ανθρώπους κουρέλια που κάνουν προσκέφαλό τους τα σκουπίδια… Σε πιάνει η καρδιά σου, όσοι όμως περπατούν στο κέντρο (και στις συγκεκριμένες περιοχές) είναι εξοικειωμένοι με την εικόνα, τη γνωρίζουν δηλαδή! Ωστόσο όπως γράφει και ο Τσαγκαρουσιάνος, ποτέ άλλοτε δεν συνέβαινε σε αυτή την ένταση.
Δεν γίνεται τίποτα. Κανείς δεν ασχολείται και μάλλον κανείς δεν θα ασχοληθεί… «Σε όλες τις μεγάλες πόλεις υπάρχει κάπου μια τέτοια περιοχή, σκουπίδι κάτω απ΄το χαλάκι, κανείς δεν νοιάζεται πραγματικά» αναφέρει απογοητευμένος ο δημοσιογράφος.
Και εξηγεί γιατί, «Δεν είναι πια και της μόδας να μιλάς γι’ αυτά. Αλλά και να μίλαγες… Είναι και όλα τόσο άρρωστα, όχι μόνο στην παραγωγή αλλά και στην πρόσληψη των media. Άθλιοι πολλοί δημοσιογράφοι, άθλιοι και πολλοί αναγνώστες τους. Οι υποκριτές της πολιτικής ορθότητας (που αγκομαχάνε στα σόσιαλ επιδεικνύοντας μια λουφαδόρικη «ενσυναίσθηση») θα σε ελέγξουν αν φαίνεται στις φωτογραφίες το πρόσωπό των εθισμένων ή αν τους αποκαλείς ορθά «τζάνκις» ή κάτι άλλο, αλλά επί της ουσίας, στα παλιά τους παπούτσια το γεγονός ότι 24 ώρες το 24ωρο, τα πρόσωπα αυτά λιώνουν εδώ, φλογισμένα για μια δόση, ζητιανεύοντας, πεθαίνοντας κυριολεκτικά στο πεζοδρόμιο, ξεγραμμένα από όλους: συγγενείς, κράτος, φίλους. Στα ίδια μπαρ τρώμε και πίνουμε, εμείς οι υπόλοιποι, ευαίσθητοι κι αναίσθητοι, ακτιβιστές των ΜΚΟ και διεφθαρμένοι δημοσιογράφοι, τα ίδια μπάτζετ αρμέγουμε, το ίδιο εικονίδιο του publish πατάμε, και το μόνο που παίζεται στη συνείδηση όσων ποδοκυλιούνται στη σχιζοφρενική χοάνη του fb, είναι αν θα κάνουν like ή θα κράξουν― αραχτοί ούτως ή άλλως, μοιραίοι και άβουλοι τελικά.
Η λύση όμως δεν είναι ακριβώς δουλειά δική μας, αλλά του κράτους. Ένας πολίτης, αν είναι κυνικός ή υποκριτής, μπορεί να κάνει ότι δεν βλέπει αυτή την κόλαση. Δεν μπορείς να τον πας στα δικαστήρια.
Το κράτος όμως; Έχει δικαίωμα να κάνει ότι δεν βλέπει τα πιο εξοντωμένα, τα πιο ευάλωτα παιδιά του»;